Η ζωή του Έντγκαρ Άλαν Πόε είμαι σκοτεινή όμως θα μπορούσε κάποιος να τον κατηγορήσει για νεκροφιλία;
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα γνωστή για τις μακάβριες ιστορίες και τη στοιχειωτική ποίησή του, δεν είναι άμοιρος αντιπαραθέσεων. Ένα ιδιαίτερα σκοτεινό σύννεφο που πλανάται πάνω από την κληρονομιά του Πόε είναι οι επίμονες αλλά αναπόδεικτες κατηγορίες για νεκροφιλία.
Αυτοί οι ισχυρισμοί, που συχνά προκαλούν αίσθηση και στερούνται αξιόπιστων αποδείξεων, έχουν προκαλέσει συζητήσεις μεταξύ μελετητών και αναγνωστών, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ταραγμένης ζωής του συγγραφέα και των απόκοσμων λογοτεχνικών δημιουργιών του.
Η ζωή του Πόε σημαδεύτηκε από τραγωδίες και αναταραχές. Γεννημένος το 1809, αντιμετώπισε την απώλεια και των δύο γονέων του σε νεαρή ηλικία και πάλευε με την οικονομική αστάθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από τη γοητεία του θανάτου, του μακάβριου και του υπερφυσικού, του χάρισαν τον τίτλο του μετρ της γοτθικής μυθοπλασίας.
Ωστόσο, οι μυστηριώδεις συνθήκες που περιέβαλαν τον θάνατο του Πόε το 1849 σε ηλικία 40 ετών απλώς τροφοδότησαν τις εικασίες και τις αβάσιμες φήμες που θα αμαύρωναν τη φήμη του.
Ο πιο κραυγαλέος ισχυρισμός εναντίον του Πόε είναι αυτός της νεκροφιλίας, δηλαδή της πρακτικής της τέλεσης σεξουαλικών πράξεων με πτώματα.
Είναι ζωτικής σημασίας να σημειωθεί ότι οι ισχυρισμοί αυτοί στερούνται συγκεκριμένων αποδείξεων και προκύπτουν περισσότερο από τη νοσηρή γοητεία των σκοτεινών θεμάτων του Πόε παρά από την τεκμηρίωση με πραγματικά στοιχεία.
Οι ισχυρισμοί προέρχονται κυρίως από τον Rufus Griswold, έναν λογοτεχνικό αντίπαλο του Πόε, ο οποίος είχε μια θυελλώδη σχέση με τον συγγραφέα κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Η βιογραφία του Griswold για τον Πόε, που δημοσιεύτηκε λίγο μετά τον θάνατό του, έδινε μια καταδικαστική εικόνα του συγγραφέα, παρουσιάζοντάς τον ως ένα διεφθαρμένο και ηθικά χρεοκοπημένο άτομο.
Η απεικόνιση του Πόε από τον Griswold ως ανθρώπου που εμπλέκεται σε απερίγραπτες πράξεις, συμπεριλαμβανομένης της νεκροφιλίας, θεωρείται σε μεγάλο βαθμό εκδικητική προσπάθεια να αμαυρώσει την κληρονομιά ενός συγγραφέα που δεν συμπαθούσε.
Η προσωπική εχθρότητα του Griswold προς τον Πόε εγείρει αμφιβολίες για την αξιοπιστία των ισχυρισμών, καθώς φαίνονται περισσότερο προϊόν προσωπικής βεντέτας παρά αντικειμενικού ρεπορτάζ.
Επιπλέον, άλλοι σύγχρονοι του Πόε απέτυχαν να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς αυτούς. Φίλοι και γνωστοί που τον γνώριζαν καλά, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με τους οποίους είχε πολύπλοκες σχέσεις, δεν υποστήριξαν τους ισχυρισμούς περί νεκροφιλίας. Αντιθέτως, συχνά μιλούσαν για τη γοητεία, την ευφυΐα και τη βαθιά επίδραση της λογοτεχνικής του συνεισφοράς.
Η έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων και τα αμφισβητήσιμα κίνητρα πίσω από τους ισχυρισμούς υπογραμμίζουν την ανάγκη προσεκτικής εξέτασης των ιστορικών πηγών.
Ο διαχωρισμός των γεγονότων από τη μυθοπλασία καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολος όταν έχουμε να κάνουμε με μια τόσο αινιγματική φιγούρα όπως ο Πόε, η ζωή του οποίου ήταν γεμάτη αβεβαιότητες και ο θάνατός του παραμένει καλυμμένος από μυστήριο.
Τα λογοτεχνικά έργα του Πόε, από το “The Tell-Tale Heart” έως το “The Fall of the House of Usher”, διερευνούν σταθερά τα θέματα του θανάτου, της φθοράς και του μακάβριου.
Μέσα στη σφαίρα της μυθοπλασίας του αντιμετωπίζει τη θνητότητα και την ανθρώπινη γοητεία για το απόκοσμο και το άγνωστο. Τίθεται το ερώτημα: Αντανακλά η εξερεύνηση τόσο σκοτεινών θεμάτων στη λογοτεχνία απαραίτητα τις προσωπικές κλίσεις του συγγραφέα;
Η λογοτεχνική ανάλυση δίνει συχνά έμφαση στην αυτονομία του κειμένου, υποστηρίζοντας ότι το έργο ενός συγγραφέα είναι διακριτό από την προσωπική του ζωή.
Στην περίπτωση του Πόε, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε το όριο μεταξύ της σκοτεινής φαντασίας που τροφοδότησε τις λογοτεχνικές του δημιουργίες και των αβάσιμων ισχυρισμών που προσπαθούν να σκιαγραφήσουν ένα ανησυχητικό πορτρέτο της προσωπικής του ζωής.
