Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ένας ποιητής γνωστός για τους ωμούς και αφιλτράριστους προβληματισμούς του για τον έρωτα, την κοινωνία και ζωή, μας παρουσιάζει ένα έργο προκλητικό και βαθιά ηχηρό. Τα αποφθέγματά του, συχνά τρανταχτά και αδιαμαρτύρητα ειλικρινή, προκαλούν τα συμβατικά πρότυπα και διευρύνουν τα όρια της ποιητικής έκφρασης.
Σε αυτή τη συλλογή, οι λέξεις του Χριστιανόπουλου αποκαλύπτουν έναν κόσμο όπου η επιθυμία είναι σύνθετη και συχνά επώδυνη, όπου οι κοινωνικές προσδοκίες συναντούν αντίσταση και όπου η αναζήτηση της αυθεντικότητας και της αλήθειας μπορεί να οδηγήσει σε ανησυχητικές αποκαλύψεις. Η δήλωσή του να αφαιρέσει τα ποιήματά του από τα σχολικά βιβλία, χαρακτηρίζοντάς τα «ανήθικα», υπογραμμίζει την περιφρόνησή του απέναντι στην αποδοχή της επικρατούσας τάσης και την εμπορευματοποίηση της τέχνης.
Ντίνος Χριστιανόπουλος: 10 ερωτικά ποιήματα ενός αιρετικού που αγαπήσαμε
10 αποφθέγματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου
- παράξενα παιδιά προτιμούν να καυλώνουν εξ αποστάσεως παρά εξ επαφής
- Βγάλτε τα ποιήματά μου από τα σχολικά βιβλία! Είναι ανήθικα!
- Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες
γιατί το τζάκισες το χέρι σου.
το τζάκισες για να χορεύουν σέικ
τα κωλόπαιδα - Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια – η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
- «έλαιον θέλω και ου θυσίαν»
κι εμείς που θυσιαστήκαμε;
κι εμείς που δε λαδώσαμε; - Καινούριο χιόνι πέφτει
Επάνω στο παλιό
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη. - Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ, αδέρφια μου˙
κι αυτοί κι εμείς διαρκώς κατατρεγμένοι:
αυτοί για το ψωμί –εμείς για το κορμί,
αυτοί για λευτεριά –εμείς για έρωτα, για μια ζωή δίχως φόβο και χλεύη. - Μπατιρημένο κουρείο
Σαββάτο βράδυ χωρίς δουλειά
μπατιρημένο κορμί
Σαββάτο βράδυ
χωρίς έρωτα. - Στην αρχή διψούσε για τρυφερότητα
μετά για σκληρότητα
στο τέλος για χυδαιότητα
τώρα βολεύεται και με σκουπίδια. - Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε.
Ντίνος Χριστιανόπουλος: «μ’ ένα κορμί παρανάλωμα της έξαψης – ώριμη πια για το χαμό…»