Υποτασσόμαστε στον λυρισμό του Γιάννη Ρίτσου μέσα από τα αποφθέγματά του

Τι είναι αυτό που μας κάνει να παραδινόμαστε τόσο πρόθυμα στον λυρισμό του Γιάννη Ρίτσου;

Είναι ο τρόπος με τον οποίο μετατρέπει τη θλίψη σε ομορφιά, ή ίσως ο τρόπος με τον οποίο υφαίνει την πρόκληση σε μια όμορφη ελπίδα;

Η φωνή του διαμορφωμένη από τον πολιτικό αγώνα και την προσωπική απώλεια, δεν κρύβεται από το σκοτάδι αλλά αντίθετα κινείται μέσα σε αυτό, αναζητώντας πάντα το νόημα

Γιάννης Ρίτσος: «Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει ἡ ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω…»

15 αποφθέγματα του Γιάννη Ρίτσου

Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα
Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου
Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει -λέει- να μην περιμένεις πια τίποτα
Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως
Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση τού θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω
Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους
Μάθε ν’ αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του
Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις -εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο, να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου
Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα
Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα
Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Tο ξέρουμε
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα. Μονάχος στην δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα