Το βιβλίο του Χάξλεϋ είδε αυτό που εμείς δεν μπορέσαμε: «Η συμπεριφορά ενός έθνους σήμερα δεν είναι παρά προβολή της ατομικής συμπεριφοράς»

Ποια είναι η πατρίδα μου και τι είμαι πρόθυμος να κάνω στο όνομά της; Με αυτή την ερώτηση ο Χάξλεϋ θέτει ουσιαστικά το ερώτημα: Ποιες είναι οι ιδέες μου και πόσους ηθικούς νόμους είμαι έτοιμος να καταπατήσω για να τις «υπερασπιστώ»;

Τι καταγράφει ο Χάξλεϋ στο παρακάτω έργο; Θα το θέσουμε απλά, φανταστείτε έναν παρατηρητή που μπορεί να δει μέσα από τη θολούρα των σκληροπυρηνικών ιδεών.

Κάποτε ο Καρλ Γιούνγκ είπε: «Η μοναξιά δεν προέρχεται από την απουσία ανθρώπων τριγύρω μας, αλλά από…»

Ποιος από εμάς δε θα ήθελε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για τις πιο σκοτεινές επιθυμίες του; Ο Χάξλεϋ βλέπει μέσα από αυτή τη μάσκα.

Η δαιμονοποίηση της μητρότητας σ’ έναν μελλοντικό κόσμο από τον Άλντους Χάξλεϋ

7 αποσπάσματα από το βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ, «Ο Τυφλός Λυτρωτής». Εκδόσεις Scripta.

«Τα Έθνη δεν πρόκειται να αλλάξουν τις εθνικές πολιτικές τους εάν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι τις προσωπικές πολιτικές τους».
«Τα κράτη και τα έθνη δεν υπάρχουν ως τέτοια. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Ομάδες ανθρώπων που κατοικούν σε ορισμένες περιοχές και υπακούουν σε συγκεκριμένες επιταγές».
«Όλες οι κυβερνήσεις, ακόμη και του Χίτλερ, ακόμη και του Στάλιν ή και του Μουσολίνι, είναι αντιπροσωπευτικές».
« Η προπαγάνδα του ειρηνισμού οφείλει να απευθύνεται τόσο στους ανθρώπους όσο και στις κυβερνήσεις· πρέπει να ξεκινά την ίδια στιγμή από την περιφέρεια και το κέντρο.»
«Η συμπεριφορά ενός έθνους σήμερα δεν είναι παρά προβολή, σε μεγαλύτερη κλίμακα, της ατομικής συμπεριφοράς. Ή, μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, προβολή σε μεγαλύτερη κλίμακα των μύχιων ατομικών επιθυμιών και προθέσεων. Γιατί πολύ θα θέλαμε όλοι μας να φερόμαστε πολύ χειρότερα από αυτό που μας επιτρέπει η συνείδηση μας και ο σεβασμός προς την κοινή γνώμη.»
«Ένα από τα μεγαλύτερα θέλγητρα του πατριωτισμού – να πραγματοποιεί τις χειρότερες επιθυμίες μας».
«Στο πλαίσιο του έθνους μας έχουμε κι εμείς τη δυνατότητα να φερόμαστε, δι’ εκπροσώπου, σκληρά και ανέντιμα. Σκληρά και ανέντιμα, και μάλιστα, με αίσθημα βαθιάς αρετής. Να νιώθουμε τρυφερότητα και περηφάνια απέναντι στον φόνο, στο ψέμα, στα βασανιστήρια, για χάρη της πατρίδας.»