Σήμερα, στις 20 Δεκεμβρίου, αναλογιζόμαστε τον θάνατο ενός από τους λογοτεχνικούς γίγαντες του 20ού αιώνα, του Τζον Στάινμπεκ.
Στάινμπεκ, ο βραβευμένος με Πούλιτζερ αμερικανός συγγραφέας, είναι διάσημος για τις συγκλονιστικές απεικονίσεις των αγώνων της εργατικής τάξης και την εξερεύνηση των κοινωνικών ζητημάτων κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Τα αριστουργήματά του, όπως “Τα σταφύλια της οργής”, “Άνθρωποι και ποντίκια” και “Ανατολικά της Εδέμ”, εξακολουθούν να ασκούν επιρροή στην αμερικανική λογοτεχνία.
Η ικανότητα του Στάινμπεκ να αποτυπώνει με συμπόνια και διορατικότητα άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη λογοτεχνία. Τα έργα του ξεπερνούν τον χρόνο, πραγματεύονται θέματα που αφορούν την ανθρώπινη ανθεκτικότητα, την αδικία και την αναζήτηση του αμερικανικού ονείρου. Ακόμη και εν τη απουσία του, τα γραπτά του Τζον Στάινμπεκ παραμένουν επίκαιρα και συνεχίζουν να έχουν απήχηση στους αναγνώστες σε όλο τον κόσμο, εδραιώνοντας τη θέση του ως λογοτεχνικού γίγαντα του οποίου η επίδραση διαρκεί.
Τζον Στάινμπεκ: 20 αποφθέγματα απ’ το αριστούργημά του «Τα σταφύλια της οργής»
Ακολουθεί ένα απόσπασμα απο το έργο του Τζον Στάινμπεκ «Τα σταφύλια της Οργής»
Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή.
Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή.
Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους…
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.
Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει.
Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.
Θα βρίσκομαι εκεί…
Και οι εταιρείες, οι τράπεζες εργάζονταν για την δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν.
Τα χωράφια ήταν γεμάτα φρούτα, και άνθρωποι που πέθαιναν από την πείνα κινούνταν στους δρόμους.
Οι σιταποθήκες ήταν γεμάτες και τα παιδιά των φτωχών μεγάλωναν ραχιτικά, και τα σπυριά της πελάγρας διογκώνονταν στα πλευρά τους.
Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.
