Ο Μιχαήλ Ρέβα είναι ζωγράφος και γλύπτης. Πριν δύο χρόνια, όταν η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, ο γλύπτης Μιχαήλ Ρέβα εργαζόταν σε ένα σιντριβάνι στο Ντνίπρο, μια πόλη στο κέντρο της χώρας που βρίσκεται τώρα κοντά στις γραμμές του μετώπου.
Πριν την εισβολή, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Ρέβα ήταν γνωστός για τα δημόσια γλυπτά του που βρίσκονταν σε όλη τη χώρα. Μετά την εισβολή, έγινε γνωστός για κάτι άλλο: την τέχνη διαμαρτυρίας.
Μέσα από τη δουλειά του, ο Ρέβα συμμετείχε στην αντίσταση, όπως λέει ο ίδιος. Εξέφρασε την οργή του με μελάνι και μπογιά σε χαρτί και, αργότερα, συγκολλώντας κομμάτια από θραύσματα, σπασμένα κελύφη και σκισμένα κομμάτια πυραύλων σε γιγάντια μεταλλικά γλυπτά. Χρησιμοποίησε υλικά πολέμου για να δημιουργήσει μια τεράστια ρωσική αρκούδα με τίτλο “Moloch, το Θηρίο του Πολέμου”. Συγκέντρωσε κάλυκες για να δημιουργήσει το “Ρωσικό Souvenir”, μια κούκλα ματριόσκα 1.200 λιβρών.
Ο Ρέβα ζει και εργάζεται στην ιδιαίτερη πόλη του, την Οδησσό. Το 2022, το εργαστήριό του χτυπήθηκε από πύραυλο ενώ βρισκόταν στη Μπούτσα, τον τόπο μιας φρικτής ρωσικής θηριωδίας. Τα γλυπτά του άντεξαν οριακά όταν ένας πύραυλος χτύπησε το Εθνικό Μουσείο Καλών Τεχνών της Οδησσού τον Νοέμβριο.
Ο Ρέβα ετοιμάζει τώρα ένα έργο για τη Μπιενάλε της Βενετίας. Θα είναι φτιαγμένο από σφαίρες πολυβόλου.
Οι παρακάτω εικόνες είναι μερικές από τις πρώτες που δημιουργήθηκαν από τον Ρέβα μετά την εισβολή. Οι λεζάντες είναι τα δικά του λόγια. Στα μάτια μου, το έργο του Ρέβα, όπως το πνεύμα των Ουκρανών, λάμπει ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές.
Μία ακόμη πρώιμη αντίδραση στην εισβολή αποτελεί “Το Ρωσικό Φιλί του Θανάτου”. Πρόκειται για μια εκδοχή φιλιών όπως των Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης και Έριχ Χόνεκερ, ηγέτη της Ανατολικής Γερμανίας. Τότε, τα φιλιά ήταν ανεπιθύμητα, τώρα όμως, φέρνουν θάνατο.Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι το κρανίο ενός ανθρώπου που κάποτε ζούσε. Ένα άγγελος προστατεύει την ψυχή αυτού του ανθρώπου, που πλέον δεν υπάρχει.Η τύχη της Ουκρανίας σε αυτόν τον πόλεμο ίσως καθορίσει και την τύχη της ειρήνης σε ολόκληρη τη Γη.Αυτός είναι ένας από τους λίγους πίνακες που ζωγράφισα από την εισβολή. Είδα έναν τέτοιο κρατήρα μου έξω από την Οδησσό. Είδα κι άλλον στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας και τόσο κοντά στα ρωσικά σύνορα που οι σειρήνες δεν προλαβαίνουν να ηχήσουν για να καλυφθείς. Ζωγράφισα έναν ανυπεράσπιστο άντρα στον πάτο του κρατήρα, αλλά για μένα ο θάνατος ενός μικρού ανθρώπου αντιπροσωπεύει τον θάνατο τόσων Ουκρανών. Ο απολογισμός συνεχίζει να μεγαλώνει.
Αυτό το κρανίο δεν είναι μόνο κόκαλα, είναι η ίδια η ιστορία αυτού του πολέμου. Το μισό του είναι φτιαγμένο από συντρίμμια της οροφής ενός Ρωσικού φορτηγού Kamaz, που καταστράφηκε από τις δυνάμεις μας. Με φίλους από την Οδησσό, σκανάραμε τρισδιάστατα το κατεστραμμένο μισό. Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε τεχνητή νοημοσύνη για να αναδημιουργήσουμε το άλλο μισό. Τελικά, τυπώσαμε τρισδιάστατα ολόκληρο το κρανίο και το βάψαμε κόκκινο. Το ονόμασα “Ο Κόκκινος Δράκος”.
Το κρανίο που βλέπετε είναι η ιστορία αυτού του πολέμου. Η μισή του κατασκευή προέρχεται από συντρίμμια ταράτσας ενός ρωσικού φορτηγού Kamaz, που καταστράφηκε από τις δυνάμεις μας. Έκανα μια 3D σάρωση του θραύσματος με τη βοήθεια φίλων από την Οδησσό, ειδικών στην τεχνολογία. Χρησιμοποιήσαμε τεχνητή νοημοσύνη για να αναδημιουργήσουμε το άλλο μισό. Στη συνέχεια, τυπώσαμε ολόκληρο το κρανίο σε 3D και το βάψαμε κόκκινο. Το ονόμασα “Ο Κόκκινος Δράκος.”
Το γρήγορο αυτό σκίτσο απεικονίζει τους κατακτητές που ήρθαν να μας σκοτώσουν. Είναι άνθρωποι χωρίς πρόσωπα, χωρίς χαρακτηριστικά. Έφεραν τον φόβο. Ήταν ο φόβος που είδα στα μάτια της 88χρονης μητέρας μου, ένας φόβος που τον ένιωσε και εκείνη, ως παιδί 10 ετών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
You are currently viewing a placeholder content from X. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
