Η ποίηση του Έλιοτ μας φέρνει αντιμέτωπους με την τρομακτική ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου οι μεγαλύτερες φιλοδοξίες μας συναντούν τη σιωπηλή τους καταστροφή σ’ έναν κόσμο απογυμνωμένο από βεβαιότητα.
Το να διαβάζεις τον Έλιοτ σημαίνει να αντιμετωπίζεις το κενό της σύγχρονης κατάστασης. Το «The Hollow Men», ίσως ένα από τα πιο ανατριχιαστικά έργα του κρατάει έναν καθρέφτη στην εποχή μας της πνευματικής στειρότητας και της υπαρξιακής περιπλάνησης.
Τα τοπία του Έλιοτ δεν είναι καταπράσινα λιβάδια ή λαμπερά ποτάμια, αλλά άνυδρα, μετα-αποκαλυπτικά εδάφη όπου βασιλεύουν πέτρινα είδωλα και τα χέρια νεκρών προσφέρουν τις μάταιες προσευχές τους. Ο κόσμος του είναι ένας κόσμος σκιών, όπου η ζωή μοιάζει βασανιστικά μακρινή, απρόσιτη. Και όμως, είναι ακριβώς σ’ αυτή την απόσταση που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τη φύση της ύπαρξης.
Η ποίησή του μάς θυμίζει την αθόρυβη αποσύνθεση που τόσο συχνά συνοδεύει το ανθρώπινο ταξίδι, την αργή, υφέρπουσα διάβρωση της ελπίδας και την επώδυνη απόσταση μεταξύ αυτού που επιθυμούμε και αυτού που γινόμαστε.
Η ποίηση του Jesús Lizano: «Ο πατέρας μου φεύγει κάθε πρωί όταν εγώ ακόμη κοιμάμαι»
Τ. Σ. Έλιοτ, «Άπαντα ποιήματα» – Εκδόσεις Κέδρος
Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι σκύβοντας μαζί, κεφαλοκαύκι άχυρο. Αλίμονο! Οι στεγνές φωνές μας, όταν ψιθυρίζουμε μαζί είναι ήσυχες και ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι.
Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.
Αυτοί που πέρασαν με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο Βασίλειο μας θυμούνται-αν καθόλου-όχι ως χαμένες βίαιες ψυχές, μα μονάχα ως κούφιους ανθρώπους τους βαλσαμωμένους ανθρώπους…»
«…Αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα σηκώνονται,
εδώ λαμβάνουν την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου»
«…Mεταξύ ιδέας και πραγματικότητας μεταξύ κίνησης και δράσης πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας μεταξύ κίνησης και απάντησης πέφτει η Σκιά
Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας και πτώσης, πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή είναι δική σου
αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
όχι με ένα κρότο αλλά με ένα λυγμό».
