Ο Σταύρος Δάλκος, o οποίος σκηνοθετεί την παράσταση «Αρτζεντίνα», που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 γράφει στη Lavart με αφορμή την παράσταση.
Η έμπνευση της «Αρτζεντίνας» μού ήρθε τη στιγμή που βρισκόμουν σε ένα μπαρ, και παρόλο που ο ιδιοκτήτης ήθελε να κλείσει το μαγαζί, ένας επίμονος πελάτης δεν έλεγε με τίποτα να αποχωρήσει. Η συνθήκη αυτή μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα θεατρικά, και ξεκίνησα δειλά δειλά να γράφω για αυτούς τους δύο ανθρώπους, που παρότι είναι (ή τουλάχιστον ήταν) φίλοι, ανήκουν πλέον σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού δεν ενδιαφέρεται πλέον για τίποτα άλλο πέρα την οικογένεια και το νεογέννητο παιδί του, ενώ ο «θρασύς» πελάτης, φανερά προσκολλημένος στον φίλο του, φαίνεται ακόμα να αναζητεί μια ισορροπία στη ζωή του.
Προσπαθώντας να ψυχογραφήσω αυτούς τους δύο χαρακτήρες, άρχισα να αναζητώ τους λόγους που οδήγησαν τον καθένα σε διαφορετικά μονοπάτια, και έτσι οδηγήθηκα στο να αφηγηθώ μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Κατέληξα λοιπόν να πω την ιστορία δύο φίλων που έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς τους, προκειμένου να ξεφύγουν από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι ζωές τους. Παρότι σε όλο το έργο μόνο αυτοί οι δύο έχουν φυσική παρουσία, τα «φαντάσματα» του παρελθόντος -αλλά και του παρόντος- μοιάζουν να βρίσκονται κι αυτά εκεί, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για μια πραγματική αλλαγή και εξέλιξη.
Με την ολοκλήρωση του έργου ένιωσα ότι η «Αρτζεντίνα» (έτσι λέγεται και το μπαρ όπου διαδραματίζεται το έργο) έχει να πει περισσότερα πράγματα πέρα από μια απλή ιστορία, και γι’ αυτό μαζί με τον Γιώργο Αλεβυζάκη, με τον οποίο συμπρωταγωνιστώ και συν-σκηνοθετώ, αποφασίσαμε σχεδόν αμέσως να το ανεβάσουμε.
Όντας λάτρης του ρεαλισμού, θέλησα να στήσουμε ένα άκρως ρεαλιστικό έργο, με καθημερινούς χαρακτήρες, που αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα και είναι εγκλωβισμένοι σε μια ζωή, που όσο κι αν το επιθυμούν, είναι δύσκολο να την αλλάξουν.
Και το «στοίχημα» αυτό, το να στήσουμε μια παράσταση που να μη θυμίζει «θέατρο», αλλά μια σκηνή που θα μπορούσε ο καθένας μας στην καθημερινότητά του να είναι μάρτυρας, νομίζω το έχουμε κερδίσει.
Αυτό που συνειδητοποίησα κατά τη διάρκεια των προβών είναι ότι ο ρεαλισμός μπορεί πολλές φορές να είναι εύκολος να αποδοθεί και να «πείθει» ως αποτέλεσμα, αλλά πολλές φορές έχει την παγίδα να καταντήσει καλλιτεχνικά αδιάφορος. Γιατί ο ηθοποιός δεν καλείται μόνο να πείσει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση, αλλά κυρίως να τραβήξει την περιέργεια του θεατή για αυτό που του συμβαίνει. Νομίζω όμως ότι, όπως σε όλα τα είδη θεάτρου, όταν κρατάς σε εγρήγορση τον θεατή για το ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας, είναι σχεδόν αδύνατο να αποτύχεις. Και θεωρώ ότι η «Αρτζεντίνα», χάρη στις συνεχείς ανατροπές της, το πετυχαίνει.
Κείμενο: Σταύρος Δάλκος
