Η Σαπφώ, η επιφανής ποιήτρια της Αρχαίας Ελλάδας, αναδείχθηκε σε μια από τις πιο διάσημες λυρικές συγγραφείς της αρχαιότητας, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στο τοπίο της δυτικής λογοτεχνίας.
Γεννημένη στο νησί της Λέσβου γύρω στο 630 π.Χ., η ποίηση της Σαπφούς, που γράφτηκε κυρίως στην αιολική διάλεκτο, επικεντρώθηκε σε θέματα αγάπης, ομορφιάς και στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Φημισμένη για τη δεξιοτεχνία της λύρας και τη συμβολή της στο είδος της λυρικής ποίησης, η Σαπφώ κέρδισε το προσωνύμιο “Δέκατη Μούσα” σε αναγνώριση της λογοτεχνικής της δεινότητας. Τα έργα της, αν και κατακερματισμένα λόγω του χρόνου, αποπνέουν αξιοσημείωτο αισθησιασμό και συναισθηματική ένταση. Οι στίχοι της Σαπφούς συχνά εξερευνούσαν τις αποχρώσεις του ρομαντικού έρωτα, εκφράζοντας τόσο την έκσταση όσο και την αγωνία που συνόδευε τέτοια συναισθήματα.
Το οικείο και προσωπικό της ύφος, σε συνδυασμό με την εστίαση στη γυναικεία οπτική γωνία, συνέβαλαν στο να θεωρείται σύμβολο της φεμινιστικής λογοτεχνίας.
Αποφθέγματα των αρχαίων Ελλήνων για τον έρωτα – Τι ήταν ο έρωτας για αυτούς;
2 ποιήματα της Σαπφώς σε απόδοση του Κώστας Χωρεάνθη, ανέκδοτα
Επίκληση στην Αφροδίτη
Ποικιλόθρονη, αθάνατη Αφροδίτη,
κόρη του Δία, δολόπλοκη, παρακαλώ σε,
με καημούς και με πίκρες την ψυχή μου,
πότνια, λιώνεις,
μα έλα εδώ, αν και κάποια άλλη φορά
από μακριά ακούοντας τη φωνή μου,
του πατέρα αφήνοντας τον δόμο
τον χρυσό, ήρθες
ζεύοντας το άρμα σου· κι όμορφα σ’ έφερναν
από τον ουρανό γοργά στρουθιά
μες από τον αιθέρα, λάμνοντας πυκνά φτερά
γύρω στη μαύρη γη·
κι αμέσως έφτασαν· κι εσύ, ω, μακαρισμένη,
μ’ αθάνατο χαμογελώντας πρόσωπο
ρωτούσες τι έχω πάθει πάλι και γιατί
σε καλώ πάλι
και σαν τι θέλω φλογερά να γίνει
με την ψυχή τρελή. «Ποια η Πειθώ πάλι
θέλεις να φέρει στη δική σου αγάπη; Ποια
σε αδικεί, Ψάπφα;
Γιατί κι αν φύγει γοργά θα γυρίσει,
κι αν δώρα δεν δέχεται, θα δώσει,
κι αν δεν αγαπά, γρήγορα θ’ αγαπήσει
κι ας μην το θέλει».
Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ
καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου
να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ
σύμμαχος γίνε.
Στην Αγαλλίδα
Όμοιος με τους θεούς μου φαίνεται πως είναι
αυτός ο άντρας που απέναντί σου κάθεται
κι από σιμά τη φωνή σου τη γλυκιά
στοχαστικά ακούει
και το ερωτιάρικό σου γέλιο· Όμως σε μένα
αυτό, μέσα στα στήθια, την καρδιά σπαράζει·
γιατί, για λίγο μόλις σε κοιτάξω
διόλου φωνή δεν έχω,
μα κομματιάζεται η γλώσσα μου. Κι ευθύς
τρέχει φωτιά κάτω απ’ το τρυφερό μου δέρμα,
τα μάτια μου τίποτα δεν βλέπουνε,
βουίζει η ακοή μου·
[με λούζει ιδρώτας σύγκορμα και τρέμω
ολόκληρη, και πιο χλομή κι από τη χλόη
γίνομαι, και να πεθάνω πια πολύ δεν θέλω
τρέμοντας, Αγαλλίδα*].
Θα σας θεωρούσαν όμορφη- ο στην Αρχαία Ελλάδα; 15 facts για να λυθούν οι απορίες μας
