7 ερωτευμένοι ποιητές γράφουν για το αντικείμενο του πόθου τους

Στο υφαντό του έρωτα, 7 ποιητές, ο καθένας από τους οποίους χειρίζεται μια πένα ως όργανο του πάθους του, ξεκινούν ένα ποιητικό προσκύνημα για να εκφράσουν την ανείπωτη ουσία των επιθυμιών τους. 

Ένας ποιητής, ερωτευμένος από την ουράνια λάμψη της αγαπημένης του, ζωγραφίζει σονέτα που χορεύουν με την αιθέρια ομορφιά που αιχμαλωτίζει την ψυχή του. Ένας άλλος, εμπνευσμένος από τους τρυφερούς ψιθύρους της αγάπης, πλάθει στίχους τόσο περίπλοκους όσο η καλύτερη δαντέλα, περιπλέκοντας τις λέξεις σε μια αγκαλιά τόσο τρυφερή όσο και το άγγιγμα που αναζητούν.

Στη σφαίρα του πάθους, ένας τρίτος ποιητής βρίσκει παρηγοριά στις εξομολογήσεις του έρωτα που έχουν λερωθεί με μελάνι, με κάθε λέξη να αποτελεί μαρτυρία για τις φλόγες που τρεμοπαίζουν μέσα του. Εν τω μεταξύ, ένας τέταρτος ποιητής περιηγείται στην τρικυμία των συναισθημάτων, με τους στίχους του να είναι μια θυελλώδης θάλασσα που απηχεί τον ταραχώδη χτύπο της καρδιάς της επιθυμίας.

Ο πέμπτος ποιητής, ένας μαέστρος της μεταφοράς, φτιάχνει στίχους που υπερβαίνουν τα εγκόσμια, ανυψώνοντας την αγάπη τους σε ένα κοσμικό μπαλέτο αστέρων και γαλαξιών. Ταυτόχρονα, ένας έκτος ποιητής, συγκινημένος από την κοσμική μαγεία των καθημερινών στιγμών, απαθανατίζει το συνηθισμένο με εξαιρετικές λέξεις, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό αγάπης από τα θραύσματα της καθημερινότητας.

Καθώς ο έβδομος ποιητής παίρνει το κέντρο της σκηνής, οι στίχοι τους καταρρέουν σαν καταρράκτης, εκφράζοντας όχι μόνο το μεγαλείο της αγάπης αλλά και τα τρωτά σημεία που την καθιστούν ανθρώπινη. Μαζί, αυτοί οι ποιητές σχηματίζουν έναν λογοτεχνικό αστερισμό, συμβάλλοντας ο καθένας με μια μοναδική απόχρωση στο καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων, απεικονίζοντας την αγάπη ως την αιώνια μούσα που εμπνέει τη λυρική τους θέρμη.

6 κορυφαία ποιήματα για τον έρωτα που μας έκαναν «ρημάδι»

7 ποιητές γράφουν με αφορμή τον έρωτά τους

Πληθυντικός Αριθμός, Το λίγο του κόσμου, Κική Δημουλά

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα.

Σάρκινος λόγος, Ι., Τα ερωτικά, Γιάννης Ρίτσος

Τί ὄμορφη που εἶσαι. Με τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη για ὅλους, ὁρατή μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τα μαλλιά ὡς τα νύχια τῶν ποδιῶν με σκοτεινο διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τους ἀσημένιους στεναγμούς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές ἐκρήξεις ἀπ᾿ τη πράξη τοῦ ἔρωτα.
Το πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ἠμίφωτα μπάρ,
τα ναυτικά οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε το διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μια γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σε μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ την ἀναπνοή τοῦ σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ το ἀέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μια γυμνή γυναῖκα ἀνεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό.
Ὁ ἀτμός τῆς κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικό ἑλικόπτερο βομβίζει σε ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας που μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπό τη κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ το χρόνο κι ἀπ᾿ το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη που εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Όταν κατεβαίνεις μετά τον έρωτα, Οι Μνηστήρες, Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ

Όταν κατεβαίνεις μετά τον έρωτα
ζυγιάζεσαι, ώρες σε κοιτώ
να περνάς μια-μια τις σφαίρες
του ορατού
και ξέροντας την Κόλαση
να ξαναγυρίζεις στη γη.
Τα μπλε και τα αεράκια
μισοπεθαίνον στα δάχτυλά σου
τ’ ακουμπάς στο πραγματικό
εκεί που ήσουνα για μια στιγμή
το κέντρο.
Έχεις τον πειρασμό ακόμα
στη στάση της κεφαλής
να μη θελχθείς
να μη δοκιμάσεις κανέναν
συγκεκριμένο θάνατο
αλλά αιώνια να περιμένεις
να γίνει η άρνηση καλό
και το καλό η παύση.
Σε κατεβάζουν τα σκοινιά
σιγά-σιγά από ψηλά
είσαι το όνειρο
και μόνο εσύ ξέρεις
πόσο πονάει η αγάπη
η αγάπη της ύλης
μόνο εγώ ξέρω
πως κάποτε ήσαν ένα
και τα δυο, φως και χώμα
μες στο νερό το μέσα.
Κάθε φορά μπορεί να είναι η τελευταία
ίσως να μείνεις πίσω πια
με τις λίγες ψυχές
που καρτερούν το άδειο
να τους δοθεί, να τις δεχθεί
να γίνει το σπέρμα νόημα
στον κυκλικό αέρα.

Κώστας Καρυωτάκης: 10 ερωτικά ποιήματα για την οδύνη του έρωτα

Ἡ σκηνή, Με το Πρόσωπο στον Τοίχο, Μίλτος Σαχτούρης

Ἀπάνω στο τραπέζι εἴχανε στήσει
ἕνα κεφάλι ἀπό πηλό
τούς τοίχους τούς εἶχαν στολίσει
με λουλούδια
ἀπάνω στο κρεβάτι εἴχανε κόψει ἀπό χαρτί
δυό σώματα ἐρωτικά
στο πάτωμα τριγύριζαν φίδια
και πεταλοῦδες
ἕνας μεγάλος σκύλος φύλαγε
στη γωνιά
Σπάγγοι διασχίζαν το δωμάτιο ἀπ᾿ ὅλες
τις πλευρές
δε θά ῾ταν φρόνιμο κανείς
να τους τραβήξει
ἕνας ἀπό τους σπάγγους ἔσπρωχνε τα σώματα
στον ἔρωτα
Ἡ δυστυχία ἀπ᾿ ἔξω
ἔγδερνε τις πόρτες

Πολύ πριν σε συναντήσω, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, Τάσος Λειβαδίτης,

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από ‘σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Διαβάστε περισσότερα ποιήματα ερωτικού λυρισμού

10 ερωτικά ποιήματα που μας πήραν κοντά τους στο σκοτάδι της απογοήτευσης

Ντίνος Χριστιανόπουλος: 10 ερωτικά ποιήματα ενός αιρετικού που αγαπήσαμε

6 σπαρακτικά ποιήματα βραχνάς του λογισμού μας

11 ουρανογενή ποιήματα ερωτικής μύησης και σπαραγμού