Για όλες τις μουσικές προτιμήσεις, γιατί η καλή μελωδία δεν γνωρίζει διαχωρισμούς σε είδη και ταμπέλες!
Μια βιογραφία, αν γίνει σωστά πάντα, είναι τις περισσότερες φορές εχέγγυο ποιότητας στο σινεμά, και ειδικά παλιότερα ήταν από τα αγαπημένα και σίγουρα είδη των Όσκαρ. Αλλά μια μουσική βιογραφία έχει συνήθως μια νοστιμιά παραπάνω, λόγω της δύναμης της τέχνης με την οποία καταπιάνεται, και του πώς η όλη φιλμική κατασκευή περιστρέφεται γύρω από αυτήν, από το μοντάζ και τον ήχο μέχρι τις ερμηνείες. Και όταν όλα τα συστατικά βρίσκονται στις σωστές αναλογίες, δεν έχει σημασία αν τα ακούσματα που συμπεριλαμβάνονται ανήκουν στη ροκ, στην κάντρι, στη σόουλ, στο χιπ χοπ ή οπουδήποτε αλλού, καθώς με μια καλή εκτέλεση ακόμη και ο πιο αμύητος στο εκάστοτε είδος ακροατής/θεατής μπορεί άνετα να ξεσηκωθεί.
Παρακάτω θα θυμηθούμε πέντε φιλμ του αγαπημένου αυτού υποείδους που κυκλοφόρησαν στις αίθουσες τα τελευταία είκοσι χρόνια και που κατά τη διάρκεια της θέασης μας έκαναν να σιγοτραγουδήσουμε, να κοπανήσουμε το κεφάλι μας ρυθμικά, να ψαχτούμε περισσότερο σε σχέση με τους καλλιτέχνες ή τους ήχους που συμπεριλαμβάνονται σε αυτά. Και βέβαια τα κριτήρια είναι και κινηματογραφικά (πώς θα γινόταν και διαφορετικά άλλωστε), όμως πριμοδοτήθηκαν και οι τίτλοι εκείνοι που είχαν αυτό το κάτι παραπάνω και μουσικά, όχι μόνο όσον αφορά την ποιότητα των ακουσμάτων αλλά και το πόσο αποτελεσματικά αυτά μεταφράζονται σε σινεμά.
Walk the Line (2005)
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κάπως «παλιομοδίτικο» σε σχέση με άλλα φιλμ που αναφέρουμε εδώ, εντούτοις το «Walk the Line» βλέπεται εξαιρετικά ευχάριστα λόγω της «κινηματογραφικότητας» της ίδιας της ζωής του Johnny Cash που αφηγείται και της εκπληκτικής πρωταγωνιστικής ερμηνείας του Joaquin Phoenix (τραγούδησε ο ίδιος τα άσματα του θρύλου της κάντρι, αποφεύγοντας την εύκολη οδό του lip-synching που επιλέγεται αρκετά συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις), η οποία έχασε το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά λόγω απίστευτα έντονου ανταγωνισμού, απέναντι σε ονόματα όπως οι Philip Seymour Hoffman και Heath Ledger.
Control (2007)
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Ένα φιλμ απόλυτα προσαρμοσμένο στον ιδιαίτερο, στοιχειωτικό ήχο των Joy Division, που μέσα σε λίγα λεπτά μπορεί από ακόμη κι έναν χορευτικό ρυθμό να περάσει σε μια συναισθηματική ισοπέδωση μέσω στίχου ή παγωμένων συνθεσάιζερ. Κομψά ασπρόμαυρο και ισορροπώντας ανάμεσα σε μια αποστασιοποίηση και μια ευαλωτότητα, θέλοντας να αντικατοπτρίσει και την οριακή ψυχοσύνθεση του Ian Curtis, μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις frontmen κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα, είναι ταυτόχρονα σκηνοθετημένο από τον μπαρουτοκαπνισμένο από τότε βιντεοκλιπά Anton Corbijin με τρόπο τέτοιο που ξεχειλίζει από αγάπη για τη μουσική της εν λόγω μπάντας.
Straight Outta Compton (2015)
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Φρενήρες στους ρυθμούς του, φιλτράροντας όσο το δυνατόν λιγότερο μια δύσκολη τότε πραγματικότητα για τις γκετοποιημένες γειτονιές του Λος Άντζελες, το «Straight Outta Compton» διαθέτει μια δύναμη αντίστοιχη με αυτή των αιχμηρότατων στίχων των N.W.A και δονείται στους παλμούς των samples τους. Είναι και μια σημαντική υπενθύμιση μιας εποχής όπου το χιπ χοπ δεν είχε τη σημερινή mainstream αποδοχή του, και η κουλτούρα του περιείχε έναν πολύ μεγαλύτερο βαθμό προσωπικού ρίσκου. Αυτό που λέμε να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι…
Rocketman (2019)
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Μια βιογραφία τόσο ενθουσιώδης και ξεσηκωτική όσο και η περσόνα του Elton John πάνω στη σκηνή, το «Rocketman» πετυχαίνει απόλυτα στο να υπερβεί το διεκπεραιωτικό επίπεδο του «περιγράφω τη ζωή ενός διάσημου μουσικού» και να χαρίσει απλόχερα μια οπτικοακουστική φαντασία που δεν μπαίνει απαραίτητα σε συγκεκριμένα καλούπια. Ξεχωριστή αναφορά στην εξαιρετική ερμηνεία του Taron Egerton, γεμάτη ενέργεια και ζωτικότητα, που δυστυχώς εκείνη τη χρονιά δεν αναγνωρίστηκε καν από τις υποψηφιότητες των Όσκαρ, και ας απέσπασε μια Χρυσή Σφαίρα νωρίτερα.
tick, tick…BOOM! (2021)
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Η πιο καθαρόαιμα «μιούζικαλ» επιλογή αυτής της λίστας, και με την αρωγή του ειδήμονα στο είδος Lin-Manuel Miranda στο σκηνοθετικό τιμόνι, πρόκειται για έναν συναρπαστικό όσο και συγκινητικό φόρο τιμής για μια πρόωρα χαμένη προσωπικότητα της συγκεκριμένης κατηγορίας θεάτρου, τον Jonathan Larson, που έγινε γνωστός μετά θάνατον με τη μεγάλη επιτυχία του «Rent» που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Αξίζει τον κόπο και για τους μη γνώστες λόγω της υψηλής ψυχαγωγικής αξίας του τελικού προϊόντος και του Andrew Garfield που δίνει ένα ερμηνευτικό στοίχημα ζωής.
