Ο Νερούδα μας αναγκάζει να αναμετρηθούμε με το γεγονός ότι η σιωπή δεν είναι ένα τέλος. Η σιωπή δεν είναι τίποτα. Είναι το φόντο μπροστά στο οποίο όλα γίνονται ζωντανά.
Τι σημαίνει να ζητάς πραγματικά τη σιωπή; Να αναζητάς όχι το θάνατο, αλλά τη μοναξιά τόσο βαθιά που η ίδια η ύπαρξη να περνάει στο παρασκήνιο; Ο Νερούδα σ΄ αυτό το όμορφο ποίημα, δε ψιθυρίζει έναν αποχαιρετισμό αλλά μια πρόσκληση στη ζωή.
Τι κι αν η σιωπή δεν είναι ένα αίτημα για χώρο αλλά μια έκκληση για κατανόηση; Μήπως ο ποιητής, ζητώντας μας να φύγουμε, μας προσκαλεί στην πραγματικότητα να γίνουμε μάρτυρες της ωμής ουσίας της ύπαρξης, να δούμε την αγάπη, τις εποχές, το φως μέσα από τα μάτια του, ακόμη και όταν αυτά κλείνουν σιγά σιγά;
Πάμπλο Νερούδα – Ζητάω σιωπή
Τώρα να με αφήσουν ήσυχο.
Τώρα να συνηθίσουν χωρίς εμένα.
Θα κλείσω τα μάτια
Και θέλω μόνο πέντε πράγματα,
πέντε ρίζες αγαπημένες.
Η μία είναι ο χωρίς τέλος έρωτας.
Η δεύτερη είναι να βλέπω το φθινόπωρο.
Δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς να βλέπω τα φύλλα
να πετούν και να επιστρέφουν στην γη.
Η τρίτη είναι ο βαρύς χειμώνας,
η βροχή που αγαπώ, το χάδι
της φωτιάς στο άγριο κρύο.
Στην τέταρτη θέση το καλοκαίρι
στρογγυλό σαν ένα καρπούζι.
Το πέμπτο πράγμα είναι τα μάτια σου,
Mατίλδη μου, πολυαγαπημένη,
δεν θέλω να κοιμηθώ χωρίς τα μάτια σου,
δεν θέλω να υπάρχω χωρίς να με κοιτάς:
εγώ αλλάζω την άνοιξη
για να συνεχίσεις να με κοιτάς.
Πάμπλο Νερούδα:«…σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια»
Φίλοι, αυτά είναι όσα θέλω.
Είναι σχεδόν τίποτα και σχεδόν όλα.
Τώρα αν θέλετε να φύγετε.
Έχω ζήσει τόσο που μια μέρα
θα πρέπει υποχρεωτικά να με ξεχάσετε,
να με διαγράψετε από τον πίνακα:
η καρδιά μου υπήρξε χωρίς περιορισμούς.
Αλλά επειδή ζητώ σιωπή
δεν πιστεύουν πως πρόκειται να πεθάνω:
μου συμβαίνει πάντα το αντίθετο:
Τυχαίνει να ζω.
Τυχαίνει να υπάρχω και να παραμένω.
Δεν θα υπάρχω, λοιπόν, αλλά όμως μέσα
από μένα θα μεγαλώνουν στάχια,
που πρώτα οι σπόροι θα φυτρώνουν
στη γη για να δουν το φως,
αλλά η μάνα γη είναι σκοτεινή:
κι εγώ μέσα μου είμαι σκοτεινός:
είμαι σαν ένα πηγάδι στου οποίου τα νερά
η νύχτα αφήνει τ’ αστέρια της
και συνεχίζει μόνη στην ύπαιθρο.
Είναι που έχω ζήσει τόσο
και θέλω να ζήσω άλλο τόσο.
Ποτέ δεν ένιωσα τόσο έντονα,
ποτέ δεν είχα τόσα φιλιά.
Τώρα, όπως πάντα, είναι νωρίς.
Πετάει το φως με τις μέλισσές του.
Αφήστε με μόνο με την ημέρα.
Ζητώ την άδεια να γεννηθώ.
Πάμπλο Νερούδα: «για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε»
