Με αυτούς τους στίχους, ο Νερούδα προσκαλεί τους αναγνώστες να περιηγηθούν στο λεπτό τοπίο των συναισθημάτων, αναλογιζόμενοι τις ιδιαιτερότητες της σύνδεσης, του αποχωρισμού και του βαθύτατου αντίκτυπου της παρουσίας ενός αγαπημένου προσώπου, ακόμη και κατά την απουσία του.
Οι στίχοι ξεδιπλώνονται σαν ένα ντελικάτο λουλούδι, με κάθε πέταλο να αποτελεί μια λεπτή εξερεύνηση των παραδόξων που ενυπάρχουν στην απουσία μιας αγαπημένης παρουσίας. “Ίσως η απουσία σου να είναι παρουσία”, συλλογίζεται ο Νερούδα, βυθίζοντας τον αναγνώστη σε μια στοχαστική σφαίρα όπου η απουσία δεν είναι απλώς κενό αλλά μια δική της ζωντανή παρουσία, μια απουσία που αντηχεί, αντηχεί και διαμορφώνει το περίγραμμα της ύπαρξης.
Ο Νερούδα φτιάχνει τους στίχους του με την ακρίβεια ενός ζωγράφου, απεικονίζοντας την πράξη της καθημερινής ζωής χωρίς τον αγαπημένο – το κόψιμο του μεσημεριανού γεύματος, τη βόλτα στους ομιχλώδεις δρόμους, τη λεπτή λάμψη που κρατάει στο χέρι. Αυτές οι φαινομενικά καθημερινές στιγμές, όταν απογυμνώνονται από την επιρροή του αγαπημένου, γίνονται φορτωμένες με μια βαθιά σημασία, φωτίζοντας τη λεπτή αλληλεπίδραση μεταξύ μοναξιάς και σύνδεσης.
Αποφθέγματα και σοφία: Ο Αλμπέρ Καμύ φιλοσοφεί για την συνύπαρξη στη ζωή
Ίσως η απουσία είναι παρουσία
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
Ο Ναζίμ Χικμέτ παραδέχεται πως : «Ντρέπομαι που είπα ψέματα, ήταν για χάρη άλλων, μη πονέσουν…»
