Ο Ουμπέρτο Έκο γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1932 στην Alessandria του Piedmont.
Ο Ουμπέρτο Έκο σπούδασε μεσαιωνική φιλοσοφία και λογοτεχνία και πήρε διδακτορικό στη φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας μια διατριβή για τον Θωμά Ακινάτη.
Ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Σημειωτικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Μαρίνου από το 1988. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας.
Το 1966 διορίστηκε καθηγητής Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Το 1971, το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια πρόσφερε στον Umberto Eco τη θέση του τακτικού καθηγητή σημειωτικής. Το 1974 οργάνωσε τη Διεθνή Ένωση Σπουδών. Ήταν επίσης διευθυντής του περιοδικού «VS».
Άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματά του τη δεκαετία του 1970, ξεκινώντας με το Όνομα του ρόδου, που κέρδισε το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
Βιβλία: Θυμόμαστε περισσότερο διαβάζοντας σε έντυπη μορφή ή σε οθόνη;
Ο Έκο περνούσε το χρόνο του με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο και στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Το διαμέρισμά του στο Μιλάνο μοιάζει με λαβύρινθο, με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων.
Μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Συχνά χρησιμοποιούσε αυτές τις γλώσσες στα βιβλία του, τόσο επιστημονικά όσο και λογοτεχνικά.
Κέρδισε πολλές διακρίσεις εκδίδοντας δεκάδες επιτυχημένα βιβλία.
Στα θεμελιώδη έργα του για τη σημειωτική, «Lector in fabula» (1975) και «Lector in fabula» (1979), ο Umberto Eco διερευνά τον ρόλο του αναγνώστη στην ερμηνευτική διαδικασία. Το 1980 εμφανίστηκε ως μυθιστοριογράφος με το «Το όνομα της Ρόδου» και το 1988 το «Εκκρεμές του Φουκώ».
10 αποφθέγματα του Έκο:
1| «Τα βιβλία δεν φτιάχνονται για να τα πιστεύουμε, αλλά για να τα εξετάζουμε. Όταν εξετάζουμε ένα βιβλίο, δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε τι λέει, αλλά τι σημαίνει.» – Το όνομα του ρόδου
2| «Θα έπρεπε να είμαι σε ειρήνη. Έχω καταλάβει. Δεν λένε κάποιοι ότι η ειρήνη έρχεται όταν καταλαβαίνεις; Έχω καταλάβει. Θα έπρεπε να είμαι σε ειρήνη. Ποιος είπε ότι η ειρήνη προέρχεται από την ενατένιση της τάξης, της τάξης που κατανοείται, απολαμβάνεται, πραγματοποιείται χωρίς κατάλοιπα, με χαρά και αληθινότητα, το τέλος της προσπάθειας;
Όλα είναι ξεκάθαρα, διαυγή- το μάτι αναπαύεται στο σύνολο και στα μέρη και βλέπει πώς τα μέρη έχουν συνωμοτήσει για να φτιάξουν το σύνολο- αντιλαμβάνεται το κέντρο όπου ρέει η λέμφος, την αναπνοή, τη ρίζα των γιατί…» – Το εκκρεμές του Φουκώ
3|«Τι είναι η αγάπη; Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο, ούτε άνθρωπος, ούτε διάβολος, ούτε κανένα πράγμα, που να το θεωρώ τόσο ύποπτο όσο η αγάπη, γιατί διεισδύει στην ψυχή περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Τίποτα δεν υπάρχει που να γεμίζει και να δένει τόσο πολύ την καρδιά όσο η αγάπη. Επομένως, αν δεν έχετε εκείνα τα όπλα που την υποτάσσουν, η ψυχή βυθίζεται μέσω της αγάπης σε μια απέραντη άβυσσο.» – Το όνομα του ρόδου
4|«Νομίζω ότι ένα βιβλίο πρέπει να κρίνεται 10 χρόνια αργότερα, αφού το διαβάσουμε και το ξαναδιαβάσουμε. Πάντα με χαρακτήριζαν ως πολυμαθή και φιλοσοφικό, πολύ δύσκολο. Στη συνέχεια έγραψα ένα μυθιστόρημα που δεν είναι καθόλου πολυμαθές, που είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα, «Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» και μεταξύ των μυθιστορημάτων μου είναι αυτό που έχει πουλήσει λιγότερο. Άρα μάλλον γράφω για μαζοχιστές. Είναι μόνο οι εκδότες και κάποιοι δημοσιογράφοι που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θέλουν απλά πράγματα. Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί από τα απλά πράγματα. Θέλουν να προκαλούνται.» – συνέντευξη στον Guardian το 2011
5|«Όλες οι ιστορίες που θα ήθελα να γράψω με καταδιώκουν όταν βρίσκομαι στο δωμάτιό μου, μοιάζει σαν να είναι παντού γύρω μου, τα διαβολάκια, και ενώ το ένα μου τραβάει το αυτί, ένα άλλο μου τσιμπάει τη μύτη, και το καθένα μου λέει: “Κύριε, γράψτε με, είμαι όμορφη.»
6|«Το πρωί της 27ης Ιουλίου 1943, μου είπαν ότι, σύμφωνα με τις ραδιοφωνικές αναφορές, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι ήταν υπό κράτηση. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στο πλησιέστερο περίπτερο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έλεγε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μια από αυτές, στα τυφλά, και διάβασα ένα μήνυμα στην πρώτη σελίδα που υπογραφόταν από πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα – ανάμεσά τους η Democrazia Cristiana, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Partito d’Azione και το Φιλελεύθερο Κόμμα. Μέχρι τότε πίστευα ότι σε κάθε χώρα υπήρχε ένα και μόνο κόμμα και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Partito Nazionale Fascista. Τώρα ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα πολλά κόμματα.» – από το δοκίμιό του UR-Facism του 1995, από το New York Review of Books
7|«Ο πραγματικός ήρωας είναι πάντα ήρωας κατά λάθος- ονειρεύεται να είναι ένας τίμιος δειλός όπως όλοι οι άλλοι.»
8|«Ο συγγραφέας του [Κώδικα Ντα Βίντσι] Νταν Μπράουν, είναι ένας χαρακτήρας από το Εκκρεμές του Φουκώ! Εγώ τον επινόησα. Μοιράζεται τη γοητεία των χαρακτήρων μου -την παγκόσμια συνωμοσία των Ροδόσταυρων, των Μασόνων και των Ιησουιτών. Ο ρόλος των Ναϊτών Ιπποτών. Το ερμητικό μυστικό. Η αρχή ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους. Υποψιάζομαι ότι ο Νταν Μπράουν μπορεί να μην υπάρχει καν.» – συνέντευξη στο Paris Review το 2008
9|«Ο Τσάρλι Μπράουν έχει χαρακτηριστεί ως το πιο ευαίσθητο παιδί που εμφανίστηκε ποτέ σε κόμικς, μια φιγούρα ικανή για σαιξπηρικές εναλλαγές στη διάθεση- και το μολύβι του Σουλτς καταφέρνει να αποδώσει αυτές τις εναλλαγές με μια οικονομία μέσων που έχει κάτι το θαυμαστό. Το κείμενο, πάντα σχεδόν αυλικό (αυτά τα παιδιά σπάνια πέφτουν σε αργκό ή διαπράττουν ανακολουθία), ενισχύεται από σχέδια ικανά να αποδώσουν, σε κάθε χαρακτήρα, τις πιο λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις. Έτσι, η καθημερινή τραγωδία του Τσάρλι Μπράουν σχεδιάζεται, στα μάτια μας, με υποδειγματική οξύτητα.»- Eco για το κόμικ Peanuts, για το New York Review of Books το 1985
10|«Πώς αισθάνεται ο άνθρωπος όταν κοιτάζει τον ουρανό; Νομίζει ότι δεν έχει αρκετές γλώσσες για να περιγράψει αυτό που βλέπει. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι δεν έχουν σταματήσει ποτέ να περιγράφουν τον ουρανό, απαριθμώντας απλώς αυτό που βλέπουν… Έχουμε ένα όριο, ένα πολύ αποθαρρυντικό, ταπεινωτικό όριο: τον θάνατο. Γι’ αυτό μας αρέσουν όλα τα πράγματα που υποθέτουμε ότι δεν έχουν όρια και επομένως, δεν έχουν τέλος. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγουμε από τις σκέψεις για το θάνατο. Μας αρέσουν οι λίστες επειδή δεν θέλουμε να πεθάνουμε.» – συνέντευξη στο Der Spiegel το 2009
Διαβάστε περισσότερα:
Δωρεάν download: 394 βιβλία τέχνης από το Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης
