Η μήτρα της Δημοκρατίας
Η Αθήνα έχει γραφτεί στην παγκόσμια ιστορία ως η μήτρα της δημοκρατίας και έκανε την Ελλάδα παγκοσμίως γνωστή. Λογικό και αναμενόμενο, με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και καθώς τα χρόνια πέρασαν να χρισθεί και πρωτεύουσα. Σήμερα, έχουμε στο μυαλό μας όσο και οι ξένοι την Αθηναϊκή δημοκρατία ιδανικά πλασμένη, όμως γνωρίζουμε πως κανένα πολίτικο σύστημα δεν είναι τέλειο. Από καμιά κοινωνία δε λείπουν οι αδικίες και οι ανισότητες. Έτσι δεν έλειπαν οι «αδικημένοι» ούτε από την αρχαία Αθήνα. Παρακάτω θα δούμε τους τρεις πιο γνωστούς και επιφανείς αδικημένους της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Θεμιστοκλής
Ο Θεμιστοκλής (527 π.Χ. – 459 π.Χ.) ήταν Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός. Υπήρξε αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης στην κλασική Αθήνα, έλαβε μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. και στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ.. Έμεινε όμως γνωστός ως ο θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας και ως ο βασικότερος συντελεστής της νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών. Με τον καιρό όμως ο Θεμιστοκλής άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη των Αθηναίων πολιτών οι οποίοι άρχισαν να τον κατηγορούν για λάθος αποφάσεις, μέχρι το 471 π.Χ που τον εξορίζουν επειδή φοβήθηκαν ότι με την δύναμη που είχε αποκτήσει θα κινδύνευε η δημοκρατία. Λέγεται ότι ο Θουκυδίδης είχε πει αγανακτισμένος πως οι Αθηναίοι βαριούνται να τους ευεργετεί για πολύ καιρό ο ίδιος άνθρωπος.
Αριστείδης
Ο Αριστείδης (550 π.Χ. – 468 π.Χ.) υπήρξε Έλληνας στρατηγός και πολιτικός. Ήταν από τα σημαντικότερα δημόσια πρόσωπα της εποχής του και ο σημαντικότερος πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή. Ήταν γνωστός για το ακέραιο του χαρακτήρα του και έμεινε γνωστός ως Αριστείδης ο δίκαιος. Ήταν πολιτικός υποστηρικτής του Κίμωνα, του γιου του Μιλτιάδη. Μετά, όμως, τον εξοστρακισμό του Κίμωνα, ο Αριστείδης κατηγορήθηκε άδικα, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, για δωροδοκία από πολιτικούς του αντιπάλους. Έτσι κατέληξε και αυτός εξόριστος.
Τέλος ο πιο γνωστός «αδικημένος». Ο άνθρωπος που έχει παρομοιαστεί μέχρι και με τον Χριστό εξαιτίας του θανάτου του και της άρνησης του «να σωθεί», ο Σωκράτης (470 π.Χ.– 399 π.Χ.) ο Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος, που θεωρείται ο ιδρυτής της Δυτικής φιλοσοφίας και συγκαταλέγεται στους πρώτους ηθικούς φιλοσόφους. Το 399 π.Χ., ο Σωκράτης βρέθηκε αντιμέτωπος με το Δικαστήριο της Ηλιαίας, όπου του απαγγέλθηκαν τρεις κατηγορίες ασέβειας προς τους θεούς. Ειδικότερα, κατηγορήθηκε για άρνηση της επίσημης θρησκείας, για λατρεία καινούργιων, θεών και για διαφθορά των νέων. Ο φιλόσοφος κρίθηκε ένοχος κατά πλειοψηφία από ένα σώμα πεντακοσίων, περίπου, ενόρκων Αθηναίων. Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής πρότεινε ο ίδιος την ποινή του, κρίνοντας, αρχικώς, ότι το πρέπον θα ήταν να του δοθεί από το κράτος δωρεάν σίτιση και στέγαση για τις υπηρεσίες που παρείχε στην πόλη. Εναλλακτικά, πρότεινε να του επιβληθεί πρόστιμο μιας μνας ασημιού. Οι ένορκοι αρνήθηκαν τις προτάσεις του και αποφάσισαν την επιβολή της θανατικής ποινής. Σύμφωνα με πηγές οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να τον φυγαδεύσουν όμως εκείνος αρνήθηκε.
Κείμενο: Ηρακλής Μίγδος (Lavart)
Μακιαβέλι: «Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις»
