Ρωμαίος και Ιουλιέττα για δύο.
«[dropcap size=big]Ο[/dropcap] θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει, τα μάτια σου! Τα μάτια σου!» Χορεύουν, τραγουδούν.
Ένας ωραίος Ρωμαίος, μια γλυκιά Ιουλιέτα και ένας μουσικός που τους κρατάει στα δάκτυλα.
Ο Κωσταντίνος Μπιμπής, η Αθηνά Μουστάκα και ο Κώστας Γάκης.
Καταιγιστικό, «δύσκολο» θέατρο του δρόμου θα μπορούσε να το πει κανείς, από την «Ιδέα» όπου πιθανά δανειζόμενοι χαρακτήρες όπως ο Άιγκορ του Γιάνγκ Φρανκενστάιν και προσαρμόζοντας τον στην παραμάνα… Νένα (ενσαρκωμένη από τον Κ.Μ.) καταφέρνουν στα πρώτα λεπτά του έργου του Κ.Γ, να μας δείξουν έναν Σαίξπηρ που δε φανταζόμασταν ποτέ.
[dropcap size=big]Ή[/dropcap]μουν έτοιμος να γράψω ένα αντι-άρθρο λέγοντας απλά «όταν ακούσετε για αυτό, πηγαίνετε και δείτε το» αλλά είπα να κάνω την προσπάθεια να μιλήσω για αυτούς που εδώ και τρία χρόνια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις εντός και εκτός συνόρων, παρουσιάζουν την παράσταση τους, εξυμνώντας τον σαιξπηρικό έρωτα και τραγουδώντας με εφηβική αιώνια αφέλεια «θάνατε, δε σε φοβάμαι πια… σαν κοιτώ τα μάτια σου».
Και όλο αυτό με ένα αισθητικό μαγείρεμα από ατάκες του σήμερα, ρομαντισμούς του χθες και υπέροχα τραγούδια!
Ο Κώστας Γάκης τους χόρευε με την κιθάρα και τη λοιπή συλλογή του από μουσικά όργανα και ενίοτε έκανε βόλτες μέσα στη σκηνή χορεύοντας μαζί τους, καθώς αυτοί μας χόρευαν με τη σειρά τους με τις ευρηματικές νεανικές τους ζωντάνιες. Πολλές ζωντάνιες! Και πολύ έρωτας! Και πολύ, μα πολύ γέλιο!
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ην παράσταση την προετοίμαζαν έναν ολόκληρο χρόνο και η εντύπωση που αφήνουν είναι πως ένα τέτοιο «προϊόν» και προϊόν δε το κατεβάζεις από το ράφι. Όσο περιμένω και άλλα πράγματα από την «Ιδέα», ξέρεις, «αυτή που την ανταλλάσσεις και μετά έχεις δύο ιδέες», άλλο τόσο ελπίζω να ξαναπαρακολουθήσω στο μέλλον αυτό το αγνό και τόσο ζωντανό αποτέλεσμα.
«Θάνατε δε σε φοβάμαι πια, σαν κοιτώ τα μάτια σου»
Τους παρακολουθήσαμε στο θέατρο BlackBox στη Θεσσαλονίκη την Παρασκεύη 24 Απριλίου.
