Στους σιωπηλούς διαδρόμους της απόγνωσης, ο Κώστας Καρυωτάκης μας καλεί σε έναν κόσμο όπου οι σκιές ψιθυρίζουν τις ανείπωτες ιστορίες ξεχασμένων ψυχών.
Στο ποιημα “Ανδρεικέλα”, ο Καρυωτάκης μας ζωγραφίζει ως απλά φαντάσματα σε έναν κόσμο που δεν γνώρισε ποτέ την παρουσία μας. Κάθε βήμα που κάνουμε, κάθε ανάσα που παίρνουμε, αντηχεί από τη μελαγχολία των ανεκπλήρωτων ονείρων και των ελπίδων που εγκαταλείφθηκαν. Κάτω από την πένα του Καρυωτάκη, εμείς, τα εφήμερα φαντάσματα, διασχίζουμε τα σκοτεινά βασίλεια της μνήμης και της λήθης, χαμένοι στο λαβύρινθο που οι ίδιοι φτιάξαμε.
Εδώ, στο ζοφερό λυκόφως του ποιήματος, η χαρά δεν είναι παρά μια μακρινή οφθαλμαπάτη και η νιότη ένας φευγαλέος ψίθυρος του παρελθόντος. Τα αστέρια από πάνω μας κοροϊδεύουν με την ψυχρή τους αδιαφορία, φωτίζοντας τον μάταιο χορό μας με το πεπρωμένο. Ο Καρυωτάκης μας συλλαμβάνει ως σιωπηλούς μάρτυρες της δικής μας παρακμής, παθητικούς παρατηρητές μιας ζωής που γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας σαν άμμος.
Κώστας Καρυωτάκης: 10 ερωτικά ποιήματα για την οδύνη του έρωτα
Κώστας Καρυωτάκης, «Ανδρείκελα»
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτή τη γη,
σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθειά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…
Καρυωτάκης: 8 φορές που τα ποιήματα του ζωντάνεψαν μέσω της μουσικής
