Ο «πειρασμός» του Καζαντζάκη: «Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία»

Άλλη μια μέρα αγκαλιά με την Ασκητική του Καζαντζάκη, ταξιδεύοντας με το σκοτάδι, ψάχνοντας για λίγο φως, καταλήγοντας ξανά στο άγνωστο.

Η παράδοση διδάσκει πως η ζωή είναι ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Για αυτό οι πλοηγοί μας πρέπει να είναι προσεκτικά επιλεγμένοι, συνοδοιπόροι ζωής που θα κρατούν το φανάρι σε κάθε σκοτάδι που θα βιώσουμε. Αυτή είναι η Ασκητική του Καζαντζάκη, ένα φανάρι για να κρατάμε συνεχώς σαν φυλαχτό, καθώς ο «πειρασμός» του ανθρώπου ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι να βρει σκοπό, να βρει την ουσία της ζωής, έστω με τη συντροφιά ενός ταπεινού φαναριού.

Ίρβιν Γιάλομ – Όταν έκλαψε ο Νίτσε: «Είναι λάθος να γεννήσεις παιδιά από ανάγκη, λάθος να χρησιμοποιήσεις ένα παιδί για να…»

Νίκος Καζαντζάκης, ΑΣΚΗΤΙΚΗ, Εκδόσεις Καζαντζάκη

Η καρδιά δε βολεύεται.

Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.

Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα.

Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος…

Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρη κατά την άβυσσο.

Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!

Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος.

Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν’ αφανίζουνται, και λέω: «Αυτό θέλω!»

Ξέρω τώρα δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευθερία….