Στα χρονικά της ιστορίας, ο έρωτας του Ναπολέοντα Βοναπάρτη για τη Ζοζεφίν ντε Μποαρνέ αντηχεί με μια ένταση που ανταγωνίζεται το μεγαλείο των στρατιωτικών κατακτήσεών του.
Το μελάνι της πένας του Ναπολέοντα έγινε όργανο πάθους, χαράσσοντας συναισθήματα στην περγαμηνή που αντανακλούσαν τα ταραχώδη τοπία της καρδιάς του.Κάθε γραπτό, μια λυρική μαρτυρία ενός πάθους που αψηφούσε τους περιορισμούς του χρόνου και της αυτοκρατορίας, μαρτυρούσε την ευπάθεια του Ναπολέοντα κάτω από την πανοπλία της στρατιωτικής του ισχύος. Με τον λεπτό χορό των κινήσεων της πένας, ζωγράφισε λέξεις τόσο τρυφερές όσο ο ψίθυρος ενός εραστή, υφαίνοντας ένα μωσαϊκό αφοσίωσης που ξεπερνούσε το πεδίο της μάχης.
Τα γράμματα, στολισμένα με την κομψότητα του χαρακτηριστικού γραφικού χαρακτήρα του Ναπολέοντα, έγιναν μυστικοί δεσμοί με τη γυναίκα που κρατούσε τα κλειδιά της ψυχής του. Εν μέσω της σκληρότητας του πολέμου και των απαιτήσεων της διακυβέρνησης, τα λόγια του προς τη Ζοζεφίνα προσέφεραν παρηγοριά, ένα καταφύγιο από τις καταιγίδες που μαίνονταν έξω από το κουκούλι της αγάπης τους.
Ναπολέων: Ο άντρας που άλλαξε τον κόσμο μέσα από τα 40 αποφθέγματά του
10 αποφθέγματα του Ναπολέων
«Δεν σε αγαπώ, καθόλου. Αντίθετα, σε μισώ. Είσαι μια άτακτη, ανόητη τσούλα».
«Ελπίζω σύντομα να σε συντρίψω στην αγκαλιά μου και να σε γεμίσω με ένα εκατομμύριο φιλιά που καίνε σαν τα μέρη κάτω απ’ τον ισημερινό».
«Θα είμαι μόνος και μακριά, πολύ μακριά. Θα έρθεις όμως, έτσι δεν είναι; Θα είσαι εδώ δίπλα μου, στην αγκαλιά μου, στο στήθος μου, στο στόμα μου; Βγάλε φτερά και έλα, έλα… Ένα φιλί στην καρδιά σου, και ένα ακόμη πολύ πιο κάτω, πολύ πιο κάτω!».
«Τα δάκρυά σου μου κλέβουν τη λογική και μου φουντώνουν το αίμα. Πίστεψε με, δεν μπορώ να κάνω ούτε μια σκέψη στην οποία δεν είσαι παρούσα, ή μια ευχή που δεν θα μπορούσα να σου αποκαλύψω».
«Σου γράφω, αγαπημένη μου, πολύ συχνά, και εσύ πολύ λίγο. Είσαι πονηρή και άτακτη, πολύ άτακτη και άστατη. Είναι απιστία να εξαπατάς έναν φτωχό σύζυγο, έναν τρυφερό εραστή!».
«Χωρίς τη Ζοζεφίνα του, χωρίς τη διαβεβαίωση της αγάπης της, τι του έχει απομείνει στη γη; Τι του έχει απομείνει να κάνει;»
«Δεν μου γράφεις καθόλου. Δεν αγαπάς τον άντρα σου. Ξέρεις πόσο χαρούμενο τον κάνουν τα γράμματά σου και εσύ δεν του γράφεις ούτε έξι γραμμές με ανοησίες…»
«Πόσο χαρούμενος θα ήμουν αν μπορούσα να σε βοηθήσω να γδυθείς. Το μικρό σφιχτό λευκό στήθος, το γλυκό πρόσωπο, τα μαλλιά δεμένα σε ένα φουλάρι α λα κρεόλ»
Μια από αυτές τις νύχτες η πόρτα σου θα ανοίξει με μεγάλο θόρυβο, ως ζηλιάρης που είμαι, και θα με βρεις στα χέρια σου».
«Το πέπλο έχει σκιστεί… Είναι λυπηρό όταν η καρδιά γίνεται κομμάτια από αντικρουόμενα συναισθήματα… Πρέπει να μείνω μόνος. Με έχουν κουράσει τα μεγαλεία, όλα μου τα συναισθήματα έχουν στερέψει. Δεν με νοιάζει πια η δόξα. Στα είκοσι εννέα μου έχω κάνει τα πάντα».
Σαίξπιρ: «Εγώ είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.»
