Η Μαλβίνα Κάραλη εμβαθύνει στον ψυχισμό μιας αρχετυπικής γυναίκας που έχει παγιδευτεί στο τέλμα ενός βαθιά λανθασμένου γάμου.
Το απόσπασμα παρουσιάζει μια ζωντανή, ανησυχητική απεικόνιση μιας γυναίκας που επιλέγει την αυτοκαταστροφή αντί της διάλυσης του συζυγικού της δεσμού, ενσαρκώνοντας το τραγικό παράδοξο του να υπομένεις τον πόνο για να διατηρήσεις μια επίπλαστη σταθερότητα.
Η αφήγηση της Κάραλη εκθέτει τις μυριάδες μορφές συναισθηματικού και ψυχολογικού βασανισμού που υφίσταται αυτή η γυναίκα, από την απιστία και την παραμέληση μέχρι την απόλυτη κακοποίηση. Η απεικόνισή της δεν είναι απλώς μια κριτική του ατόμου, αλλά μια καταγγελία των κοινωνικών προτύπων που διαιωνίζουν τέτοιους κύκλους μαρτυρίου. Η στωική αποδοχή της κατάστασής της από τη γυναίκα, η οποία εκλογικεύει τη συμπεριφορά του συζύγου της με δικαιολογίες που έχουν τις ρίζες τους στα τραύματα του παρελθόντος, υπογραμμίζει μια βαθιά εσωτερίκευση του ρόλου της ως αέναου θύματος.
Το απόσπασμα της Μαλβίνας Κάραλη είναι από τη Σαββατογεννημένη.
Μαλβίνα Κάραλη – «Μπα τίποτα»
-Ποιά χωρίζει σήμερα, γυναίκα; ρώτησε η μικρή
-Μια εξαισίως ανόητη. Αρχετυπικό μοντέλο.
Απ’ αυτές που, παρά να διαλύσουν το γάμο τους, προτιμούν να διαλύονται οι ίδιες.
Είκοσι χρόνια παντρεμένη.
Επέμενε.
Ασυνεννοησία, πλήξη, ανευθυνότητα, καθολική ανυπαρξία του άλλου, απιστίες – όλα ήταν ψιλοπράγματα.
Μαρτύριο της σταγόνας – αυτό το τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την τρέχουσα συζυγική ζωή- αυτή και πάλι έμενε.
Την έκανε σκουπίδι, του έβρισκε βορβορώδη άλλοθι: κακή παιδική ηλικία, γολγοθάς του στρατού, η επιθετικότητα που εισπράττει από το προϊστάμενο και την εξαπολύει κι αυτός με τη σειρά του σαν αγέλη αγριόσκυλων πάνω στον πλησιέστερο άνθρωπο…
Όλη της η θέση ζωής ήταν ένα διαρκές: “Σ’ ευχαριστώ που με θεωρείς τον πιο κοντινό σου άνθρωπο, ξαμόλυσε και άλλα αγριόσκυλα εναντίον μου”.
…Αν πέσει πάνω σε μπερδεμένο, σε ανασφαλή, σε αναποφάσιστο, σε ασταθή, σε άντρα με ιδιότητες που μόνο ως γυναικείες είναι ανεκτές μέχρι χαριτωμένες, την έβαψε.
Θα τον επινοήσει ως αρχετυπικό.
Μεταθέτει το μοντέλο του αρχετυπικού πάνω στο εύρημά της, αρνούμενη να συλλάβει πως αυτός σφαδάζει κάτω από το βάρος της επιταγής…
Η δεινοσαυρική πλέον ευφυία της (εγκέφαλος σε μέγεθος μήλου) της απαγορεύει ακόμα και να σκεφτεί πως η τρυφερότητα, η ευγένεια, η καλοσύνη είναι ανθρώπινες ιδιότητες, που μερίδιό τους της αναλογεί.
Αν αυτός την κακομεταχειρίζεται, την ταπεινώνει, την εξοντώνει ηθικά, δεν παίζει ρόλο.
Αυτή η γυναίκα δεν είναι απλώς δυστυχισμένη και καταπιεσμένη, είναι ένας προδότης του αγώνα της ανθρώπινης επιβίωσης.
Το μεγαλύτερο προνόμιό της είναι το δικαίωμα στην αυτογελοιοποίηση…
Είμαι ευτυχισμένη όσο μου λέει πως με αγαπάει και ας μη μου το δείχνει.
Είμαι ευτυχισμένη όσο δεν πηγαίνει με άλλες.
Είμαι ευτυχισμένη όσο δεν το ξέρω.
Είμαι ευτυχισμένη όσο δεν με αφήνει.
Είμαι ευτυχισμένη όσο κάθε δεκαπέντε μέρες μου αφιερώνει μία ώρα.
Είμαι ευτυχισμένη όσο δεν με δέρνει.
Είμαι ευτυχισμένη όσο οι μώλωπές μου είναι ασήμαντοι.
Όσο δε μου βγάζει με το μαχαίρι τα μάτια, ωραία.
Όσο δεν το στρίβει κιόλας το μαχαίρι, αξίζει ακόμα να είμαι παντρεμένη μαζί του.
Η κλίμακα της Σούζαν Μπρέγκερ, κουκλίτσα μου…
Αρχέτυπο γυναίκα.
…Ο αρχετυπικός άντρας είναι ευτυχώς έτσι φτιαγμένος, ώστε η γυναίκα να είναι μόνο ένα επεισόδιο στη ζωή του.
Ποτέ όλη του η ζωή: αρχές, υπαρξιακό, αναγνώριση, φιλία, ποδόσφαιρο, γυναίκα.
Έτσι πάει.
Γι’ αυτό και είναι ο μόνος τύπος που δεν μας κρατάει κακία…
Η Μαλβίνα Κάραλη σε ένα ερωτικό απόσπασμα: «Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας..»
