The Watcher, στο Netflix. Ένα μεγάλο σπίτι στα προάστια του New Jersey, όχι τόσο θαυμάσιο βέβαια όσο μιλούν για αυτό οι χαρακτήρες της Σειράς που κυκλοφόρησε στην πλατφόρμα πριν λίγες ημέρες, βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών μυστήριων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα άμα τη αφίξει της νέας οικογένειας που αποφασίζει να το αγοράσει.
Περίεργοι γείτονες (στα όρια του psycho), μυστήρια απειλητικά γράμματα, αμερικανικό όνειρο και ένα σύνηθες πλην αγαπημένο hollywood φθινοπωρινό τοπίο συνθέτουν τον καμβά του The Watcher που σύμφωνα με τις πρώτες κριτικές του κοινού φαίνεται να διχάζει. Πολλοί το μίσησαν. Πολλοί το εκτίμησαν. Και το ερώτημα είναι… δικαίως ή αδίκως;
Αρχικά πέραν του ότι πρωταγωνιστεί η Naomi Watts και συμπρωταγωνιστεί η Mia Farrow (απόλυτα ταιριαστή στο ρόλο της… παλιάς καραβάνας στο “χωριό”), η σειρά αναμφίβολα έχει να προσφέρει, και για τους φαν του είδους, αλλά κυρίως για τους όχι τόσο ένθερμους οπαδούς των θρίλερ, σημαντικής ποσότητας κάλυψη συναισθημάτων αγωνίας και φόβου. Όμως κάτι μου φάνηκε ακατανόητο στο κάστινγκ του The Watcher. Ο τρόπος της υποκριτικής των ηθοποιών (κυρίως των ανδρών) δείχνει καταφανέστατα μια επιλογή του δημιουργού Ryan Murphy και της παρέας του να εκφράσουν μια ένταση, ένα ταμπεραμέντο. Ένα ταμπεραμέντο που… διάολε πραγματικά αποτυγχάνει. Υπερβολές χωρίς λόγο και μάλιστα σε τυχαίες στιγμές. Αδυνατώ να σκεφτώ κάτι άλλο από το αποτέλεσμα της νέας μόδας (παθογένειας) του να συνσκηνοθετούν 2,3 και 4 άτομα μία σειρά.
Οι χαρακτήρες sto The Watcher μπλέκονται και δεν έχουν ξεκάθαρους ρόλους κάτι το οποίο ως ένα μεγάλο σημείο της σειράς είναι θαυμάσιο όπλο στα χέρια των δημιουργών. Αλλά; Αλλά δεν το σεβάστηκαν. Κουράστηκαν, στέρεψαν, βιάστηκαν, πιέστηκαν από την παραγωγή (Netflix) να παραδώσουν, μπέρδεψαν τα μπούτια και τις αισθητικές τους. Κάτι από όλα αυτά συνέβη. Και κάτι που μάλλον είναι και η ταφόπλακα στην ίδια τη σειρά καθώς οι ίδιοι οι χαρακτήρες και η συσχέτισή τους είναι αυτοί που εξυπηρετούν την πλοκή και κρατούν τη σειρά στη… ζωή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πολυαναμενόμενη σήραγγα που τόσο αναμέναμε να αποκαλυφθεί ξετυλίγοντας το κουβάρι προς την “κάθαρση”, με το που αποκαλύπτεται αντί να δούμε έναν Dean (Bobby Cannavale) αλά Jack Nicholson στη Λάμψη, προσπερνιέται σχεδόν σα να μη συνέβη ποτέ. Γιατί καλοί μου άνθρωποι; Αφού το ξεκινήσατε γιατί δεν το τελείωσατε;
Αν τα καταφέρνει η σειρά του Netflix να μείνει στην ιστορία των καλών θρίλερ με επίκεντρο το κλασσικό “τρομακτικό” αμερικάνικο σπίτι; Χωρίς δεύτερη σκέψη “όχι”. Αν χάρηκα που την παρακολούθησα; Ναι.
Εξάλλου και μόνο η παρουσία της Ρόζμαρί μας σε μια απόπειρα του 2022, είναι είδηση από μόνη της. Και εκεί από μία άποψη είναι το εξοργιστικό και υπάρχει το παράπονο. Έχεις τη Mia Farrow στη σειρά να κουβαλάει το “πνεύμα” του Polanski στις πλάτες της και δεν την εκμεταλλεύεσαι για να κατεβάσεις μια σειρά που θα μείνει στην ιστορία;
Το The Watcher αξίζει να το δεις αν σου αρέσουν τα θρίλερ αλλά δεν είναι από τις σειρές που με το που την ολοκληρώνεις παίρνεις τηλέφωνο τον κολλητό σου να τον πείσεις να την παρακολουθήσει.
2ος κύκλος; Θα πω ναι σε αυτό.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
