Με κύριο ατού μια εξαιρετική Annette Bening.
Στο επίκεντρό του, το «Nyad» δεν είναι απλά η ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να εκπληρώσει ετεροχρονισμένα ένα όνειρο ζωής, αλλά κι ένα ατομικό ταξίδι προς την εξιλέωση από ένα σκληρό παρελθόν, που θα οδηγήσει στη συμφιλίωση με το τώρα.
Σαν σύνοψη ακούγεται συναρπαστικό, όμως το φιλμ των Jimmy Chin και Elizabeth Chai Vasarhelyi επιλέγει μια αρκετά συμβατική προσέγγιση, που δεν μοιάζει να βουτάει στα βαθιά του ψυχισμού της αληθινής του πρωταγωνίστριας.
Ο τρόπος με τον οποίο εισάγονται τα φλας μπακ στην αφήγηση είναι κάπως άτσαλος, παρότι η παρουσία τους είναι απαραίτητη για μια πιο ουσιαστική κατανόηση της ηρωίδας. Και οι χαλαρές εντάσεις στις διακυμάνσεις της πλοκής, παρότι διαθέτουν μια ειλικρίνεια (του τύπου «δεν θα επιλέξουμε με το τσιγκέλι την οδό του βαρύγδουπου οσκαρικού δράματος»), ταυτόχρονα καθιστούν το σύνολο κάπως νωθρό, αν και αυτό ίσως να γίνεται κάπως εσκεμμένα, με τη νοοτροπία της μελαγχολίας που επικρατεί εκ μέρους της Nyad ενθυμούμενη τόσο τις παλιές της επιτυχίες, όσο και αυτά που δεν υλοποίησε στο απόγειο της καριέρας της σε συνδυασμό με τα βιώματα που την τραυμάτισαν ψυχικά. Ευτυχώς, υπάρχουν και καλοδεχούμενες νότες καθημερινού χιούμορ που νοστιμεύουν την όλη «συνταγή».
Ενώ η ζυγαριά της εστίασης γέρνει σαφώς προς το μέρος της ίδιας της Nyad (και δεδομένου του θέματος δεν θα γινόταν και αλλιώς), σχεδόν εξίσου σημαντικό ρόλο στο δράμα έχει και η καλογραμμένη φιλική σχέση της με την Bonnie Stoll, που αποτελεί μια παράλληλη πορεία προς μια ευρύτερη συνειδητοποίηση μαζί με την προσωπική της προσπάθεια. Φυσικά από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα ακολουθείται η κλασική δομή ενός αθλητικού success story, με τον ενθουσιασμό για ορεκτικό, τα εμπόδια για κυρίως και την αναμενόμενη κατάληξη.
Επειδή όμως κατά τη διάρκεια της διαδρομής η κινηματογραφική Nyad, πεισματάρα αλλά κι ευάλωτη, δυναμική αλλά και μελαγχολική, μας έχει κερδίσει, παρακολουθούμε τις απόπειρές της με σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη μέση ταινία που κινείται σε αυτό το μοτίβο.
Ευχάριστο γεγονός και η επιστροφή της Bening στα οσκαρικά χωράφια, κάτι που θα έπρεπε να είχε συμβεί και νωρίτερα με άλλους εξαιρετικούς της ρόλους («Καταπληκτικές Γυναίκες», «Τα Αστέρια Δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ»). Εδώ δεν είναι μόνο ότι σκιαγραφεί με πολυσύνθετο τρόπο μια γυναίκα που δεν γίνεται να συνοψιστεί κάτω από στερεοτυπικές περιγραφές, όσο και αν κάποιοι με πιο κοντόφθαλμες αντιλήψεις θα ήθελαν πολύ να τη βάλουν σε ένα νοητό κουτάκι της «πρώην αθλήτριας με κολλήματα», αλλά ανταποκρίνεται και σωματικά στις πιο εξειδικευμένες απαιτήσεις της ερμηνείας της, πείθοντας απόλυτα στις στιγμές εξάντλησης και στρες.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Και η Jodie Foster από δίπλα σιγοντάρει ιδανικά, σ’ έναν υποστηρικτικό ρόλο αθόρυβα αποτελεσματικό που αποστολή του είναι να παρέχει στην όλη εμπειρία μια ραχοκοκαλιά λογικής και ηρεμίας, με τρωτό τρόπο όμως, όχι ρομποτικά. Κι ενώ βρίσκεται πιο πολύ στο βάθος της δράσης, πρέπει να αναγνωριστεί και ο οικείος και χαμηλότονα συγκινητικός Rhys Ifans, που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πως πάντα αποτελούσε έναν από τους πιο υποτιμημένους καρατερίστες στο σύγχρονο αγγλόφωνο σινεμά.
Δεν θα έλεγε κανείς ότι η «Nyad» ανατρέπει ακριβώς το είδος στο οποίο ανήκει, διαθέτει πάντως πολλά συστατικά που επιβεβαιώνουν πως έχει να πει μια ιστορία που αξίζει να γίνει γνωστή για πολλούς λόγους, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον για δύο ώρες.
Κριτική: Πάρις Μνηματίδης (Lavart)
