Inside Man στο Netflix. Πολύ δικαίως βρίσκεται στις δημοφιλέστερες σειρές του Νοεμβρίου του 2022 η σειρά που έγραψε ο Steven Moffat και σκηνοθέτησε ο Paul McGuigan.
Το Inside Man λοιπόν ξεχώρισε. Ο κύριος λόγος είναι πως αν σε όποια μελλοντική στιγμή, ακόμη και ύστερα από δεκάδες χρόνια αποφασίσει κανείς να παρακολουθήσει μία σειρά που αρχίζει με έναν κακοποιητικό τύπο, μία φεμινίστρια δημοσιογράφο, δεκάδες κινητά τηλέφωνα να βιντεοσκοπούν τη συμπεριφορά του πρώτου μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό, συνεχίζει με έναν εφημέριο, ένα φλασάκι με παιδική πορνογραφία, έναν γυναικοκτόνο θανατοποινίτη και κλείνει με μία θέληση για απόπειρα “αντιποίνων” από μεριάς πρωταγωνίστριας σε έναν κακοποιητή τότε ξέρεις πως αυτή η σειρά είχε έτος κυκλοφορίας το 2022. Είναι το κύριο θέμα στα δελτία ειδήσεων, είναι πολυσυζητημένο, είναι προς… τέρψιν του κοινού.
Όμως για να προλάβω τους φίλους μας που βγάζουν σπυριά (και όχι αδίκως) με την πολιτική ορθότητα και την εν έτει 2022 κυριαρχία της, έχω να τους διαμηνύσω πως όχι, το Inside man μπορεί να έχει όλα τα κομφόρ για να εξυπηρετήσει την ατζέντα της πολιτικής ορθότητας μα ομολογουμένως, απρόσμενα, μιας και προβάλλεται στο Netflix, επιλέγει να διαφοροποιηθεί με μαεστρία. Και εξηγούμαι.
Κατά πρώτον και αναφορικά με το καστ ερχόμαστε από πολύ νωρίς αντιμέτωποι με τον ορισμό του μαύρου χιούμορ και με τον ρόλο που δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να λησμονήσει. Όχι αυτόν του πρωταγωνιστή και την 100% τίμια ερμηνεία του Stanley Tucci ως Jefferson Grieff, μα αυτόν του Atkins Estimond ως Dillon Kempton δολοφόνου 14 (μάλλον 15) γυναικών! Και θα πει κανείς ποιός ο λόγος που έβαλε ο γράφων θαυμαστικό πλάι σε κάτι τόσο αηδιαστικά αποτρόπαιο; Αυτός ο… κανείς, λοιπόν, ή δεν έχει δει τη σειρά και απολαμβάνει το πυροβολητό από spoiler ή το Inside Man δεν ήταν για το στομάχι του. Σεβαστό. Όπως μάλλον ούτε και η εν λόγω κριτική. Στα δικά μας, τα… insight. Εκπληκτικός ο Estimond στον ρόλο του serial killer κερδίζει την παράσταση έχοντας μάλιστα ρόλο “πινελιάς”, ούτε καν συμπρωταγωνιστικό. Άλλωστε πού έχουμε ξανασυναντήσει σε ρόλο έναν γλυκύτατο υπέρβαρο μαύρο γυναικοκτόνο με απίστευτο, μα απίστευτο black humor στις οθόνες μας; Παραδόξως έδεσε καλά; Έδεσε. Προκάλεσε αηδία; Όχι (για όσους έχουν χιούμορ τουλάχιστον)
Κατά δεύτερον, ποιος θα το ‘λεγε πως το Netflix θα “επέτρεπε” μια κριτική στην ίδια την πολιτική ορθότητα επιτρέποντας στον σκηνοθέτη Paul McGuigan και σεναριογράφο Steven Moffat να καθίσουν στο εδώλιο την ίδια την πολιτική ορθότητα με την “κατηγορία” της αμφιβόλου ηθικής; Κι όμως το επέτρεψε και προς τιμήν του. Αχ αυτή η Αμερική ποτέ δεν παύει να σε εκπλήσσει! Για τους ξεχασιάρηδες, αναφέρομαι στη δημοσιογράφο της σειράς Beth Davenport που όταν έπρεπε να διαλέξει μεταξύ του να βοηθήσει εμπράκτως τον συνάνθρωπό της και τα δικαιώματά του, αυτή επέλεξε την καριέρα.
Κριτική: The watcher, στο Netflix: Η Mia Farrow και το αναξιοποίητο “όπλο”.
Τρίτον και σημαντικότερο. Σε μια εποχή που το φάντασμα της cancel culture πλανάται πάνω από τον “χριστιανόπληκτο πλανήτη” (όπως λατρεύουν να νθώθουν για αυτόν πολλοί), στη σειρά ο βασικός μας ήρωας είναι ο εφημέριος Harry Watling (David Tennant). Ο οποίος εφημέριος στέκεται τόσο ως Θεός όσο και ως θνητός απέναντι στην ίδια την κοινωνία αλλά και στον εαυτό του αποφασίζοντας από τη μια να θυσιάσει από το “αγαπάτε αλλήλους” για να σώσει τον γιό του και από την άλλη να θυσιάσει εαυτόν για να σώσει έναν χτυπημένο από τη μοίρα και την ευνουχίστρια και δογματόπληκτη του μητέρα Edgar.
Η ηθική στο προσκήνιο, λοιπόν, σε μια σειρά που ναι, καταφέρνει το ακατόρθωτο. Να κουράσει, προς το τέλος της, χτυπώντας τον θεατή αλύπητα με τη μια συγκυρία να διαδέχεται την άλλη, παίζοντας με μηδενικό σεβασμό με το μυαλό μας, και από την άλλη να ωθεί τον ίδιο τον θεατή να βγει με πλακάτ στην κεντρική λεωφόρο για να διαδηλώσει υπεραμυνόμενος των δικαιωμάτων των δημιουργών να πράξουν το το παραπάνω ακατόρθωτο. Να παίξουν με το μυαλό και την υπομονή μας!
Σε τελική ανάλυση; Ένα αρκετά μεγάλο ναι αξίζει στον Steven Moffat , το ίδιο το Netflix και τον Atkins Estimond που μας έκαναν να συζητάμε και ορισμένους από εμάς να γράφουμε για μια σειρά που είχε όλα τα συστατικά ενός “προμελετημένου φόνου” και που τελικά όχι μόνο δε σκότωσε αλλά προκάλεσε έντονα ένα από τα πιο βαθιά και ανθρώπινα συναισθήματα. Αυτό της αμφιβολίας και της συζήτησης περί των συνθηκών. Ακόμη και για τον πιο στυγνό και εν πλήρη διαύγεια δολοφόνο.
Να αναμένουμε 2ο κύκλο; Γιατί όχι;
Θα θέλαμε να είναι σειρά πολλών κύκλων; Σίγουρα ναι.
(επειδή πρόσφατα ξανάρχισα να γράφω κριτικές, αν σας αρέσουν γράψτε στα σχόλια του Facebook αν θέλετε να συνεχίσω να σας λέω με αυτό τον τρόπο (άρθρα) τη γνώμη μου για σειρές που βλέπω)
