Το ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ είναι μια αριστουργηματική μελέτη αντιθέσεων, όπου στιγμές έντονης οικειότητας τοποθετούνται στο φόντο.
Η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ προσφέρει μια ζωντανή εξερεύνηση επιθυμίας, του χρόνου που περνάει και της αναπόδραστης έντασης του ελληνικού καλοκαιριού. Με ταπετσαρία έναν ελληνικό Αύγουστο, όπου ο αδυσώπητος ήλιος καίει τη γη και οι αισθήσεις ενισχύονται, οι στίχοι της Αγγελάκη Ρουκ πάλλονται από μια ωμή ενέργεια. Μια αντιπαράθεση του αισθησιασμού και της φθοράς υπογραμμίζουν μια βαθύτερη ενατένιση της παροδικότητας, της ζωής και της αναπόφευκτης επέλασης του θεριστή.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: «Ό,τι μου λείπει με διδάσκει ό,τι μου ‘χει απομείνει»
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Η ζέστη»
Στη ζέστη της Ελλάδας
τα κολλημένα στέρνα μας
ανάβλυζαν νερά
έπινα τον ιδρώτα σου
μαζί με τα φιλιά σου
το αχ σου
στη σκιά του πατζουριού.
Την ώρα που ανέβαινε
το άγριο μεσημέρι του τόπου
εφούντωνες και συ
με τα τρελά τσουλούφια σου
τα θεία τσίνορα σου,
το γέλιο σου πολύεδρο
μες στ’ αλμυρά πρίσματα του πάθους.
Στην τόση λάβρα,
στην τόση ακινησία,
με μόνο ίσκιο πάνω μας
το μαύρο πεπρωμένο,
τα σκίτσα της ύπαρξης μας
έμοιαζαν μ’ εξίσωση εντόμων.
Κακοφορμίζει ο Αύγουστος
σαν ανοιχτή πληγή
και τα τζιτζίκια αστείρευτα
θυμίζουν πάλι τον ποιητή
στου ποιήματος το τέλος.
Άπνοια…
Η μύγα σχολαστικά τα πάντα π’ ασχημίζει
εκάθισε στο πέος σου
και τρώει το χυμό σου.
Περνάει με το μεγάφωνο
αυτός με τα καρπούζια.
Το μεσημέρι πέφτει
στα πόδια μου
σαν κεφαλή κομμένη.
Καμύ: «Θα σου πω ένα μυστικό φίλε μου. Μην περιμένεις την Ημέρα της Κρίσης»
