Η Κική Δημουλά, μια βραβευμένη ποιήτρια που ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά, απολαμβάνει ευρείας αποδοχής από το ευρύ αναγνωστικό κοινό.
Γεννημένη ως Βασιλική Ράντου στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου 1931, με καταγωγή από την Καλαμάτα, ξεκίνησε την καριέρα της ως τραπεζικός υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αφιέρωσε 25 χρόνια σε αυτόν τον ρόλο προτού συνταξιοδοτηθεί το 1974. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πέρασε οκτώ χρόνια συμβάλλοντας στη συντακτική ομάδα του “Κύκλου”, ενός περιοδικού που εξέδιδε η Τράπεζα και είχε τόσο λογοτεχνικό όσο και οικονομικό περιεχόμενο. Τα δικά της κείμενα βρήκαν τον δρόμο τους στην έκδοση. Το 1954, ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με τον Άθω Δημουλά (1921-1986), πολιτικό μηχανικό που εργαζόταν στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους, και το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (γεννημένο το 1956) και την Έλση (γεννημένη το 1957).
Η Κική Δημουλά έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο το 1952 με τη συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Ποιήματα”, αν και αργότερα αποστασιοποιήθηκε από το έργο και το απέσυρε από την κυκλοφορία. Στη συνέχεια, προχώρησε στην έκδοση των ακόλουθων ποιητικών συλλογών:
Έρεβος (1956) -Ερήμην (1958)-Επί τα ίχνη (1963)-Το λίγο του κόσμου (1971)-Το τελευταίο σώμα μου (1981)-Χαίρε ποτέ (1988)-Η εφηβεία της λήθης (1994)
Ενός λεπτού μαζί (1998)-Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση 1998)-Ήχος απομακρύνσεων (2001)-Χλόη θερμοκηπίου (2005)-Συνάντηση (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη, 2007)-Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007)-Τα εύρετρα ( 2010)
Μια κατάθεση της Κικής Δημουλά
«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο.
Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα.
Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο.
Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο…
Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως!
Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της.
Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή.
Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…».
Γιώργος Σεφέρης: «η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή»
