«Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη, σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία». Σταθήκαμε σε αυτό το σημείο στο ποίημα του Καρυωτάκη, μύρισε αδιέξοδο και μερικές φορές είναι απαραίτητο και αυτό το βίωμα για να αποκτήσει φτέρωμα η ψυχή μας.
Οι σπαρακτικοί στίχοι του Κώστα Καρυωτάκη ζωγραφίζουν έναν ζοφερό καμβά υπαρξιακής περισυλλογής. Στο βαθύ προβληματισμό του, συλλογίζεται την εφήμερη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, υποδηλώνοντας μια αίσθηση απομάκρυνσης από το γήινο βασίλειο. Οι αρχικές γραμμές προκαλούν μια στοιχειωτική εικόνα μιας απόκοσμης προέλευσης, σαν η ανθρωπότητα να αιωρείται διαρκώς μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Το διάχυτο σκοτάδι που περιβάλλει, χωρίς καμία διακριτή σπίθα, παραπέμπει σε μια έρημη πραγματικότητα.
Ο Καρυωτάκης απεικονίζει τους ανθρώπους ως απλές εφήμερες κατασκευές, που θυμίζουν χαρτί και διαπνέονται από δισταγμό. Αυτές οι οντότητες, που μοιάζουν με μαριονέτες που χειρίζονται από τα τυφλά χέρια της Μοίρας, εμπλέκονται σε έναν χορό που εκτυλίσσεται με μια αίσθηση παραίτησης. Η μεταφορά του χορού αντανακλά τη μοιρολατρική χορογραφία της ζωής, όπου τα άτομα κινούνται μέσα στην ύπαρξή τους με μια φασματική παθητικότητα. Η αποδοχή της κοροϊδίας γίνεται ένα οδυνηρό θέμα, υποδηλώνοντας την παράδοση στις ιδιότροπες ιδιοτροπίες της μοίρας.
10 ποιήματα της Κικής Δημουλά που υπερπαρέχονται στον κόσμο μας
ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…
