Μετά τον Ντάμπλντορ, τον Χάγκριντ και τον Σνέιπ ήρθε η σειρά για την αποχώρηση της Μινέρβα ΜακΓκόναγκαλ.
Νιώθω σαν το βάρος χιλίων ξορκιών από τον «Χάρι Πότερ» να αιωρείται στον αέρα, καθώς το διηγούμαι, σαν το αμυδρό βουητό της μαγείας που παραμένει πολύ μετά την τελευταία λέξη μιας επίκλησης.
Χάρι Πότερ: 10 εμβληματικές συνθέσεις που μας μάγεψαν – Βίντεο
«Νοσταλγία… αγνότητα… μάχη», αυτές οι λέξεις ανακατεύονται στα στήθη μας σαν ηχώ της Μεγάλης Αίθουσας μια χειμωνιάτικη νύχτα. Είναι αιώνιες όπως τα σύμβολα που περιπλανήθηκαν στους διαδρόμους του Χόγκουαρτς μαζί μας.
Μαγεία, κάστρα, δράκοι και ξόρκια.
Είμαστε η γενιά του Χάρι Πότερ. Νιώθαμε το ζεστό γέλιο του Χάγκριντ να μας προσγειώνει, τη σοφία του Ντάμπλντορ να μας καθοδηγεί και το αυστηρό βλέμμα της καθηγήτριας ΜακΓκόναγκαλ που μας υπενθύμιζε να μένουμε αληθινοί. Η είδηση του θανάτου της Maggie Smith μας ταρακούνησε!
Για μένα -και τολμώ να πω για πολλούς- είναι σαν να χάνω ένα ακόμη κομμάτι από το μωσαϊκό της παιδικής μου ηλικίας, της ίδιας παιδικής ηλικίας που πέρασα ονειρευόμενη τη μαγεία στους κοιτώνες του Χόγκουαρτς. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να περπατάει σε αυτούς τους πέτρινους διαδρόμους, τροφοδοτώντας τη φαντασία μου με ξόρκια και φίλτρα, με θάρρος και γέλιο. Και τώρα… είναι σαν ένα κομμάτι αυτού του ίδιου του ονείρου να ξεθωριάζει, να καταρρέει στον άνεμο, ανέγγιχτο.
Ναι, λογικά, το ξέραμε. Οι καθηγητές που λατρεύαμε, μεγαλύτεροι και σοφότεροι από εμάς, κάποια μέρα θα έφευγαν. Ποτέ δεν προετοιμάσαμε τις καρδιές μας για τη στιγμή που οι αγαπημένοι μας οδηγοί θα μας εγκατέλειπαν. Είναι ένα κούφιο συναίσθημα, έτσι δεν είναι; Ένα κομμάτι του παιδιού που ήμασταν κάποτε ξεγλιστράει, αφήνοντάς μας ξεκρέμαστους σε έναν κόσμο που είναι υπερβολικά προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Έναν κόσμο με λιγότερα κάστρα, λιγότερους δράκους, λιγότερες μεταμεσονύχτιες περιπέτειες.
Αλλά η μαγεία δεν πεθαίνει. Δεν μπορεί να πεθάνει.
Οι ταινίες, οι σελίδες των βιβλίων και το σημαντικότερο, οι αγαπημένες αναμνήσεις ζουν. Βρίσκονται με ασφάλεια στις βιβλιοθήκες μας και ακόμη πιο βαθιά στους θαλάμους της καρδιάς μας. Εναπόκειται σ’ εμάς να μεταδώσουμε αυτή τη μαγεία στην επόμενη γενιά. Πρέπει να μάθουμε στους μικρότερους και μελλοντικούς αφηγητές, ότι αυτοί οι κόσμοι υπάρχουν, ότι αυτές οι ιστορίες ξυπνούν το παιδί μέσα τους, αυτό που τόσο προσεκτικά κρύψαμε και προστατεύσαμε από τα γκρίζα σύννεφα της ενηλικίωσης.
Γιατί εκεί ζει ο αληθινός μας εαυτός. Σ’ αυτό το κρυμμένο παιδί, εκείνο που εξακολουθεί να πιστεύει στα σκουπόξυλα που πετούν, στους γενναίους φίλους, στο να αντιστέκεται στους σκοτεινούς μάγους και που φωνάζει «Riddikulus» κάθε φορά που φοβάται όπως δίδαξε ο καθηγητής Λούπιν.
Πρέπει να ξυπνήσουμε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας και να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι η μαγεία δεν εξαφανίζεται ποτέ πραγματικά.
So Muggles, raise your wands for Maggie Smith.
Χάρι Πότερ: Τα τελευταία λόγια επτά χαρακτήρων που μας τσίμπησαν λιγάκι την καρδιά
