Η Κική Δημουλά δημιουργεί εικόνες που ζωγραφίζουν οι λέξεις και προκαλούν μια βαθιά αίσθηση του διαχρονικού και του αιθέριου μέσα στη φαινομενικά παροδική πράξη του φιλιού.
Η Κική Δημουλά μας δείχνει πως υπάρχει η υπόνοια ότι μέσα στη φευγαλέα φύση αυτών των προσωπικών στιγμών, μια μυστικιστική ποιότητα παραμένει – ένα αιώνιο υπόλειμμα που αψηφά τους περιορισμούς της απλής χρονικής ύπαρξης. Στο λεπτό υφαντό της ανθρώπινης σχέσης, κάθε φιλί που χαρίζεται, με ακλόνητη βεβαιότητα, φέρει ένα ίχνος του απείρου. Ο στίχος, κομψά υφασμένος, υποδηλώνει ότι μέσα στην εφήμερη ανταλλαγή ενός φιλιού, υπάρχει μια αιώνια ουσία. Καλεί τον στοχαστικό νου να αναγνωρίσει ότι κάθε τρυφερό άγγιγμα των χειλιών, ανεξάρτητα από τη συντομία ή το μέγεθός του, περικλείει ένα κομμάτι της αιωνιότητας.
Η ποιητική γλώσσα που χρησιμοποιείται στους στίχους καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν τη βαθιά σημασία που εμπεριέχει η απλότητα ενός φιλιού. Πανηγυρίζει την ιδέα ότι μέσα στα όρια κάθε εφήμερης έκφρασης στοργής, υπάρχει μια υπερβατική διάσταση, μια λεπτή αλχημεία που μετατρέπει το συνηθισμένο σε αιώνιο. Στην ουσία, ο στίχος μας καλεί να απολαύσουμε την ομορφιά του παρόντος, αναγνωρίζοντας ότι ακόμη και οι πιο φευγαλέες χειρονομίες περιέχουν ένα ίχνος του αιώνιου. Κάπως έτσι δε νικιέται ο θάνατος;
Επιτύμβιο – Κική Δημουλά από τη συλλογή της «Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως» -εκδ. Ίκαρος, 2007
«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο».
Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται
όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το
ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια μισό η άλλη
κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.
Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο.
Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση
άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.»
Κική Δημουλά – 10 καταθέσεις ψυχής: : «Φυσικά κι ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;»
