Κριτική: «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» – Ένα έπος 3,5 ωρών

Οι «Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» (The Killers Of The Flower Moon) είναι ο ορισμός του “μεγάλου σινεμά”…σινεμά που ελάχιστοι πια καταφέρνουν!

Ο Μάρτιν Σκορσέζε είναι ένας από αυτούς τους ελάχιστους. Στα 81 του χρόνια, αποδεικνύει ότι παραμένει ένας δεξιοτέχνης του κινηματογράφου, δημιουργώντας τη δεύτερη μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία του μετά το «The Irishman», το οποίο ξεπερνάει κατά 3 λεπτά τη πρόσφατη κυκλοφορία του.

Στη περίπτωση των «Δολοφόνων του Ανθισμένου Φεγγαριού», ο Σκορσέζε εμπνέεται το σενάριο από το ομώνυμο βιβλίο του Ντέιβιντ Γκραν, το οποίο συνέγραψε μαζί με τον σεναριογράφο Έρικ Ροθ («Forrest Camp», «The Curious of benjamin Button», «The Insiders», «Dune»), υλοποιώντας το πρώτο του western crime-drama βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.

Η ταινία εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην Οκλαχόμα, όπου τα μέλη της φυλής των Οσέιτζ πλουτίζουν ύστερα από την ανακάλυψη πετρελαίου στη γη τους. Ξαφνικά, όμως, αρχίζουν να δολοφονούνται ένας ένας από λευκούς Αμερικάνους, “ποτισμένους” στην απληστία… Καθώς ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται, το νεοσύστατο FBI αναλαμβάνει την υπόθεση με τον νεαρό, μυστικοπαθή διευθυντή Έντγκαρ Χούβερ. Ο Χούβερ, προσπαθώντας να διαλευκάνει το μυστήριο, βασίζεται στον Τομ Γουάιτ -έναν πρώην Ρέιντζερ του Τέξας- για να οργανώσει μια μυστική ομάδα, συμπεριλαμβανομένου ενός ινδιάνου πράκτορα. Μαζί, διεισδύουν στα απομεινάρια της Άγριας Δύσης και σε συνεργασία με τη φυλή Οσέιτς, αρχίζουν να αποκαλύπτουν μία από τις πιο ανατριχιαστικές  συνωμοσίες  στην ιστορία των ΗΠΑ.

Μπλεγμένος σ’ αυτή τη σειρά δολοφονιών φαίνεται να είναι ο Έρνεστ Μπέρκχαρτ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), ο οποίος αφού επιστρέφει από τον πόλεμο παντρεύεται την ινδιάνα Μόλι Κάιλ (Λίλι Γκλάνστοουν), υπό την παρότρυνση του μασώνου θείου του (Ρόμπερτ Ντε Νίρο). Είναι τυχαία άραγε η ανάμειξη του ονόματος του Μπέρκχαρτ; Τα συναισθήματά του καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας μας μαρτυρούν κάτι άλλο, γεγονός που μας κάνει συνεχώς να αναρωτιόμαστε… Άραγε να ‘μαστε τόσο αφελείς ή απλά καχύποπτοι;

Το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι ο “νέος” Σκορσέζε μας άρεσε πολύ…σε σημείο που θα τολμούσε να πει κανείς ότι ο αγαπημένος αυτός σκηνοθέτης είναι στα καλύτερά του!!! Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά είναι η αλήθεια -τουλάχιστον για εμάς-, μιας και δε βρήκαμε το παραμικρό ψεγάδι. Ο Μάρτιν Σκορσέζε πήρε στα χέρια του μια αληθινή, “βαριά” ιστορία και τη μετέφερε στο κινηματογραφικό πανί με τον πιο άρτιο τρόπο, μπλέκοντας τα διάφορα κινηματογραφικά είδη και αναδεικνύοντάς τα με τη μοντέρνα σκηνοθετική του ματιά. Η ενδιαφέρουσα αφήγηση, τα πλάνα από ψηλά, η πανέμορφη φωτογραφία που σε ορισμένες σκηνές μας παρέπεμπε σε κινηματογραφικά “κάδρα” του Κουροσάβα, η αύρα που εξέπεμπε από παλαιότερες ταινίες όπως το «Ματωμένο Διαμάντι» και οι «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», καθώς και η ροή που θύμιζε εκείνη του «Λύκου της Walt Street» δε σε άφηνε να καταλάβεις πως περνάνε οι 3,5 ώρες. Ήταν μια καθαρά “Σκορσεζική” ταινία, όπως και ο ευφάνταστος επίλογός της!

Τέλος, δε γίνεται να μην αναφερθούμε στο λαμπερό καστ αυτής της ταινίας. Στη μαρκίζα έχουμε τα τρανταχτά ονόματα των Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρόμπερτ Ντε Νιρό, Λίλι Γκλάνστοουν, Τζέσι Πλίμονς, Μπρένταν Φρέιζερ και άλλων πολλών ταλαντούχων ηθοποιών. Όλοι θα δούμε να δίνουν το καλύτερό τους εαυτό και να μπαίνουν στο πετσί του ρόλου, αλλά αυτή που ξεχωρίζει ως ιερό τεράς είναι η γυναίκα της παρέας (Λίλι Γκλάνστοουν), η οποία αν προταθεί φέτος για το ‘Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου, θα γίνει η πρώτη ιθαγενής Αμερικάνα που το κατορθώνει.

Όπως αποδεικνύεται μέχρι στιγμής, το 2023 μας χαρίζει τη μία κινηματογραφική εμπειρία μετά την άλλη! Από τη μία ο Νόλαν με το «Οπενχάιμερ» κι από την άλλη ο Μάρτιν Σκορσέζε, με τους επί χρόνια συνοδοιπόρους του (Ρόμπερτ Ντε Νίρο & Λεονάρντο Ντι Κάπριο), ξέρουν πολύ καλά πως να κάνουν τον κόσμο να επιστρέφει στις αίθουσες… κι εμείς ως θεατές τους το χρωστάμε!

Κέιμενο: Γωγώ Μπόβαλη (Lavart)

Μάρτιν Σκορσέζε: Οι συνεργασίες του με εμβληματικούς ηθοποιούς