Η πτώση του Σατανά είναι ένα σημαντικό γεγονός για τη χριστιανική θρησκεία. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη περιέχουν σημεία που εξηγούν τι συνέβη, κάτι που θεωρούμε κομμάτια του παζλ.
Ένας παραμυθένιος περίπατος στην ιστορία των Δρυΐδων- Ποια η σχέση τους με τους Αρχαίους Έλληνες;
Η πτώση του Σατανά έχει μεγάλη σημασία στη χριστιανική θεολογία. Ο Σατανάς, που προέρχεται από την εβραϊκή λέξη που σημαίνει «κατήγορος» ή «αντίπαλος», είναι μια κεντρική φιγούρα που αντιπροσωπεύει το απόλυτο κακό στη Βίβλο. Απεικονίζεται με διάφορα ονόματα και τίτλους, όπως ο Lucifer, που σημαίνει «λάμπει» ή «φωτοφόρος», ο Βελζεβούλ, που σημαίνει «άρχοντας των μυγών» και ο διάβολος, που σημαίνει «συκοφάντης» ή «επιτιθέμενος». Επιπλέον, ο Σατανάς αναφέρεται ως το «Άστρο της Ημέρας» ή «Αστέρι του πρωινού» και ο «γιος της Αυγής» στον Ησαΐα 14:12.
Η πτώση του Σατανά και η αρχική του θέση
Η Γραφή απεικονίζει τον Σατανά με διάφορες μορφές: ένα φίδι (Γένεση 3), έναν δράκο (Αποκάλυψη 12), και πιθανώς ως τον Λεβιάθαν, ένα φίδι του νερού (Ιώβ 41, Ησαΐας 27:1). Μερικοί μελετητές προτείνουν ότι αυτές οι παραλλαγές συμβολίζουν την ικανότητα του Σατανά να μεταμφιέζεται. Ενώ πολλοί σήμερα βλέπουν τον Σατανά ως μια μυθική αναπαράσταση του κακού, οι βιβλικές αναφορές τον απεικονίζουν ως πραγματικό αντίπαλο. Στο εδάφιο Ιεζεκιήλ 28:12, ο Σατανάς αναφέρεται ως «ο βασιλιάς της Τύρου» και περιγράφεται ως «φύλακας χερουβείμ» που κάποτε υπηρετούσε στην παρουσία του Θεού. Αυτό υπογραμμίζει την πρώην εξυψωμένη θέση του Σατανά πριν από την πτώση του.
Οι αιτίες
Σύμφωνα με τον Ιεζεκιήλ 28, ο Σατανάς περιγράφηκε ως η επιτομή της τελειότητας, στολισμένη με σοφία και ομορφιά (στίχος 12). Ωστόσο, η πτώση του ξεκίνησε με την υπεροψία που πήγαζε από την ομορφιά του, η οποία διέφθειρε τη σοφία του και οδήγησε σε ασέβεια και δόλια συμπεριφορά στο ιερό περιβάλλον που κατοικούσε.
Ο Ησαΐας 14 απευθύνεται στον Σατανά ως το «Αστέρι της Ημέρας» και περιγράφει την επιθυμία του για μια ακόμη υψηλότερη θέση πάνω από τους αγγέλους (εδάφιο 12). Τα αστέρια συχνά συμβολίζουν τους αγγέλους στη Γραφή (Ιώβ 38:7, Αποκάλυψη 1:20), υποδηλώνοντας τη φιλοδοξία του Σατανά να ξεπεράσει τους συντρόφους του. Μη ικανοποιημένος με την υπηρεσία του δίπλα στο Θεό, ο Σατανάς προσπάθησε να ανέβει στον θρόνο και να ανεγερθεί στο επίπεδο του Θεού (στίχοι 13-14).
Η πτώση του Σατανά στη Γη
Ο Λουκάς 10:18, μας λέει ότι ο Ιησούς βεβαιώνει ότι είδε την πτώση του Σατανά από τον ουρανό, παρομοιάζοντάς την με κεραυνό. Η Αποκάλυψη 12 απεικονίζει τον Σατανά ως δράκο, προσδιορίζοντάς τον ρητά ως το αρχαίο φίδι, τον διάβολο και τον απατεώνα του κόσμου (εδάφιο 9). Αυτή η απεικόνιση συσχετίζεται με τις εικόνες του πολυκέφαλου Λεβιάθαν που αναφέρεται στους Ψαλμούς 74:14 και του δράκου-φίδι στον Ησαΐα 27:1.
Η χρήση της ουράς του από τον δράκο για να σύρει προς τα κάτω το ένα τρίτο των αστεριών του ουρανού, που συμβολίζουν τους αγγέλους, υποδηλώνει μεταφορική εξαπάτηση και όχι κυριολεκτική ερμηνεία. Στην προφητική γλώσσα, ένας κάλπικος προφήτης περιγράφηκε ως «ουρά» (Ησαΐας 9:15), που ευθυγραμμίζεται με τον χαρακτηρισμό του Σατανά από τον Ιησού ως πατέρα του ψεύδους (Ιωάννης 8:44). Έτσι, ο δόλος του Σατανά πιθανότατα οδήγησε στην πτώση αυτών των αγγέλων.
Η πτώση του Σατανά προηγείται της ανθρωπότητας, όπως αποδεικνύεται από την εμφάνισή του στην Εδέμ ως το φίδι που εξαπάτησε την Εύα (Γένεση 3). Ο πειρασμός του αντικατόπτριζε την επιθυμία του για ανώτερη θέση, υποδηλώνοντας τη συνέχιση της εξέγερσής του ενάντια στην εξουσία του Θεού. Η εξαπάτηση του Σατανά παρέσυρε την ανθρωπότητα υπόσχοντάς της θεϊκή γνώση, διαιωνίζοντας τη διαφθορική επιρροή του σε όλη τη δημιουργία.
Δεύτερη πτώση;
Η πτώση του Σατανά και των άλλων έκπτωτων αγγέλων σήμαινε ότι δεν ήταν πλέον μόνιμοι κάτοικοι του ουρανού, αλλά είχαν ακόμα περιστασιακή πρόσβαση, όπως φαίνεται στον Ιώβ 1, Ιώβ 2 και Ιούδα 1:9, όπου ο Σατανάς εμφανίζεται σε ουράνια περιβάλλοντα. Η Αποκάλυψη 12 περιγράφει μια σύγκρουση στον ουρανό, πιθανώς συμβολική έντονης αντιπαράθεσης και όχι φυσικής μάχης, όπου ο Μιχαήλ και οι άγγελοί του επικρατούν, περιορίζοντας περαιτέρω την πρόσβαση του Σατανά. Αυτό το γεγονός πιθανότατα συνέπεσε με την Aνάληψη του Ιησού, σηματοδοτώντας την τελική ήττα και την εκδίωξη του Σατανά από τα ουράνια βασίλεια. Η επιθυμία του Σατανά για τη θέση του Ιησού οδήγησε στην εξορία του λόγω υπερηφάνειας και εξέγερσης. Τελικά, δεν έμεινε θέση για τον Σατανά ή τους οπαδούς του στον ουρανό (Αποκάλυψη 12:8).
Η μακροχρόνια φυλάκιση και ο τελικός προορισμός του Σατανά
Η Αποκάλυψη 20 λέει για το τι συνέβη στον Σατανά κατά την περίοδο που είναι γνωστή ως Χιλιετία. Ο Σατανάς είναι δεμένος με αλυσίδες και ρίχνεται σε έναν απύθμενο λάκκο. Οι αλυσίδες και ο απύθμενος λάκκος κατανοούνται καλύτερα ως μεταφορές, καθώς η Αποκάλυψη είναι ένα εξαιρετικά συμβολικό βιβλίο. Είναι αδιανόητο ότι ο Σατανάς μπορεί να αλυσοδεθεί ή να περιοριστεί σωματικά σε μια βαθιά άβυσσο.
Μετά τη Χιλιετία στον εγκλεισμό, ο Σατανάς επανεμφανίζεται μαζί με τους έκπτωτους αγγέλους για να εξαπατήσουν ξανά τα έθνη (Αποκάλυψη 20:7). Επιτίθενται στο στρατόπεδο των αγίων και στην αγαπημένη πόλη, τη νέα Ιερουσαλήμ. Το σχέδιό τους όμως ματαιώνεται γιατί πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τους κατατρώει όλους. Αυτή τη φορά, το κείμενο περιγράφει την τελική πτώση του Σατανά στη λίμνη της φωτιάς (Αποκάλυψη 20:10).
Συνολικά
Κανένα απόσπασμα της Γραφής δεν παρουσιάζει την ιστορία της πτώσης του Σατανά. Μπορούμε, ωστόσο, να το συνδυάσουμε από θραύσματα πληροφοριών που ταιριάζουν μεταξύ τους, όπως η κατασκευή ενός παζλ. Υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για να ανασυνθέσουμε τους λόγους της πτώσης του Σατανά. Εξαπάτησε το ένα τρίτο των αγγέλων και έπεσαν μαζί του στη γη. Ο Σατανάς είχε τουλάχιστον μερική πρόσβαση σε παραδεισένια μέρη για να μπει σε συζητήσεις και να κατηγορήσει τους αγίους.
Η Αποκάλυψη 20 παρουσιάζει τον τελικό προορισμό και το αποτέλεσμα της πτώσης του Σατανά ως ένα μελλοντικό γεγονός που θα συμβεί μετά από μια χιλιετία. Ο Σατανάς είναι δεμένος με αλυσίδες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και ρίχνεται στη λίμνη της φωτιάς λίγο αργότερα.
