«Αύγουστος» : Όταν ο Νίκος Παπάζογλου μας μίλησε για την ιστορία του αγαπημένου, ερωτικού τραγουδιού

Πόσα ταξίδια έχουμε κάνει με το τραγούδι «Αύγουστος» του Παπάζογλου; Σίγουρα είναι αρκετά, όμως γνωρίζουμε την ιστορία του;

Ο καταστροφικός σεισμός στη Θεσσαλονίκη σημειώθηκε στα τέλη Ιουνίου του 1978, προκαλώντας καταστροφές σε πολλά σπίτια, μεταξύ των οποίων και αυτό όπου διέμενε ο Νίκος Παπάζογλου με την οικογένειά του.

Αντιμέτωπος με το κατεστραμμένο σπίτι, ο Παπάζογλου πρότεινε στη σύζυγό του, Βαρβάρα, να μετακομίσουν με τη νεογέννητη κόρη τους για να μείνουν σε συγγενείς στην Αμερική.

6 ελληνικά ροκ συγκροτήματα: Τί ακούγαμε στο ράδιο τα 90s;

Επιλέγοντας να μείνει μόνος του, ο Παπάζογλου αποδέχθηκε πρόσκληση του φίλου του Σαββόπουλου να μείνει στο σπίτι του στο Πήλιο.

Στο σπίτι του Σαββόπουλου, ο Παπάζογλου συνάντησε μια γοητευτική γυναίκα που κατέκτησε αμέσως την καρδιά του. Όμως το βάρος των ενοχών σχετικά με τη Βαρβάρα και το βρέφος τους τον εμπόδισε να ενδώσει στο νεοαποκτηθέν πάθος του.

Αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του, ξεκίνησε ένα ταξίδι επιστροφής στη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητό του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, η εσωστρέφεια και η μελαγχολία διεγείραν τη φαντασία του και η ουσία του αγαπημένου τραγουδιού «Αύγουστος» αποκρυσταλλώθηκε στο μυαλό του – τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά – μέσα σε μόλις 20 λεπτά.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Βίκυ Φλέσσα στην εκπομπή “Στα Άκρα”, ο Παπάζογλου αποκάλυψε:

“Δεν έγραψα ποτέ το τραγούδι σε χαρτί. Το θυμήθηκα απ’ έξω. Το μισό είναι για την κόρη μου και το άλλο μισό για αυτή την κοπέλα”.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αύγουστος αρχικά υπήρξε μόνο ως σύνθεση με κιθάρα και φωνή. Η προσθήκη των εγχόρδων ήρθε πολύ αργότερα, προσφέροντας ορχηστρικό εμπλουτισμό στο κομμάτι.

Στίχοι

Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

10 τραγούδια που γνωρίσαμε από τη «10η εντολή» και μας βύθισαν στα σκοτάδια τους

Φωτογραφία εξωφύλλου