Ο Αργύρης Χιόνης είναι για ακόμη μια φορά επίκαιρος και ανησυχητικά προειδοποιητικός!
Ο Αργύρης Χιόνης, στη «Φωνή της σιωπής», δεν κατασκευάζει απλώς ένα προειδοποιητικό παραμύθι- δίνει φωνή στην υποβόσκουσα δυσαρέσκεια ενός φυσικού κόσμου που ωθείται στα όριά του. Τα λόγια του φέρουν το βάρος μιας βαθιά ριζωμένης σύνδεσης με τη γη, αναμειγνύοντας την αρχαία σοφία της μυθολογίας με τη σκληρή πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου μας. Σε αυτό το απόσπασμα, ο Χιόνης αποτυπώνει μια στιγμή απολογισμού – μια στιγμή όπου οι σιωπηλοί σύντροφοι της ύπαρξής μας, τα δέντρα, αποφασίζουν ότι έχουν βαρεθεί.
Φανταστείτε μια μέρα που τα δέντρα, χορτασμένα από την αχαριστία των ανθρώπων, αποφασίζουν να μας εγκαταλείψουν. Δεν θα προσφέρουν πια τη σκιά τους για να δροσίσουν τα κουρασμένα μας σώματα ή τα φύλλα τους για να μας τραγουδήσουν στον ειρηνικό ύπνο. Θα ξεριζωθούν σε μια πράξη σιωπηλής εξέγερσης, αφήνοντας ανοιχτές πληγές στη γη, μια υπενθύμιση του κενού που δημιουργήσαμε με την αμέλειά μας.
Οι εικόνες του Χιόνη είναι ζωντανές και εκνευριστικές. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε έναν κόσμο όπου η φύση, με όλη τη σιωπηλή υπομονή της, λέει τελικά «αρκετά».
Φωτιά στην Αττική: Προσπάθειες διάσωσης των ζώων από τις φλόγες (ΒΙΝΤΕΟ)
Αργύρης Χιόνης – Η Φωνή της σιωπής, εκδόσεις «Νεφέλη».
Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο.
Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.
Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα.
Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες.
Πολλοί θα πέσουν μέσα.
Τα χώματα θα τους σκεπάσουν.
Κανείς δεν θα φυτρώσει.
Τίτος Πατρίκιος: «Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε…κανείς δεν έμαθε…»
