Αλκυόνη Παπαδάκη: Το χρώμα του φεγγαριού, Σκισμένο ψαθάκι, Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα μερικά απ’ τα έργα της που μας κρατούν συντροφιά.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό στην περιοχή των Χανίων της Κρήτης. Ο πατέρας της ήταν εκπαιδευτικός και αναγνωρίστηκε για την υπηρεσία του στον πόλεμο της Αλβανίας, κερδίζοντας μετάλλιο. Η ανατροφή της σημαδεύτηκε από προκλήσεις. Φοίτησε στη Γαλλική Σχολή του Αγίου Ιωσήφ στα Χανιά πριν μετακομίσει στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ωστόσο, δεν ολοκλήρωσε το πτυχίο της εκεί, επιλέγοντας αντ’ αυτού να εγγραφεί σε μαθήματα δημοσιογραφίας στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Παράλληλα, ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στο πρώτο της βιβλίο, με τίτλο “Κόκκινο σπίτι”, το οποίο εξέδωσε μόνη της.
Μια επιστολή που συνέταξε έφτασε στον Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος επέβλεπε τότε το περιοδικό “Ταχυδρόμος” και είχε σχέση με έντυπα όπως “Το Βήμα” και “Τα Νέα”. Αυτό οδήγησε σε μια μαθητεία με τον δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη στα “ΝΕΑ”. Αργότερα, μετά από πρόσκληση του Τάσου Βουρνά, εντάχθηκε στην εφημερίδα “Αυγή”, όπου συνέβαλε ως ελεύθερη δημοσιογράφος. Χαρακτηριστικό της πως γράφει ακόμα στο «χέρι» και αυτοαποκαλείται «λογοτέχνισσα» πάντα με την ευαισθησία που τη διακρίνει και που έχουμε αγαπήσει.
Αλκυόνη Παπαδάκη: 16 αποφθέγματα που μας μεταφέρουν «μυρωδιές» απ’ το έργο της:
“Κι αν θέλεις να μάθεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ’ όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάτι σαν τους χαμαιλέοντες”.
“Υπάρχουν κάποιοι… εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουν κομμάτια φωτός”.
“Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Αυτοί που σέρνονται στα τέσσερα πίσω από τη μοίρα τους, αυτοί που την αρπάζουν από τα κέρατα και την αλλάζουν, με οποιοδήποτε κόστος, και αυτοί που απλώς την ακολουθούν, αλλά φυτεύουν μια τουλίπα σε κάθε σωρό από σκατά που συναντούν”.
“Η ανησυχία είναι σαν μια κουνιστή καρέκλα. Σου δίνει κάτι να κάνεις, αλλά δεν σε οδηγεί πουθενά”.
“Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν μια χαρά. Σχεδόν μαζί. Με αυτή τη λέξη, αυτή την πονηρή λέξη, όλη σου η ζωή καταστρέφεται!
Τι κρίμα! Και ήταν, σχεδόν, δύο βήματα για να προσγειωθείς!”
“Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που, όταν η χαρά πέφτει στα χέρια τους, δεν ξέρουν ότι τους ανήκει. Και μπερδεύονται. Την φέρνουν από εδώ και από εκεί, μέχρι που σκάβουν ένα λάκκο και την θάβουν, όπως κάνουν τα σκυλιά με τα κόκαλα”.
“Σκάβεις τον λάκκο σου όλη σου τη ζωή, με νύχια και με δόντια, και μετά περιμένεις κάποιον να σε σπρώξει μέσα σε αυτόν για να τον κατηγορήσεις”.
“Λένε ότι όταν φτάνεις στον πάτο του πηγαδιού, δεν έχεις πουθενά αλλού να πας. Πρέπει, αν δεν πνιγείς, να ανέβεις προς τα πάνω. Λάθος! Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τρυπάνε!”
Ποτέ δεν φοβήθηκα τη βροχή. Αλλά συχνά φοβόμουν εκείνους που μου φώναζαν να γυρίσω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα”.
Νίκος Καζαντζάκης: 30 αποφθέγματα, ο αφορισμός και οι εμπνεόμενες ταινίες
“Έμαθα να χτίζω τοίχους όχι για να εμποδίσω τους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μου, αλλά για να δω ποιος θα τους σκαρφάλωνε για να μπει στην καρδιά μου…”
“Να γλείφω το ακριβό σου ψέμα και να το απολαμβάνω σαν ώριμο φρούτο. Απλά να ξέρετε ότι όταν φτάσετε στον λάκκο, πρέπει αμέσως να το φτύσετε. “Μην ξεχνάς τον εαυτό σου και γλείφεις τα κουκούτσια σαν ανόητος για το υπόλοιπο της ζωής σου”.
“Ο χρόνος κρίνει. Μερικές φορές γράφει και μερικές φορές σβήνει.”
“Η τελειότητα που κάποιοι πουλάνε και η μεγάλη ισορροπία που βρίσκω απωθητική. Μου στεγνώνει το στόμα. Δεν το αντέχω.
Θέλω μια ρωγμή στην ψυχή, για να μπει η βροχή μέσα.
Ένα υπερυψωμένο κεραμίδι, όπου τα πουλιά μπορούν να χτίσουν τη φωλιά τους”.
“Γιατί έτσι είμαι εγώ. Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου”.
“Ίσως και να σε συμπαθούσα, αν ήσουν απλά ένας απλός σουπιά. Αλλά όχι αν προσπαθήσεις να γράψεις
την ιστορία με το μελάνι σου.”
Βιβλία – Χόρχε Μπουκάι: Οδηγοί, σύντροφοι και καταλύτες για μεταμορφωτικά ταξίδια της καρδιάς
