«Ερωτοτροπήσαμε» με το ποίημα του Άλαν Πόε «Annabel Lee»

Το “Annabel Lee” αναδεικνύει τη μαεστρία του Άλαν Πόε στον ρυθμό, την ομοιοκαταληξία και τη μουσικότητά του . Τα ρομαντικά και γοτθικά στοιχεία του ποιήματος, σε συνδυασμό με τη διερεύνηση των θεμάτων της θνησιμότητας και της μεταθανάτιας ζωής, το καθιστούν κλασικό παράδειγμα του μοναδικού ύφους και των θεματικών ανησυχιών του Πόε.

Το ποίημα του Άλαν Πόε αφηγείται την ιστορία της βαθιάς και αιώνιας αγάπης του αφηγητή για μια γυναίκα που ονομάζεται Annabel Lee. Οι δύο εραστές ζούσαν σε ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα και η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή που οι άγγελοι στον ουρανό ζήλεψαν. Παρά τον φθόνο των αγγέλων, ο αφηγητής και η Άναμπελ Λι παρέμειναν αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον.

Τραγικά, ένας ψυχρός άνεμος από τα σύννεφα μια νύχτα έκανε την Άναμπελ Λι να αρρωστήσει και να πεθάνει. Ο αφηγητής πιστεύει ότι ήταν οι κακόβουλοι άγγελοι που πήραν τη ζωή της Άναμπελ Λι από ζήλια. Ωστόσο, ακόμη και στον θάνατο, ο αφηγητής επιμένει ότι οι ψυχές τους εξακολουθούν να είναι αλληλένδετες και ότι η αγάπη τους είναι αιώνια. Υποστηρίζει ότι ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε οι δαίμονες κάτω μπορούν ποτέ να διαλύσουν τον δεσμό ανάμεσα σε αυτόν και την Άναμπελ Λι.

Ο Καρυωτάκης σε ερωτικό αποκορύφωμα: «Στα στήθια σου τον άφησες να γείρει, τον σκέπασες με τα χρυσά μαλλιά σου»

Το ερωτικό ποίημα Annabel Lee του Edgar Allan Poe

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε
Σ’ ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Που κάποια κόρη ζούσε, ίσως την ξέρετε
Άναμπελ Λη ήταν το όνομά της
Κι η κόρη αυτή ζούσε με μόνο μια σκέψη
Να με αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστε ακόμα τότε και οι δυο παιδιά
Σ’ ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
αλλά αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη μεγαλύτερη ακόμα κι από την αγάπη
εγώ και η δική μου Άναμπελ Λη.
Με μιαν αγάπη που τη ζήλευαν τα φτερωτά σεραφείμ στον ουρανό
Μας ζήλευαν εκείνη κι εμένα.

Κι αυτός ήταν ο λόγος που χρόνια πριν
Σε αυτό το βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Φύσηξε ένας άνεμος από ένα σύννεφο
και πάγωσε την όμορφή μου Άναμπελ Λη
Κι έτσι οι συγγενείς της ήρθαν και
την πήραν μακριά από εμένα
να την κλείσουν μέσα σε ένα μνήμα
Στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα

Οι άγγελοι, που δεν είχαν ούτε τη μισή δική μας ευτυχία
ζήλεψαν εμένα και εκείνη
Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (και το ξέρουν όλοι
στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα)
ότι ένας άνεμος από ένα σύννεφο τη νύχτα
παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άναμπελ Λη.

Αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από την αγάπη
αυτών που είναι μεγαλύτεροί μας
Αυτών που είναι σοφότεροι από εμάς
Και ούτε οι άγγελοι στον παράδεισο ψηλά
ούτε οι δαίμονες κάτω από τη θάλασσα
μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου
από την ψυχή της Αναμπελ Λη
Γιατί το φεγγάρι ποτέ δε φέγγει χωρίς να μου φέρει όνειρα
της όμορφης Άναμπελ Λη
και τα αστέρια δε βγαίνουν ποτέ, αλλά νιώθω τα λαμπερά μάτια
της όμορφης Άναμπελ Λη

Και έτσι, όλη τη νύχτα, ξαπλώνω δίπλα από
την αγαπημένη μου, τη ζωή μου και τη γυναίκα μου
στο μνήμα δίπλα από τη θάλασσα
στον τάφο της εκεί που σκάει το κύμα.