[dropcap size=big]Γ[/dropcap]εννιέται το 1926 στην Αθήνα, από οικογένεια κοσμηματοπωλών. Σε νεαρή ηλικία δείχνει το ενδιαφέρον και τις ικανότητες του στο σχέδιο. Με παρότρυνση οικογενειακού φίλου προσανατολίζεται στις αρχιτεκτονικές σπουδές. Έτσι, το 1945 μετοικεί με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης στο Παρίσι και ένα χρόνο μετά ξεκινά τις σπουδές του στην École des Beaux-Arts. Το 1953 αποκτά το δίπλωμα της Γαλλικής κυβέρνησης. Ήδη, από το 1952 εργάζεται σε διάφορα αρχιτεκτονικά γραφεία, έως το 1956, οπότε και επιστρέφει στην Αθήνα, ιδρύοντας σε συνεργασία με το Μαργαρίτη Αποστολίδη ένα γραφείο μελετών.
Η αρχιτεκτονική σκέψη του Ζενέτου εντάσσεται στις διεθνείς πρωτοπορίες της δεκαετίας του ’60 που αποτελεί όχι μόνο περίοδο ιδιαίτερης αμφισβήτησης του Μοντέρνου Κινήματος, αλλά και οραματισμών για το μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι ταυτόχρονα και το χρονικό πλαίσιο αναδιάρθρωσης των κρατών μετά τον καταστροφικό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και πίστη στα ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα. Συνοδοιπόρος και συν-στοχαστής με αρχιτέκτονες και ομάδες, όπως ο Yoda Friedman (Ομάδα μελέτης κινητής αρχιτεκτονικής – GEAM), οι Μπρουταλιστές, οι Στρουκτουραλιστές, οι Ιάπωνες Μεταβολιστές, και άλλοι, συνθέτει νέες πρωτοπορίες και ουτοπικές αναζητήσεις.
[dropcap size=big]Ω[/dropcap]στόσο, ο Έλληνας αρχιτέκτονας δεν ακολουθεί τυφλά νέες ιδέες και προτάσεις. Στέκεται κριτικά σε αυτές και διατυπώνει την δική του ριζοσπαστική πρόταση, που συνοψίζεται στο θεωρητικό-ερευνητικό του έργο «Ηλεκτρονική Πολεοδομία». Βασικοί άξονες της σκέψης του είναι: η αρχιτεκτονική ως ένα μεταβαλλόμενο πεδίο δυνάμεων και ο καταλυτικός ρόλος της τεχνολογίας στο μέλλον, τόσο ως προς την αρχιτεκτονική όσο και ως προς τη διαμόρφωση της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Παράλληλα, αναγνωρίζει την έννοια «χρόνος» και την μεταβολή που επιφέρει στον κτισμένο χώρο δημιουργώντας στην ουσία μεταβατικές καταστάσεις, με στόχο τη μελλοντική επέκταση και εξέλιξη.
Αυτό που διακρίνει τον Ζενέτο από άλλους ερευνητές αρχιτέκτονες είναι ότι πέρα από το θεωρητικό, διαθέτει και πλούσιο εφαρμοσμένο έργο. Εμποτίζει στο κτιστό έργο την έρευνά του, ενώ ταυτόχρονα η θεωρητική του αναζήτηση περιλαμβάνει πάρα πολλά κατασκευαστικά σχέδια, επιλογές υλικών και προτάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν είτε άμεσα είτε στο μέλλον.
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]κπονεί πάνω από 120 μελέτες κατοικιών, εργοστασίων, γραφείων, εκπαιδευτικών κτιρίων, διαμορφώσεις εσωτερικών χώρων, καθώς και μελέτες αναπτύξεως. Παρακάτω αναφέρουμε μερικά από τα πιο γνωστά πραγματοποιημένα έργα του: Εργοστάσιο Φιξ (1957 – νυν Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης), Κατοικία στο Καβούρι (1959), πολυκατοικία στη Λ. Αμαλίας (1959), σχολείο στον Αγ. Δημήτριο (1969-1974) και θέατρο στο Λυκαβηττό (1964).
Υπέρμαχος του άυλου στην αρχιτεκτονική και οραματιστής μιας μελλοντικής πραγματικότητας όπου το διαδίκτυο θα ρυθμίζει και θα διαμορφώνει τις ζωές των ανθρώπων, παρατηρεί τη συνεχόμενη ροή και αλλαγή των πραγμάτων. Προσανατολισμένος στην κοινωνική πλευρά της αρχιτεκτονικής, αναζητώντας ποιοτικό χώρο για όλους, αφουγκράζεται τον κόσμο και βλέπει τις σύγχρονες τάσεις σχεδιάζοντας το μέλλον με μολύβι και χαρτί.
Πεθαίνει στην Αθήνα στις 28 Ιουνίου του 1977.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=lytPsUO992E” width=”300″ height=”200″ responsive=”no”][su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=nxa9DHN4lBE&index=24&list=PLnWetWCS92A9_fCPLikdRF4XNvXTYE3Ut” height=”500″ responsive=”no”][su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=9I5HJgYKQ2w” height=”500″ responsive=”no”]https://www.youtube.com/watch?v=MUa7Nye4H_8[/su_youtube]
Κείμενο: Δημήτρης Αγγέλης (Lavart)
