Ζάλη

Στο σύνορο του φόβου

Έψαχνα να δω αν υπάρχει “Παγκόσμια Ημέρα κατά του φόβου” και εντόπισα αυτό. Τον επόμενο μήνα, στις 7 Φεβρουαρίου λέει, ο άνθρωπος γιορτάζει κατά του φόβου, για να τον ξορκίσει, όπως αναφέρει στο blog, μία ημερομηνία που δεν βρήκα γραμμένη αλλού, για να είμαι δίκαιος. Συμβαίνει να προσπαθεί ένα πρόσωπο, μία ομάδα, μία κοινότητα να παλεύει για την απομάκρυνση του συναισθήματος αυτού, πάντα συνέβαινε, είτε σε ζούγκλες με τελετές και χορούς, θυσίες παλιότερα ή και στα τωρινά χρόνια, με προσευχές, παρακλήσεις, επικλήσεις και διάφορα ακόμα. Στο “εικόνισμα” η επιστήμη, για άλλους. Η ανάγκη του ανθρώπου.

Είναι μια φίλη, η Εύα. Φοβερή φωνή, λαϊκή. Γνωριστήκαμε σε μία βραδιά μουσικής, σε ένα χωριουδάκι στην μέση των βουνών, εκεί που οι κάτοικοι τον Χειμώνα είναι λίγοι. Εκεί που, λογικά, κάποιος φοβάται να ζήσει. Είπε ένα τραγούδι η Εύα, εκείνον τον Αύγουστο.

Αν φοβηθείς, μην χάνεσαι! Φίλος είναι κι ο φόβος. Πρόσεχε, μην παρασυρθείς και σε ξεκάνει ο τρόμος.

Ο Μιχάλης Χανιώτης όρισε, στιχουργικά, το σύνορο μεταξύ φόβου και τρόμου. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο πρώτος “φυλάει τα έρμα”, κατά την λαϊκή ρήση. Δεν είναι απαραίτητα κακός, αρκεί να μην παρασυρθείς.

Απλά λόγια, αλλά φιλοσοφημένα, σπουδαγμένα στην ζωή, στην τριβή μαζί της. “Μην φοβάσαι. Ο φόβος κάνει τον άνθρωπο υποτελή”, άκουσα κάποτε και συμφώνησα. Ο μόνιμος, ο σταθερός, αυτός που φωλιάζει και “γεννάει” συνεχώς, μέσα σου, μέσα μου. Αυτός που κάνει την καρδιά να τρέμει, το αίμα να παγώνει. Αυτός που φέρνει ημικρανία, μια ζάλη στο κεφάλι. Καινούργια, κάθε φορά.

Η Χάρπερ Λι, με πολύ απλά λόγια, εξηγεί τι σημαίνει κουράγιο αλλά και πραγματική πίστη σε έναν αγώνα. Γράφει λοιπόν:

«Κουράγιο είναι να ξέρεις να ξεκινάς έναν αγώνα, καταδικασμένο απ’ την αρχή, κι ωστόσο να τον ξεκινάς και να τον φτάνεις ως το τέλος, ό,τι κι αν συμβεί»

Να μην παρατάς την προσπάθεια, θα μπορούσε να συνοψίσει κάποιος, “Don’t give up the fight” να τραγουδήσει ο Μπομπ Μάρλεϊ!

Δεν υπάρχει καταδικασμένος αγώνας ή καταδικασμένο αποτέλεσμα. Υπάρχει άρνηση να ξεκινήσεις, να κινηθείς, να αρχίσεις. Ποιος ο λόγος; Ένας η βάση. Δυσπιστία, φόβος. Γράφω τα παραπάνω, ελπίζοντας να διώξω αυτόν της νέας πραγματικότητας που θα αντιμετωπίσω αν πετάξω βαρίδια που με κρατάνε σιδεροδέσμιο. Ελπίζοντας να κάνω πράξη απλά πράγματα. Μέτρο και ποιότητα στο φαγητό, περπάτημα, διάβασμα, γρατζούνισμα της κιθάρας που στέκει παραπονεμένη στην άκρη του δωματίου. Ένα κίνητρο, στων ιών την εποχή. Ένα πέταγμα της κακιάς συνήθειας. Της όποιας.

«Μη φοβού, μόνον πίστευε!»

Η Ευαγγελική εντολή, που συναντάται 365 φορές στην Καινή Διαθήκη. Μία για κάθε μέρα, συμβολικά. Κάθε μέρα και μια σπρωξιά στον φόβο και στη ζάλη που αυτός κουβαλά. Καινούρια ή παλιά…