Το Παιδί της Στάζι – David Young
Επισκόπηση
Ανατολικό Βερολίνο, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Φεβρουάριος 1975, ένας ακόμη παγωμένος χειμώνας. Η Κάριν Μίλερ, υπολοχαγός της Αστυνομίας του Λαού, γονατίζει μπροστά από τη σορό της κοπέλας: τα μαλλιά της νεκρής μπλεγμένα με το χιονόνερο, τα ρούχα της κουρελιασμένα και τα νύχια της βαμμένα βιαστικά με μαύρο μαρκαδόρο, μια θλιβερή προσπάθεια μίμησης βερνικιού. Το πρόσωπό της όμως… Η Κάριν δεν θα ξεχάσει ποτέ το πρόσωπο, ακριβώς επειδή αυτό έλειπε από τη δικαιωματική του θέση -αντίκριζε άδειες κόγχες σφηνωμένες σε μια μάζα κρέατος και λάσπης, προσιδιάζοντας σε σακί ραμμένο με σάρκινες κορδέλες και όχι ανθρώπινο κεφάλι. Και πόσο νεαρή ήταν! Θα μπορούσε να είναι κόρη της. Η Κάριν καταπνίγει περαιτέρω σκέψεις, καθώς ο λογισμός της πρέπει να είναι καθαρός, ω ναι, γυάλινος και ασυννέφιαστος. Σε αντίθεση με τον λευκό χειμωνιάτικο ουρανό που λερώνεται με μολυβένια νέφη όσο αυτή παρατηρεί το σώμα, όσο αυτή σκέφτεται αν θα μπορέσει να ξαναφτιάξει τον σχεδόν διαλυμένο της γάμο. Της λείπει ο Γκότφριντ, της λείπει, ναι, έτσι όπως τον θυμόταν όμως στα νεανικά της χρόνια. Όταν όλα φάνταζαν πιο απλά. Μονάχα το νεκρό κορίτσι ακούει τις απαγορευμένες αυτές σκέψεις, το κουφάρι δίπλα στο γιγάντιο τείχος -το Ράμπαρτ που υψώνεται μπροστά σε νεκρούς και ζωντανούς συνάμα. Φωνάζει τον Τίλσερ, τον συνεργάτη της. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσει την έρευνα.
«Το Παιδί της Στάζι» ακολουθεί την Κάριν Μίλερ στην προσπάθειά της να εξιχνιάσει μια σειρά από δολοφονίες στο Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο, ανακαλύπτοντας παράλληλα ολοένα και περισσότερα μυστικά για την κυβέρνηση που έμαθε να μην αμφισβητεί, για τα πρόσωπα που αγαπά και εμπιστεύεται αλλά και για τον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί λοιπόν τα εγκλήματα που απαντά μοιάζουν σκηνοθετημένα; Γιατί εμπλέκεται η Στάζι -η μυστική αστυνομία- σε υποθέσεις της Αστυνομίας του Λαού; Ποιος εν τέλει είναι ο μαριονετίστας, και ποιος ο κουκλοποιός που πλάθει τόσο γραφικές αναπαραστάσεις ζωής και θανάτου; Πως σχετίζεται ο αγαπημένος της Γκότφριντ, και γιατί έχει ξαφνικά τον γνωστό αυτό κόμπο στο στομάχι της; Τον κόμπο αυτό που συνοδεύει την ανάμνηση εκείνου, του ανθρώπου που μάταια προσπαθεί να ξεχάσει όλη της την ενήλικη ζωή.
Η πένα του David Young αποτυπώνει ένα Βερολίνο χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα, σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους που γεννήθηκαν από την ίδια μητέρα και βαθιά μέσα τους μοιράζονται κοινούς κανόνες και προβλήματα, ανησυχίες για μια ισορροπία που διαταράσσεται καθημερινώς. Χρησιμοποιώντας γερμανικές λέξεις και προσφωνήσεις της περιόδου (σύντροφε, συντρόφισσα), ο Young ξαναζωντανεύει παγωμένα συντριβάνια και κλειστά λούνα παρκ, γκρίζα αναμορφωτήρια και χιονοστόλιστα κοιμητήρια, επιτρέποντας στους χαρακτήρες του να περιδιαβούν τα σοκάκια και τις λεωφόρους που πλέον υπάρχουν μονάχα σε φωτογραφίες και αναμνήσεις. Με στοιχεία αστυνομικής δράσης τύπου Nesbo, προσοχή στην αναφορά πραγματικών οδών και γειτονιών τύπου Καπότε και μια γενικότερη ατμόσφαιρα νουάρ, ο Young βυθίζει την υπολοχαγό Μίλερ σε μια λίμνη αβεβαιότητας και συνεχούς αμφισβήτησης, οδηγώντας την ολοένα και πιο μέσα, όλο και πιο κοντά στην αλήθεια -σαν να έχει δέσει μολυβένια βαρίδια στους κουρασμένους της αστραγάλους. Εκεί βαθιά λοιπόν, στην καρδιά μιας λίμνης που φαντάζει ακυμάτιστη στην επιφάνειά της, ένα είναι το μόνο σίγουρο, μια μονάχα η αναμφισβήτητη αλήθεια: Κανένας δεν είναι υπεράνω υποψίας στο Βερολίνο του 1975. Κανένας.
