Ο χρονογράφος θυμάται…
[dropcap size=big]Π[/dropcap]ώς θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για ερωτικές ιστορίες που γράφτηκαν με αίμα και αποπνέουν έγκλημα και θάνατο, για επικίνδυνα μυστικά, ανθρώπινα πάθη, ανέκφραστα συναισθήματα και καταστροφικές επιλογές; Με χιούμορ, ναι, με πολύ χιούμορ!
Περιεργαζόμενη τη σκηνή, καθώς το «ά-σχημο σχήμα», όπως αποκαλούνται, Λόλα Λόλα έπαιρνε τη θέση του, το βλέμμα μου έπεσε πρώτα στο κατακόκκινο παπούτσι του Γιώργου Χούχου, που ακουμπούσε το πεντάλ ενός ξύλινου πιάνου. Σηκώνω το βλέμμα… κόκκινα φτερά στο κεφάλι της αφηγήτριας, Μαρίνας Αντωνοπούλου. Και στα χέρια της; Κόκκινα γάντια. Τα φώτα χαμηλώνουν… κόκκινα και αυτά. Αν ψάχνουμε έναν συμβολισμό πίσω από το κόκκινο, αυθόρμητα οδηγούμαστε στο «ερωτικό αίμα».
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]ντεκα… ντόπιες, εγκληματικές ιστορίες πάθους, βγαλμένες από τα άδυτα των εφημερίδων μιας πόλης, που το χαρακτηριστικό της επίθετο είναι ερωτική, μας αφηγείται μια γυναίκα με σκηνική ευφυΐα, απολαυστική διαδραστικότητα και χαρακτηριστική θεατρικότητα. Ακόμα και στην ακινησία της, το σώμα της «μιλούσε», ακόμα και στις σιωπές της εκτελούσε το ρόλο της άρτια. Και γιατί σιωπούσε η Αντωνοπούλου; Μα φυσικά γιατί η Υγρασία, είναι μια μουσικο-αφηγηματική παράσταση. Το κοντραμπάσο του Πέτρου Δαμιανίδη και τα τύμπανα του Δημήτρη Κούτλα συνόδευαν το πιάνο του Χούχου και όλοι μαζί «καραδοκούσαν» με τα πεντάγραμμα κλειστά στο τέλος κάθε ιστορίας. Στίχοι εξαιρετικά πρωτότυποι έδιναν τον παλμό των ιστοριών, άλλοτε συγκινησιακά, άλλοτε με πολλά ξεκαρδιστικά… «γαλλικά» και άλλοτε συνοδεύοντας μελωδίες που θύμιζαν μελοποιημένη ποίηση του Λόρκα.
[dropcap size=big]Α[/dropcap]πό την… υγρασία στους τοίχους του σπιτιού της Μαρίνας Χαραλάμπους οδηγούμαστε σε μια νύχτα που «το φεγγάρι είχε ανατείλει μισό»: 390 μ.Χ., τη νύχτα της σφαγής στον Ιππόδρομο και το «αίμα πιτσίλισε τα σύννεφα».
Τέλη 19ου αιώνα, ο Άλφερντ και η Αλίσια ζούσαν έναν έρωτα που… βαρέθηκε να κρύβεται και… «αυτοκτόνησε» μαζί τους. 1917, σε μια γειτονιά της φτωχομάνας Θεσσαλονίκης, η Πιπίτσα τηγάνιζε ψάρια, πριν την πυροβολήσει ο μανιασμένος και λίγο αργότερα αυτόχειρας, Αρίστος. Οκτώβρης του 1940, πόρνες αυτοκτονούν στο Θερμαϊκό, και η Φιλιώ αγαπά τον Κωνσταντίνο «πάντα τρελά», ακόμα και όταν εκείνος της κάρφωσε ένα μαχαίρι στην κοιλιά, τον «αγαπά κρατώντας τα σωθικά της». 1968, και η πόλη είναι «χρηματιστήριο κολασμένων», οι σκιές των ανώμαλων παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, αλλά αυτή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του Δράκου του Σέιχ Σου, ξεχωρίζει.
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]ύο τέχνες, μουσική και θέατρο, αριστοτεχνικά συνδυασμένες σε μια παράσταση αλλιώτικη από τις άλλες. Οι αστραπιαίες εναλλαγές μεταξύ κωμωδίας και δράματος είναι απολαυστικότατες. Αν θέλετε και εσείς να αντικρίσετε τις 11 αυτές σκηνές εγκλημάτων δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε μια Πέμπτη του Οκτωβρίου το Καφεθέατρο Ελληνικό.
Συντελεστές:
Κείμενα – Στίχοι – Αφήγηση: Μαρίνα Αντωνοπούλου
Μουσική – Στίχοι – Πιάνο – Φωνή: Γιώργος Χούχος
Κοντραμπάσο: Πέτρος Δαμιανίδης
Τύμπανα: Δημήτρης Κούτλας
Κείμενο: Μαρία Διακάκη (Lavart)
Φωτογραφίες: Τίμος Χριστοφορίδης (Lavart)
