«Η λαχτάρα για επίγεια ευτυχία είναι που θρέφει το επαναστατημένο πνεύμα»
[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ταν ακούς συμπαραγωγή ενός Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου και ενός νέου πλην μικρού θεάτρου μόνο αισιοδοξία και χαρά παίρνεις, κι αυτό γιατί το να μπορεί ακόμα το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. μιας μικρής πόλης (Κοζάνη) και ένας θεατρικός χώρος που μετρά μόλις μια διετία στα θεατρικά δρώμενα της συμπρωτεύουσας να παράγουν θέατρο, σηματοδοτεί σίγουρα κάτι ελπιδοφόρο.
Σε μια περίοδο έντονης θεατρικής δράσης για τη Θεσσαλονίκη -και όχι μόνο κατά πως φαίνεται- με πολλές παραστάσεις να τρέχουν παράλληλα, οι Βρικόλακες του Ίψεν είναι μια επιλογή ρεπερτορίου που ξεχωρίζει. Διότι πρόκειται για ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Νορβηγού συγγραφέα, μπροστά από την εποχή του, που αν μη τι άλλο τάραξε όχι μόνο τους καιρούς του, αλλά εξακολουθεί να προκαλεί ρίγος χάρη στη θεματολογία, την ψυχογραφική πορεία των χαρακτήρων του και την κοφτερή σα λεπίδα γραφή του.
Ο νατουραλισμός σε όλο του το μεγαλείο «ξεμπροστιάζει» θέματα όπως η κληρονομικότητα, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η νευρωτική οικογένεια, τα αφροδίσια νοσήματα, ο αλλοτριωμένος κλήρος, η κοινή γνώμη, η θέση της γυναίκας. Ένα έργο που αποπνέει σήψη και παρακμή, αφού τα κρυμμένα μυστικά, τα ανθρώπινα πάθη, τα συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, τα εκφυλισμένα γονίδια, οι ολέθριες επιλογές ζωής στοιχειώνουν τους ήρωες, «κάθονται» πάνω στις ζωές τους σαν ακαθαρσίες και τις μολύνουν. Αυτά τα φαντάσματα σε κοινωνικό επίπεδο γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα παίρνοντας τη μορφή παρωχημένων ιδεών, στείρων αντιλήψεων, καθωσπρεπισμού και νεκρών ηθικοπλαστικών αξιών που συσσωρεύονται σαν πύον στερώντας από τους ανθρώπους την πρόοδο και καθυστερώντας το άνοιγμα του νου στους ορίζοντες της ουσιαστικής σκέψης και αλήθειας.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]την παράσταση, που αποτελεί επιλογή της Ελένης Δημοπούλου (Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης) και σκηνοθετεί η Γλυκερία Καλαϊτζή, το μόνο που θύμιζε πως το έργο είναι γραμμένο το 1881 ήταν τα κοστούμια εποχής (Μαρία Καραδελόγλου). Τα σκηνικά αντικείμενα περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, γεγονός που τιμά τους συντελεστές, και δη την Ευαγγελία Κιρκινέ που τα επιμελήθηκε. Η σκηνοθεσία (Γλυκερία Καλαϊτζή) ακολουθώντας τις ροές του ίδιου του δράματος είναι σαφής, αφήνοντας το κείμενο να αναπνεύσει και να περάσει αβίαστα στους θεατές. Οι επί χρόνια διάκονοι της τέχνης του θεάτρου (Ελένη Δημοπούλου, Δημήτρης Ναζίρης, Γιώργος Φράνγκογλου) στέκονται επάξια στο ύψος των ιψενικών χαρακτήρων επωμιζόμενοι τα ψυχικά βάρη που εκείνοι φέρουν. Σχετικά με τους νεότερους (Δημήτρης Φουρλής, Σοφία Αντωνίου), είναι χαρά να βλέπεις για άλλη μια φορά νέους ηθοποιούς με πολύ καλές προοπτικές εξέλιξης.
Δε θα μπορούσα όμως, να μην αναφέρω στον αντίποδα και τα εξής δύο στοιχεία. Τα σημεία όπου η κυρία Άλβινγκ έρχεται μπροστά στη σκηνή φωτισμένη για να υπερτονίσει τα μονολογικά σημεία της αλήθειας της, κατά σκηνοθετική οδηγία, περιττεύουν και αποσπούν το θεατή από την ιστορία. Επίσης, η πίπα και το τσιγάρο που καίνε στο στόμα του Όσβαλντ δημιουργούν μια ολιγόλεπτη δυσφορία στον μικρό, αλλά φιλόξενο κατά τα άλλα, χώρο του Θεάτρου Τ.
Βρικόλακες είναι. Χειμώνα έχουμε. Γιατί όχι;
Συντελεστές
Απόδοση-σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Ηχητικός σχεδιασμός: Οδυσσέας Γκάλλιος
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Παίζουν: Ελένη Δημοπούλου, Δημήτρης Ναζίρης, Δημήτρης Φουρλής, Σοφία Αντωνίου, Γιώργος Φράγκογλου
