[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Ο[/dropcap] Παντελής Βούλγαρης είναι από τους σκηνοθέτες που καθηλώνουν. Με την εικόνα, με το συναίσθημα, με την ψυχή. Γεννημένος το ’40, ζει την Κατοχή στην πρωτεύουσα και αυτό τον κάνει πιο δυναμικό. Το πάθος του για τον κινηματογράφο γεννιέται όταν βλέπει στη γειτονιά του τον σκηνοθέτη Σωκράτη Καψάσκη επί τω έργω και αποφασίζει, πως αυτό είναι που θέλει να κάνει στη ζωή του. Μετά τη φοίτηση του στη σχολή Σταυράκου, με συμμαθητές τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, τον Κώστα Φέρρη και την Τόνια Μαρκετάκη, επί χούντας, φτιάχνει την πρώτη του ταινία, «Το Προξενιό της Άννας». Βιώνει το «Πολυτεχνείο» από κοντά και εξορίζεται για οκτώ μήνες στη Γαύδο. Επιστρέφοντας, γυρίζει την εξορία σε ταινία και δημιουργεί το «Happy Day». Έκτοτε, σκηνοθετεί μερικές από τις πιο αξιόλογες ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, όπως «Τα Πέτρινα Χρόνια», «Η Φανέλα με το 9», «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου», «Όλα είναι δρόμος», «Νύφες», «Ψυχή Βαθιά» και το πιο πρόσφατο «Μικρά Αγγλία».
Οι ταινίες του, έντονες και συνάμα ήρεμες, μαγνητικές. Όπως και ο ίδιος. Και ενώ άλλοι έχουν κατηγορηθεί για μεγαλοστομία, για εντυπωσιασμούς και κενό νοήματος, ο Βούλγαρης σκηνοθετεί μόνο όταν έχει κάτι να πει. Μόνο, όταν μία ομιχλώδης εικόνα τον βασανίζει και θέλει να την αναπτύξει πρώτα στο μυαλό και μετά στο φιλμ. Επηρεασμένος από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, γιατί την βίωσε, ο μόνος του σκοπός είναι να την επανερμηνεύσει μέσω μίας κάμερας. Να κατανοήσει τί συνέβη, τί συμβαίνει και τί θα συμβεί.
Ο Παντελής Βούλγαρης έχει πει πως ο κινηματογράφος είναι δρόμος. Προχωράει και δεν ξέρεις που θα βγάλει, αν δεν ακολουθήσεις. Τελικά, μπορεί, όλα να είναι δρόμος.
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
