6 βιβλία για παιδιά που έχουν την δύναμη να προβληματίσουν και δημιουργήσουν πεποιθήσεις προς έναν καλύτερο κόσμο.
Ποιος είπε ότι τα παιδικά βιβλία είναι μόνο αφελείς ιστοριούλες που έχουν ως μοναδικό σκοπό την διασκέδαση των παιδιών; Το παρόν άρθρο έχει σκοπό να ανατρέψει αυτήν τη πεποίθηση και να αποδείξει πως ορισμένα βιβλία για παιδιά μπορούν να καταφέρουν πολλά περισσότερα, ακόμα και ν’ αλλάξουν την κοσμοθεωρία μας!
Ο μικρός πρίγκιπας (Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)
Ενδεχομένως δεν υπάρχει άλλο βιβλίο που να έχει αγαπηθεί σε τέτοιο βαθμό ταυτόχρονα από μικρούς και μεγάλους (πιθανότατα αν διαβαστεί σε μεγαλύτερη ηλικία, γίνονται πιο κατανοητά τα μηνύματά του). Η φιλία, η αφοσίωση, οι σχέσεις μας με τους άλλους, αλλά και οι ανθρώπινες αδυναμίες δεν θα μπορούσαν να σκιαγραφηθούν με καλύτερο τρόπο. «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια», τα λόγια της αλεπούς προς τον Μικρό Πρίγκιπα συμπυκνώνουν όλο το νόημα της αφηγούμενης ιστορίας, ίσως και όλο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το Βρωμοχώρι (Ζαραμπούκα Σοφία)
«Ήταν μια φορά ένα χωριό τόσο βρώμικο που οι γείτονες του ‘χαν βγάλει το όνομα. Το λέγαν Βρωμοχώρι». Όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις στην καθημερινή ζωή μας, έτσι και σε αυτό το χωριό, οι άνθρωποι εθελοτυφλούσαν. Αντί να καθαρίσουν το βρώμικο και μη βιώσιμο χωριό τους, προτίμησαν να φοράνε μαύρα γυαλιά για να μην βλέπουν την ασχήμια του. Μα υπάρχουν και καλύτερες λύσεις: μπαλόνια στις καμινάδες!
Μήπως πλέον το Βρωμοχώρι είναι ολόκληρος ο πλανήτης μας; Μήπως πρέπει να εμπνευστούμε από την ιστορία και να κάνουμε κάτι για αυτό;
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν)
Μια ιστορία όχι και τόσο ευχάριστη που φέρει συνάμα κάτι μαγικό. Ένα μικρό κοριτσάκι, πολλά σπίρτα και η αδιαφορία του κόσμου. Οι υλικές απολαύσεις και η «βιτρίνα» της ζωής μας μετατρέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη σε μία απαθή μάζα, η οποία παύει να δέχεται τα ερεθίσματα που ενοχλούν το «φαίνεσθαι». Κάποτε θα είναι αργά.
Ο κήπος με τα γκρι (Καλογιάννη Θεοφανώ)
Μια μέρα ήρθε στον κήπο ένα συνεργείο. Άρχισαν να μετράνε και να βάζουν σημάδια. Κρατούσαν κάτι μεγάλους χάρτες στα χέρια λες κι έψαχναν για κάνα θησαυρό. Οι γάτες τους κοίταζαν σιωπηλές και πεινασμένες από τον τοίχο. Τον τελευταίο καιρό κανείς δεν τις τάιζε. Τι τους θέλουν τους χάρτες, σκέφτονταν, ο κήπος είναι μπροστά στα μάτια τους, τόσο δύσκολο είναι να τον βρουν; Όμως, οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν τα πάντα με ακρίβεια. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μήπως, όμως, μέσα σε αυτήν την αποπνικτική ακρίβεια χάνεται η ουσία; Οι άνθρωποι μετράνε, υπολογίζουν, συγκρίνουν, μελετούν, ωστόσο, στην τελική οι γάτες ξέρουν καλύτερα. Τι θα κάνουν, λοιπόν, οι γάτες όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να καταστρέψουν τον κήπο;
Από την εγώπολη στην εσύπολη (Βιγγοπούλου Μυρσίνη)
Ο Πείσμονας είναι ένας μικρός Εγωπολίτης, που ξεκινά να βρει την Εσύπολη με μοναδικό του εφόδιο τη συμβουλή της βασίλισσας της Εγώπολης, να βάζει πάντα μπροστά το ΕΓΩ του. Αν ακολουθήσει την συμβουλή της, όμως, μπορεί και να μην την βρει ποτέ.
Ένα βιβλίο που, όπως γίνεται ξεκάθαρο ήδη από τον τίτλο του, θα προβληματίσει τα παιδιά σχετικά με τα αρνητικά παρελκόμενα του εγωισμού που πολλές φορές είναι η αιτία πίσω από την αδυναμία εξέλιξής μας.
Ειρήνη (Αριστοφάνης, διασκευή Ζαραμπούκα Σοφία)
Η πασίγνωστη κωμωδία του Αριστοφάνη που παίχτηκε πρώτη φορά το 421 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια και κέρδισε το δεύτερο βραβείο. Το θέμα του έργου είναι ενάντια στον Πελοποννησιακό πόλεμο που μάστιζε τις ελληνικές πόλεις και θεωρείται ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών. Η Σοφία Ζαραμπούκα κατορθώνει για μία ακόμη φορά να μεταφέρει με πιστότητα τα λεπτά αυτά νοήματα και να κάνει τα παιδιά να αναρωτηθούν (σε αυτή την κρίσιμη ηλικία που καθορίζει το μέλλον) αν η εχθρότητα και η μισαλλοδοξία μπορούν να δώσουν κάτι καλό σαν αποτέλεσμα ή, αντιθέτως, να αποβούν μοιραίες για την ανθρώπινη (αναπόφευκτη) συνύπαρξη.
Κείμενο: Εύη Καλαϊτζή (Lavart)
