[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ετά από δέκα χρόνια επέστρεψαν για να γιορτάσουν σε ένα Reunion και να ενώσουν τα ταλέντα και τις ψυχές τους επί σκηνής η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Στέφανος Κορκολής, αυτή τη φορά στο Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη.
Ένα πιάνο μια φωνή λοιπόν, όπως ήταν και ο τίτλος της πρώτης τους παράστασης πριν μερικά χρόνια στη σκηνή του Gazarte. Ουσιαστικά η πρώτη επαφή των δύο καλλιτεχνών ήταν με το ντουέτο τους Η αγάπη που πάει (Νίκος Μωραΐτης – Στέφανος Κορκολής), τραγούδι που σηματοδότησε και την επιστροφή του Στέφανου Κορκολή στην ελληνική δισκογραφία.
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]υτυχώς για εμάς αποφάσισαν να ξανακάνουν αυτό που είχαν πρωτοδοκιμάει με επιτυχία πριν δέκα χρόνια. Ο Στέφανος Κορκολής λοιπόν στο πιάνο και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στα κρουστά, την κιθάρα και φυσικά τις φανταστικές της ερμηνείες (για την ιδιαίτερα αξεπέραστη φωνή της προφανώς και δεν υπάρχουν λόγια).
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]την παράσταση τραγούδησαν τα πάντα, παλιά και καινούρια, που με την συνοδεία του πιάνου αποδόθηκαν, ναι, ιστορικές διασκευές. Όσοι ήταν εκεί σε μία από τις 2 μέρες στο Βασιλικό θέατρο το κατάλαβαν…
Διθέσιο, Τρίτο στεφάνι, Ροζ γραβάτα, Θες, ο Άγγελος μου, Δικαίωμα, Ξύπνα αγάπη μου, Στους πέντε ανέμους, ο Άδωνις (ο σκέτος), Κάθε φορά που με κοιτάζεις, Σκόνη και θρύψαλα, Τράβα σκανδάλη, Το τσιγάρο, Όλα αυτά που φοβάμαι, Ζήτα μου ό,τι θες, Σ’ αγαπώ, Δεν είσαι εδώ, τραγούδια από αυτά που μεγάλωσαν και μία και δύο γενιές ενώ όταν ένα Βασιλικό θέατρο είναι γεμάτο για 2 μέρες αυτό μάλλον σημαίνει πως θα αντέξουν για πολύ ακόμα.
Και το κλαδί μεγάλωνε
και θύμιζε έναν άλλονε
και το κλαδί μεγάλωνε
και θύμιζε εσένα…
Ένα κλαδί μεγάλωνε
κι ο ίσκιος του με βάραινε
που πάνω πάντα στη ζωή
βρισκόσουν από μένα.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]ημαντικό να αναφέρω πως εκτός των άλλων, παρουσίασαν και το νέο τραγούδι της Άλκιστις Πρωτοψάλτη, Γύπας, σε μουσική Κώστα Μηλιωτάκη και στίχους Ρεβέκκας Ρούσση.
Γύπας:
https://www.youtube.com/watch?v=vJbTRYpcWEg
[dropcap size=big]Π[/dropcap]ολλοί τα νιάτα τους, άλλοι τις εφηβείες (οκ πριν το γυρίσουμε στο ροκ, καμιά φορά μιλάνε και την ίδια γλώσσα, ας μην το ξεχνάμε) και άλλοι τους παλιούς τους έρωτες. Πάντως, οι μνήμες πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Όπως η Νικολακοπούλου, ο Μητροπάνος, ο Κραουνάκης.
Και όταν επέστρεψαν οι δυο τους για το ανκόρ, ο κόσμος δεν ήξερε τι να πρωτοζητήσει και έτσι αυτοί τα παίξανε… όλα! Θύμισαν την σωτηρία της ψυχής που έρχεται αφού… δεν(μην) πας μια μέρα στη δουλειά. Και τέλος… Θεός αν είναι. Αξία κλεισίματος συναυλίας: ανεκτίμητη. Τελεία.
Α, ρε, χρόνε αλήτη.
Κείμενο: Δέσποινα Μακρή
Φωτογραφίες: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
