[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Α[/dropcap]ν κανείς ανατρέξει στο βιογραφικό του Νίκου Βαλσαμάκη, θα έρθει αντιμέτωπος μ’ έναν τεράστιο αριθμό αρχιτεκτονικών μελετών, καθώς και πολλών τιμητικών διακρίσεων και βραβεύσεων. Η σημαντικότερη, όμως, πληροφορία που μπορούμε να έχουμε είναι η συνεισφορά του στην αρχιτεκτονική πραγματικότητα της Ελλάδας.
Μέσω της γνωριμίας του με το Μοντέρνο Κίνημα και τα έργα των μεγάλων Μις Βάν ντερ Ρόε, Λε Κορμπυζιέ και Νέουτρα, ο αρχιτέκτονας στιγματίζεται και καινοτομεί στη διαδικασία σχεδιασμού. Είναι ο άνθρωπος που τολμά να συστήσει, αρχικά, και να ενσωματώσει, μετέπειτα, ένα νέο και ρηξικέλευθο αρχιτεκτονικό τοπίο.
Τα στοιχεία του μοντερνισμού έρχονται σε συγκερασμό με εκείνα της τοπικής αρχιτεκτονικής και της ελληνικής παράδοσης, για να ισορροπήσουν στο εκάστοτε περιβάλλον. Αυτή είναι, άλλωστε, και η καινοτομία που καθιερώνει το Βαλσαμάκη, καθώς επιτυγχάνει ν’ αντιτεθεί στο ως τότε κατεστημένο χωρίς όμως να προκαλεί.
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Τ[/dropcap]ο λιτό και καθαρό του λεξιλόγιο οδηγεί στη σχεδιαστική ουσία. Η έλλειψη επιτήδευσης και υπερβολής ξεχωρίζει. Η ποιότητα και η διαχρονικότητα βρίσκονται σε απόγειο. Το αρχιτεκτονικό του ιδίωμα μεταλλάσσεται εξελισσόμενο στο χρόνο, η σχεδιαστική του όμως δεινότητα παραμένει αναμφισβήτητη. Στόχος του πάντα υπήρξε η απόλυτη έκφραση της αρχιτεκτονικής, μέσω της ισορροπίας μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.
Και όπως έχει πει και ο Δ. Φιλιππίδης,
«χάρη σε αυτόν, η αρχιτεκτονική παύει να είναι η ίδια και όλοι βαδίζουν στα βήματά του».
Κείμενο: Λία Κωστελίδου (Lavart)
