Τζένη Κόλλια: Ο άνθρωπος χάνει κάθε μέρα ένα κομμάτι από τον εαυτό του, η τέχνη πρέπει να μπορεί με κάποιο τρόπο, να αναπληρώνει αυτά τα κομμάτια που χάνονται στο μέγιστο δυνατό

Η Τζένη Κόλλια, η σκηνοθέτης της μουσικοθεατρικής παράστασης “Πώς να σωπάσω” στο θέατρο Τζένη Καρέζη έγραψε στη Lavart!

Η πολυπολιτισμική συνύπαρξη με άλλους λαούς. Μια θύμηση ότι και εμείς έχουμε περάσει τα ίδια. Ο ξεριζωμός, η ξενιτειά, η μετανάστευση δεν είναι σημεία των καιρών μας, ο άνθρωπος σε όλη του την ιστορία του, ζει και βιώνει την φυγή και την περιπλάνηση ακόμα και αν παραμένει στην ίδια του την χώρα.
Η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο. Και αυτό δεν είναι κάτι που αφορά προσωπικά τον καθένα. Δεν είναι πάντα επιλογή.
Εμπεριέχει πόνο, δάκρυα, και αβεβαιότητα. Κ η τέχνη έχει το προνόμιο να μπορεί να αναδείξει τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που οδηγούν τον άνθρωπο να εγκαταλείψει την πατρίδα του , με ένα ποιητικό και εποικοδομητικό τρόπο. Τα τραγούδια αφηγούνται μία ιστορία, ένα κείμενο, ένα ποίημα σου λέει μια ιστορία, η μουσική μπορεί και τα παντρεύει με τον πιο όμορφο, και ονειρικό τρόπο.
Κάπως έτσι σκέφτηκα την παράσταση να πούμε την ιστορία μας , δημιουργώντας στο θεατή ευφορία, αισιοδοξία, ανάταση και ίσως ηθικό πιο ακμαίο. Μιας και η εποχή μας, αρκετά μας προβληματίζει καθημερινώς με ιστορίες ποταπές, ευτελείς και αδυσώπητα ανοίκειες.
Ο άνθρωπος χάνει κάθε μέρα ένα κομμάτι από τον εαυτό του, η τέχνη πρέπει να μπορεί με κάποιο τρόπο, να αναπληρώνει αυτά τα κομμάτια που χάνονται στο μέγιστο δυνατό. Δεν είναι όλες οι εποχές κατάλληλες για περισυλλογή και βαθύ στοχασμό. Η ποίηση με την μουσική μιλά για πράγματα, όπως και ένα μεγάλο κλασσικό έργο και φέρει το ίδιο αποτέλεσμα όπως αυτό.
Ο τρόπος αλλάζει γίνεται ίσως με πιο ανώδυνο τρόπο.

Το «πώς να σωπάσω» δημιουργεί ακριβώς αυτή την συνθήκη. Μέσα από τα τραγούδια και το κείμενο δημιουργεί στον θεατή κατά την αντίληψή μου, εκείνη την ευφορία και την διάθεση, να διασκεδάσει, να τραγουδήσει και να ακούσει «κάποια ζωηρά παιδιά που δεν αγνόησαν την ιστορία μας, την άκουσαν και πρόσθεσαν τα δικά τους χρώματα σε αυτήν». Γιατί το παρελθόν δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την αφετηρία του μέλλοντος»

Σε αυτό βέβαια συντελούν οι εξαιρετικοί καλλιτέχνες, όπως ο Χρήστος Θηβαίος, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, η Βιολέτα Ίκαρη, ο Κώστας Τριανταφυλλίδης, ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης κιθάρα και ενορχήστρωση, ο Μίμης Ντούτσουλης μπάσο, ο Αντρέας Τράπαλης βιολί, ο Μάκης Πελέκας μπουζούκι, και ο Θύμιος Βήχος πλήκτρα, που με ευαισθησία και ψυχική ευγένεια δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και φυσικά ο Κώστας Καζάκος που αφηγείται μοναδικά τα κείμενα.

Κείμενο: Τζένη Κόλλια

Δείτε επίσης