[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθετούσα τον Διαμαντή, ήξερα τι μπελάς είναι, ήξερα ότι όπως κι εγώ, αγαπά την ακρίβεια, τη μουσική και τη μουσικότητα. Ήξερα ότι ο Γιάννης έχει πολλές δυνατότητες, και ήταν μεγάλη χαρά να βλέπω τις δυνατότητες να γίνονται ικανότητες. Βέβαια, αν μιλάμε για ικανότητες, τι να πω για την Τρυφωνία, η οποία στις πρώτες πρόβες στο σαλόνι του σπιτιού μου, στην οδηγία «προσκήνιο!», πήγαινε και κολλούσε το πρόσωπό της στο τρίτο τέταρτο ράφι της βιβλιοθήκης μου, γιατί αυτό έπρεπε να κάνει για να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους που στέκονταν μισό μέτρο πίσω της. Και το αστείο είναι ότι ποτέ δε γύρισε να πει ” λοιπόν τέρμα ,δε μπορώ να δουλέψω έτσι” , όχι, έκανε αυτό που της ζητούσα και απευθυνόταν στην βιβλιοθήκη. Τον Αχιλλέα και την Μαρία τους γνώρισα λίγο πριν ξεκινήσουν οι πρόβες, όταν δεν είχαμε ακόμα αποφασίσει ποιο έργο θ΄ ανεβάσουμε και μαζευόμασταν στο μπαλκόνι μου για να διαβάσουμε και να συζητήσουμε. Θυμάμαι τον Αχιλλέα να καπνίζει, να λέει σχεδόν σε όλα ναι, και μετά να χαμογελάει μ΄ αυτούς τους ωκεανούς που του έδωσε η φύση για μάτια. Η Μαρία, αν δεν την ψωνίσει, θα κάνει μόνο υπέροχα πράγματα σ΄ αυτή τη δουλειά. Η Μαρία δεν το ξέρει, αλλά κάποια σημεία της στην παράσταση είναι αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου να καταλάβω μέχρι που μπορεί να φτάσει η ακρίβειά της.
Η παράσταση δεν θα ήταν αυτή που είναι χωρίς την σκηνογράφο/ενδυματολόγο Κατερίνα Παπαγεωργίου, υπέροχος άνθρωπος και κυρίως συνεργάτης, ξαναδουλέψαμε μαζί αμέσως μετά το «όνειρο» στο «αγόρι». Τι άλλο να γράψω… οι χορογραφίες είναι κλεμμένες από τις κόρες μου, οι στιγμές στο στούντιο της Βαλαωρίτου δεν θα σβηστούν ποτέ, … αυτά.
