Να μπορέσω να έχω την ελευθερία της πτώσης.
Την ελαφρύτητα μιας βαρύτητας.
Να πέσω σε μια κουνελότρυπα εκεί που περπατώ και πέφτοντας να δροσίζομαι από τον αέρα στα τοιχώματα. Να πέφτω από επίπεδο σε επίπεδο , από στρώμα εδάφους σε στρώμα εδάφους όλο και πιο βαθύ. Και όσο πέφτω , τόσο πιο φως.
Στρώμα 1.
Μόνο μουσική. Να μικραίνω. Να μεγαλώνω. Να ανοίγουν βάζα από αιώνες κλειστά, να ξεπηδούν μουσικές που δεν έχω ακούσει ξανά. Να μη χορταίνω να ακούω. Να ακούω . Μελωδίες στο αύριο.
Στρώμα 2.
Μόνο παιχνίδι. Χάρτινες φιγούρες ζώων. Να τους λείπουν οι ουρές. Να πρέπει να τις ταιριάξω. Να λείπουν τα κομμάτια του Klee , να ‘χουν μπερδευτεί γραμμές και χρώματα. Να τα συνθέτω ξανά. Να μουντζουρώνομαι και να επιτρέπεται. Να ρίχνω κάστρα και ανεμόμυλους.
Στρώμα 3.
Μόνο φίλοι. Μόλις πέφτει ο ήλιος. Σε παραλία στη Σέριφο. Όλοι μου οι φίλοι κάτω από ένα δέντρο με κόκκινα φύλλα. Μόνο μυστικά και γέλια. Κολλητοί. Ο Σίτος Σιταράκης. Η Αμέλια. Ο Δον. Ο Πουκ. Ο Νιλς να βγάζει βόλτα τον Μπρίλη . Η Ξυλένια. Και ο Αυγερινός. Και η Πούλια. Ο Πινόκιο. Ο Μικρός μου Πρίγκιπας. Η Αλίκη. Και να φωνάζει η Σέλμα Λάγκερλεφ από πάνω στο άνοιγμα της τρύπας: «Μαζευτείτε σκοτεινιάζει νωρίς» . Να μην την ακούει κανείς.
Στρώμα 4.
Χριστούγεννα. Να τελειώνουν και να αρχίζουν ξανά. Να μην ξεστολίζω το δέντρο. Είναι έθιμο να μένει στολισμένο.
Στρώμα 5.
Σε στρώμα θαλάσσης. Στη λίμνη των δακρύων χωρίς Ναύλα. Από το Ιόνιο πέλαγος στο Κρητικό. Καρυδότσουφλο. Να χωράμε πολλοί. Λάθος. Να χωράμε όλοι. Σωστό. Χωρίς ναύλα. Θάλασσες ανοιχτές. Σύνορα ανοιχτά. Αγκαλιές ανοιχτές. Μόνο έτσι θέατρο . Αλλιώς τίποτα.
Μια πτώση ελεύθερη. Σαν σε όνειρο . Κι όταν ξυπνήσω να αμφιβάλλω. Γιατί η αμφιβολία είναι ωραία. Βρέθηκα στο όνειρο της Αλίκης , μέσα σε ένα όνειρο νύχτας φθινοπωρινής. Κάπου απέναντι από την Ροτόντα.
https://www.lavart.gr/aliki-stin-chora-ton-thavmaton-erchetai-sti-thessaloniki/
