Το Ηχητικό Πέπλο Των Βιντεοπαιχνιδιών – Μέρος 2ο

Δέκα soundtrack που στολίζουν αντίστοιχα δέκα υπέροχα παιχνίδια (Μέρος 2ο)

Προχωρώντας στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος μας, θα στρέψουμε τη ματιά μας στα επόμενα πέντε παιχνίδια που η μουσική τους αξία είναι ισάξια της φήμης τους.

5. Untertale – Director and Composer: Toby Fox

Το Undertale ήταν η έκπληξη του 2015. Το δημιούργημα του Toby Fox χρειάστηκε 32 μήνες να ολοκληρωθεί, αποτέλεσε ένα πρωτόγνωρο παιχνίδι ρόλων που πήρε τις γνωστές φόρμουλες στις οποίες είμαστε συνηθισμένοι και τις έφερε τούμπα ξεπερνώντας τις προσδοκίες μας. Οι δυναμικές των χαρακτήρων και ο τρόπος που ο δημιουργός εκμεταλλεύεται το μέσο δεν λειτουργούν απλά διεκπεραιωτικά και είναι ωραίο να βλέπεις έναν κόσμο που το κέντρο δεν είναι ο ήρωας, αλλά ο ίδιος ο παίχτης. Αποτελεί, τόσο μια κριτική στο πως λειτουργούν τα βιντεοπαιχνίδια, όσο και ένα έξυπνο, συνάμα ριψοκίνδυνο, πείραμα. Τη μουσική του τίτλου την έχει επιμεληθεί ο ίδιος, σαν αυτοδίδακτος μουσικός που είναι και κατάφερε να παραδώσει ένα soundtrack γεμάτο ενέργεια, συναίσθημα και ποικιλομορφία. Άρεσε δε τόσο πολύ στον κόσμο, που αποτέλεσε πηγή πολυάριθμων διασκευών. Το Undertale είναι η απόδειξη του τι μπορεί να κάνει ένα πηγαίο ταλέντο όταν καταφέρνει και αποκτά πρόσβαση στα μέσα που χρειάζεται. Λίγες είναι οι φορές που μπορούμε να αναρωτηθούμε αν ο δημιουργός είναι καλύτερος ως συνθέτης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Toby Fox είναι μόλις 28 ετών!

4. Metal Gear Solid 3: Snake Eater – Director: Hideo Kojima, Composers: Harry Gregson-Williams, Norihiko Hibino

Το Metal Gear Solid 3: Snake Eater είναι κατά τη γνώμη μου το magnus opus του Hideo Kojima. Ένα παιχνίδι που παίρνει άριστα σε όλους τους τομείς και καταφέρνει και επαναπροσδιορίζει ένα ολόκληρο είδος παιχνιδιών, αυτό των stealth/action games. Ο τίτλος λαμβάνει χώρα τη δεκαετία του 60, την εποχή του ψυχρού πολέμου και λέει μια έξυπνη ιστορία κατασκοπίας και πισώπλατων μαχαιρωμάτων. Η μουσική, με το αρχικό κομμάτι Snake Eater που το τραγουδάει η Cynthia Harrell, μας εντάσσει σε έναν κόσμο που παίρνει την έμπνευση του από τις ταινίες του James Bond. Συνάμα όλη η ηχητική επιμέλεια συμβάλει στη δημιουργία ενός στρατιωτικού δράματος. Το τελικό του μήνυμα είναι ένα αντιπολεμικό μήνυμα ενότητας, κάτι που απασχολεί το δημιουργό σε όλους του τους τίτλους με αποκορύφωμα το Death Stranding. O Harry Gregson-Williams (The Rock, Spykids, Shreck 2) και ο Norihiko Hibino (Bayonetta, The Wonderful 101) συνεργάζονται υπέροχα και έχουν βαθιά κατανόηση του υλικού που συνοδεύουν καταφέρνοντας να το ανυψώσουν ακόμα ψηλότερα με τη μουσική τους.

3. Ni No Kuni II: Revenant Kingdom – Director: Yoshiaki Kusuda, Takafumi Koukami, Composer: Joe Hisaishi

Το Ni No Kuni είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της Level-5 (Dark Cloud, Dark Chronicles) και του γνωστού Studio Ghibli (Princess Mononoke, Spirited Away). Σκοπός ήταν η δημιουργία ενός παιχνιδιού ρόλων με το γραφιστικό ύφος και την ποιότητα που προσφέρει το πολυβραβευμένο στούντιο Ghibli. Το αποτέλεσμα στο πρώτο παιχνίδι ήταν επιτυχές, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το δεύτερο της σειράς, το οποίο αν και σε καλό ποιοτικά επίπεδο δεν ήταν υπεράνω προσδοκιών. Από την άλλη πλευρά, το soundtrack του, γραμμένο από τον εξίσου πασίγνωστο Joe Hisaishi, καταφέρνει και καλύπτει όλα αυτά τα πιθανά κενά που έχει το παιχνίδι, δίνοντας μας την επιθυμία για περιπέτεια. Ο ήχος ταιριάζει απόλυτα με τον κόσμο και τους χαρακτήρες. Τον πλαισιώνει σαν συνοδοιπόρος στην ιστορία μας, αποδεικνύοντας τη μαεστρία του συνθέτη μετά από χρόνια συνεργασίας με το στούντιο Ghibli. Δυναμικό, ευχάριστο και ανάλαφρο, αλλά παράλληλα ευφυές και με ευχάριστες εκπλήξεις για τον εξοικειωμένο με το έργο του δημιουργού, ακροατή.

2. Dark Souls 3 – Director: Hidetaka Miyazaki, Composer: Motoi Sakuraba, Yuka Kitamura

Μπορεί η δυσκολία να είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό με το που αναφέρουμε αυτόν τον τίτλο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το μεγάλο ατού που παρουσιάζει το Dark Souls είναι ο κόσμος του. Ένας κόσμος που έχει μπει στο φαύλο κύκλο της στασιμότητας, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει το επικείμενο πέρας μιας εποχής. Αποτελεί μια ωδή στο θάνατο και τη σημαντικότητα αυτού, καθώς ορίζει την αιωνιότητα σαν μια κατάρα που σε κάνει στάσιμο και παράταιρο. Μια κατάρα δοσμένη στον άνθρωπο, από ένα status quo που φοβόταν την εξέλιξη. Αρχή και τέλος, εξέλιξη και στασιμότητα και μια μουσική υπόκρουση, σπάνια ορμώμενη μέσα από τη βουβή περιπλάνηση μας στον κόσμο. Οι συνθέσεις πένθιμες και συνάμα μεγαλειώδεις, τονίζουν ακριβώς τον χαρακτήρα της μάχης με το αναπόφευκτο. To Dark Souls 3 είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να το γευτούν όλοι και να μην αφήσουν τα περί δυσκολίας να τους αποσπάσουν από την εμπειρία.

1. Νier: Automata – Director: Yoko Taro, Composer: Keichi Okabe

Το Soundtrack του Nier: Automata είναι τόσο ιδιαίτερο, όσο και ο τίτλος τον οποίο συνοδεύει. Χιλιάδες χρόνια στο μέλλον, ανδροειδή σε μια προσπάθεια να προστατέψουν το ανθρώπινο είδος από μια εξωγήινη εισβολή, πολεμούν ρομπότ, δημιουργήματα των εξωγήινων. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή τα ρομπότ αρχίζουν να αποκτούν νηπιακές συμπεριφορές βασιζόμενες σε ερεθίσματα που έχουν προκληθεί από την αλληλεπίδρασή τους με αντικείμενα από τον κόσμο των ανθρώπων. Ο τίτλος προσπαθεί να απλοποιήσει τις ανθρώπινες συμπεριφορές χρησιμοποιώντας ως μέσο τα ρομπότ, σε μια προσπάθεια να μας εισάγει σε έννοιες φιλοσοφικές. Δεν κάνει, τόσο φιλοσοφία, όσο μας καταδεικνύει τη σημαντικότητα της και το όφελος στην κοινωνία μας. Ο ήχος από την άλλη πλευρά συνοδεύει κάθε σημείο του παιχνιδιού, με κομμάτια τα οποία ενισχύουν ηχητικά τις ιδέες του τίτλου. Σε αυτό βοηθάει πολύ η κύρια τραγουδίστρια των κομματιών, Emi Evans. Ο συνθέτης θέλοντας να δώσει μια ιδιαίτερη δυναμική στα φωνητικά, παρότρυνε την τραγουδίστρια να τραγουδήσει με όποιον τρόπο την βολεύει καλύτερα, κάνοντας χρήση απλών συλλαβών και ακατανόητων λέξεων. Αυτό αποδείχτηκε αρκετά απελευθερωτικό και έχοντας έναν πρώτο μπούσουλα, δημιούργησαν παρέα μια γλώσσα για τον κόσμο του παιχνιδιού, συνθέτοντας την από λέξεις από όλες τις γνωστές γλώσσες. Αυτό κατάφερε και έδεσε πολύ όμορφα, τόσο με τον φιλοσοφικό χαρακτήρα που προσπαθεί να προβάλει το παιχνίδι, όσο και με την ιδιαιτερότητα των συνθέσεων. Ένα soundtrack με ανεπανάληπτη ποιότητα.

Κλείνοντας, είμαστε συνηθισμένοι όταν θέλουμε να δούμε πέντε πράγματα για έναν τίτλο, να τσεκάρουμε και κάποιο αντίστοιχο βίντεο ή κριτική. Οι λόγοι είναι προφανείς και σχετίζονται με το γεγονός ότι μπορούμε σε κάποιο βαθμό να κατανοήσουμε περί τίνος πρόκειται αυτό το οποίο βλέπουμε. Δεν λειτουργεί όμως έτσι για όλους τους τίτλους, ειδικά για αυτούς που το gameplay τους δεν αποτυπώνεται απόλυτα πάνω στην εικόνα, ή πρόκειται για μια φρέσκια αντιμετώπιση κάποιων παλιών μηχανισμών. Ίσως, είναι μια καλή ιδέα σε αυτές τις περιπτώσεις να αφεθούμε στον ήχο του παιχνιδιού για μια στιγμή και να νιώσουμε το συναισθηματικό φορτίο που εκείνο προσπαθεί να μας επιφέρει. Μερικές φορές, η μουσική μπορεί να πει περισσότερα από την εικόνα.

Κείμενο: Γιάννης Σαρρής (Lavart)