Κι αν είμαι δολοφόνος;
Αν είστε, θα δω τι θα κάνω. Αλλά δεν είστε.
Εμπνέω τόση σιγουριά;
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]ατά τη θεωρία του ζωτικού χώρου ένα έθνος φέρει το φυσικό επεκτατικό δικαίωμα προς άλλα εδάφη προκειμένου να διασφαλίσει τον αναγκαίο χώρο για να αναπτυχθεί δημογραφικά και, κυρίως, οικονομικά, να επιβιώσει και να είναι αυτάρκες. Όλα αυτά θα μοιάζανε απολύτως λογικά και ιδανικά σε έναν κόσμο… χωρίς δικαιώματα, χωρίς ηθική και χωρίς κακία. Ξεκινώντας από τις μελέτες του Φρίντριχ Ράτσελ ο ζωτικός χώρος ταυτίζεται πια με το όνομα του Χίτλερ που τον χρησιμοποίησε, ας πούμε, με τον δικό του τρόπο.
Το Lebensraum (πρφ. Λέμπενσγάουμ) του Θανάση Τριαρίδη είναι ένα θεατρικό κείμενο για την καλοσύνη. Η ζωή προχωρά με την καλοσύνη, γι’ αυτό οι άνθρωποι πήγαν στο φεγγάρι. Μια ανοιχτή ανακοίνωση συμμετοχής σε ένα κοινωνικό πείραμα φέρνει κάθε επίδοξο συμμετέχοντα αντιμέτωπο με τον χειριστή του πειράματος, αλλά και με το κοινό που παρακολουθεί ζωντανά. Τι έχει να κερδίσει ο αποδέκτης; Χρήματα, φυσικά. Όσο περισσότερο αντέξει, τόσο περισσότερα χρήματα. Τι έχει να χάσει; Εξαρτάται από το ποια πλευρά βλέπει κανείς τα πράγματα. Το δικαίωμα του ενός είναι περιορισμός για τον άλλο. Η αλήθεια καθενός για άλλον είναι ψέμα. Και η ηθική, επίσης, έχει πάντοτε δυο όψεις.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]το μαύρο πάτωμα του κ.θ.ε.θ. ο ζωτικός χώρος επικοινωνείται με έναν κύκλο. Εκεί μέσα ένας πειραματ-άνθρωπος θα περάσει δια πυρός και σιδήρου για να συνειδητοποιήσει πως είναι απλά μια στατιστική. Πως, εν τέλει, δεν είναι καν το αντικείμενο μελέτης. Ο Αλκιβιάδης Σπυρόπουλος σκηνοθετεί το έργο του Τριαρίδη με τρόπο μαθηματικό έως χορογραφικό. Δεν περισσεύει τίποτα, δεν ξέρεις τι θα συμβεί μετά. Η σκηνοθεσία επιτυγχάνει -πέρα από τη ροή και την άριστη επικοινωνία των ηθοποιών μεταξύ τους- να καταστήσει τον θεατή μέρος της παράστασης και να του δώσει ρόλο με απόλυτα οργανικό τρόπο. Το πείραμα που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια του τον αφορά, και μάλιστα περισσότερο απ’ όσο αρχικά φαντάζεται… Οι Κική Καραΐσκου και Βάσω Γκατζιάκη εντός και εκτός του κύκλου αποδίδουν με σκληρό ρεαλισμό τους χαρακτήρες μιας αλλόκοτης συνθήκης παραμένοντας «κανονικές», κι όμως αντιανθρώπινες. Οι φωτισμοί, επιμελημένοι από τον Πέτρο Ζηβανό, δεν φωτίζουν απλά τα δρώντα πρόσωπα. Δρουν ωσάν πρόσωπα. Η αίσθηση που μένει στο τέλος παρά την απαισιόδοξη διάθεση του έργου είναι παραδόξως ευχάριστη, καθώς οι θεατές του πειράματος -άρα και της ιστορίας- φεύγουν έχοντας κερδίσει.
Στο σημείο αυτό, θα επισημάνω κάτι που προκύπτει ειλικρινά από καρδιάς. Θεατρικά εργαστήρια, όπως το κ.θ.ε.θ. δεν είναι απλά αυτό που ονομάζουμε «μικρά θεατράκια». Είναι θεατρικά… μελίσσια. Οι εργάτες τους συλλέγουν τη γύρη του κόσμου, τη φέρνουν μέσα στον προστατευμένο χώρο και την κατεργάζονται με σκληρή δουλειά, με σεβασμό και μεράκι για να δώσουν και πάλι στον κόσμο ένα προϊόν ακριβό που δεν λήγει και δεν χαλάει απ’ το χρόνο. Σήμερα, σε μια παραλυμένη Ελλάδα πάσχουσα από βαθιά κατάθλιψη ξεχνάμε την ουσία και όλα μοιάζουν όμοια. Και μικρά. Τα καλό μέλι, όμως, όπως είπαμε δεν χαλάει. Ποτέ. Σκεφτείτε το.
Συντελεστές
Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Αλκιβιάδης Σπυρόπουλος
Κινησιολογία: Ιωάννα Μήτσικα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρόζυ Μονάκη
Μουσική Σύνθεση: Παύλος Σπυρόπουλος
Διανομή: Κική Καραΐσκου (Χειριστής Πειράματος), Βάσω Γκατζιάκη (Αποδέκτης)
Σχεδιασμός Φωτισμού: Πέτρος Ζηβανός
Επιμέλεια βίντεο: Γιώργος Φλέγγας
