“Penso che un sogno così non ritorni mai più”
Δε θα πω ψέματα… Ήταν κάτι που το περίμενα καιρό. Πολύ καιρό. Όπως όταν περιμέναμε μικροί να έρθουν τα Χριστούγεννα. Ή όπως περίμενες να γυρίσεις σπίτι μετά το σχολείο, γιατί η μαμά σου υποσχέθηκε να σου φτιάξει παστίτσιο. Μόνο που εγώ για δώρο πήρα μια τρύπια κάλτσα και αντί για παστίτσιο με περίμεναν στο τραπέζι μπάμιες…
Περίμενα έναν ολόκληρο χρόνο για τη στιγμή που θα έφευγα για την Ιταλία. Πέρασαν γενέθλια, τρεις εξεταστικές, ένα καλοκαίρι, πολλά μαθήματα ιταλικών, Χριστούγεννα και ουφ…έφτασε ο Φεβρουάριος. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να αγοράσω εισιτήρια για το τρένο (τα έκλεισα ένα μήνα πριν την κανονική ημερομηνία) και επανειλημμένες προσπάθειες να χωρέσω το βιος μου σε δύο βαλίτσες, βρέθηκα ξαφνικά στη θέση του αεροπλάνου, δίπλα στο παράθυρο, μην μπορώντας να πιστέψω ότι δε θα ήταν ένα ακόμη ταξίδι 4 ημερών και προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να χειροκροτήσει τον πιλότο κατά την απογείωση (και ίσως μερικά φευγαλέα δάκρυα χαράς).
Πρώτη στάση: Μπολόνια. Η φίλη Μαρίνα, που είχε πάει ήδη δύο εβδομάδες εκεί, πρόλαβε σε μια μέρα να μου δείξει τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης, η οποία ήταν γεμάτη φοιτητές, μπαράκια και στοές (38 χλμ, σου λέει, μόνο μέσα στο ιστορικό κέντρο). Με πήγε για πίτσα και σε μία πορεία διαμαρτυρίας, ενώ μόλις ήπια το πρώτο Aperol Spritz ένιωσα σα να ανήκω εκεί.
Η δεύτερη μέρα με βρήκε στο τρένο και η ανυπομονησία ήταν μεγαλύτερη από πριν. Μικρή στάση στη Φλωρεντία για να αλλάξω γραμμή κι ύστερα από μερικές ώρες και καθώς από το παράθυρο έβλεπα να εναλλάσσονται τοπία της τοσκανικής υπαίθρου, φάνηκε. Ψηλά χτισμένη καθώς είναι, με τη λίμνη Τρασιμένη να απλώνεται μπροστά της, δεν μπορείς να μην την προσέξεις. Η Περούτζια στέκεται πάνω στο λόφο της ήδη από τον 10ο αι. π. Χ. και με μια βόλτα στο ιστορικό της κέντρο μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει τη μακρόχρονη ιστορία της, από την ετρουσκική πόλη του 6ου αι. π. Χ. και την Augusta Perusia του Αυγούστου ως το σημαντικό κέντρο καλλιτεχνικής παραγωγής της Αναγέννησης και των ζωγράφων Pinturicchio και Perugino.
Τις πρώτες μέρες ένιωθα ένα ευχάριστο μούδιασμα, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Όλα ήταν πανέμορφα. Το ιστορικό κέντρο με τα μεσαιωνικά σοκάκια, το πανεπιστήμιο, οι πλατείες, οι δρόμοι, τα μικρά καφέ. Κάθε μέρα περπατούσα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό και χωρίς τις προκαθορισμένες διαδρομές του Google Maps, ώστε να τη γνωρίσω όσο καλύτερα γινόταν, να ρουφήξω όσες περισσότερες εικόνες μπορούσα. Γιατί τότε, στα τέλη του Φεβρουαρίου, οι έξι μήνες παραμονής μου εκεί μου φαίνονταν πολύ λίγοι.
Με τον καιρό εγκλιματίστηκα, συνήθισα την ιδέα της συγκατοίκησης με μια Ιταλίδα, ξεκίνησα να παρακολουθώ τα μαθήματα της σχολής και γνώρισα φοιτητές από όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Έπιανα κουβέντα με το γείτονα του κάτω ορόφου για την Αρχαία Ελλάδα, απορώντας με τον εαυτό μου που συνεννοούμουν στα ιταλικά με σχετική ευκολία, τρύπωνα σε μικρά καφέ για να πιω ένα εσπρεσσάκι μετά το μεσημεριανό, θαύμασα από κοντά αριστουργήματα της Αναγέννησης στην Galleria Nazionale dell’ Umbria, ενώ μια Κυριακή παρακολούθησα, άθελά μου, την πρωινή λειτουργία στον καθεδρικό ναό του San Lorenzo.
Αναμφίβολα, από την εμπειρία του Erasmus δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ξεναγήσεις στην πόλη από τους εθελοντές του ESN (Erasmus Student Network), τα home-made πάρτυ και οι εκδρομές σε κοντινές πόλεις, όπως η Ασίζη και η Σιένα, όλα μέσα σε ένα κράμα αγγλικο-ισπανικο-ιταλικών. Γενικότερα, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Και πραγματικά αισθανόμουν ευγνώμων και μόνο με το ότι άνοιγα το παράθυρό μου και έβλεπα το δρόμο, τα σπίτια και τον κόσμο να περνάει και να φλυαρεί ακατάπαυστα (Ιταλοί γαρ).
Ωστόσο, πάνω από όλο αυτό το κλίμα ευδιαθεσίας και ξεγνοιασιάς είχε αρχίσει να πλανάται η απειλή του COVID-19, που μέχρι τότε δεν ξέραμε ότι θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις. Κάθε μέρα τα κρούσματα αυξάνονταν, κάθε μέρα γονείς τηλεφωνούσαν ανήσυχοι, σχολεία και πανεπιστήμια έκλεισαν, η Βόρεια Ιταλία πέρασε στην «κόκκινη ζώνη» και φτάσαμε στις 10 Μαρτίου να πρέπει να συμπληρώνουμε υπεύθυνη δήλωση για να βγούμε έξω. Ήταν κάτι το εξωπραγματικό και τρομακτικό ταυτόχρονα, αλλά είχαμε αποφασίσει όλοι ότι θα μέναμε ό,τι κι αν γίνει.
Μέχρι που την επόμενη μέρα ξύπνησα με την είδηση ότι η Ιταλία κλείνει τα σύνορα της και οι πτήσεις αναβάλλονται επ’ αόριστον. Για να μη μακρηγορώ, το ίδιο απόγευμα ήμουν και πάλι στο τρένο, με προορισμό τη Ρώμη αυτή τη φορά, προκειμένου να επιστρέψω στην Ελλάδα «για λίγο», όπως έλεγα στον πανικόβλητο εαυτό μου. Και κάπως έτσι βρέθηκα να κάνω το Erasmus από το σπίτι μου στην Κέρκυρα, παρακολουθώντας διαδικτυακά τα μαθήματα και συνομιλώντας καθημερινά με τα παιδιά, πολλά από τα οποία τήρησαν το λόγο τους και πέρασαν την καραντίνα στην Περούτζια. Το μόνο που με παρηγορούσε μέσα στην όλη κατάσταση ήταν το ότι θα επέστρεφα, έστω και για να πάρω τα πράγματα που είχα αφήσει φεύγοντας. 
Παρόλα αυτά, μετά τη λήξη της καραντίνας και αφού είχε μπει πια Ιούνιος, το όνειρο του «επαναπατρισμού» εξανεμίσθηκε, καθώς, έπειτα από αρκετή σκέψη και συζητήσεις με γονείς και φίλους, αποφάσισα να «αφήσω» το Erasmus σε αυτό τον ένα μήνα, που ήταν από τους πιο συναρπαστικούς της ζωής μου, και υποσχέθηκα να ξαναπάω στο κοντινό μέλλον, στα πλαίσια ίσως κάποιας πρακτικής (;), για να τα ζήσω όλα από την αρχή και αυτή τη φορά να καταφέρω να δω και το τέλος. Αλλά ο καιρός θα δείξει…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα πρόλαβα να κάνω πράγματα, να δω νέα μέρη, να βρω τον εαυτό μου μέσα σε μια συνθήκη εντελώς καινούργια και πρωτόγνωρη και να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους, οι οποίοι έκαναν την όλη εμπειρία καλύτερη και τους οποίους μπορώ πλέον να θεωρώ φίλους. Κι αν μπορούσα να τους χαρακτηρίσω κάπως, ίσως θα ήταν «perfetti sconosciuti», «τέλειοι άγνωστοι». Γιατί αυτό ήμασταν. Μια τέλεια παρέα αγνώστων που μοιραστήκαμε γέλια, χορούς, εκδρομές, φαγητό και εμπειρίες.
Κι ακόμα κι αν ο Domenico Modugno είπε ότι «ένα όνειρο σαν αυτό δεν επιστρέφει ποτέ», είμαι σίγουρη ότι θα εμφανιστεί κάποιο άλλο. Οπότε προς το παρόν θα αφήσω να παίζουν ιταλικά τραγούδια στο Spotify και θα πω μόνο «Arrivederci»!
Κείμενο: Μαρίλη Αγάθου (Lavart)
Φωτογραφίες: Μαρίλη Αγάθου
