Τα ψεύτικα τα λόγια. Τα μεγάλα!
Ερωτεύεται ο άνθρωπος και παρασύρεται, μοιραία και υπερβάλει. Στην αρχή, ειδικά, όταν χτυπάει κόκκινο το καψουρόμετρο και βγάζεις εκείνο το ιδανικό κομμάτι του εαυτού και μαζί με αυτό κάνει το ίδιο και η επικείμενη σύντροφος, το μέλι γλυκαίνει την ατμόσφαιρα, βοηθά στην προσέγγιση ψυχών και σωμάτων. Εκεί ακριβώς θα έπρεπε ο άνθρωπος να κάνει μία παύση, να σταματά και να πέφτει στα γόνατα για δεήσεις. Να ικετεύει, να αποδέχεται την ύπαρξη όλων αυτών που εντάσσονται στο επέκεινα της εδώ ζωής. Εκεί δένουν τα ορατά με τα αόρατα!
Δεν είναι λόγια ψεύτικα αυτά, της υπερβολής που γεννά το πρώτο συναίσθημα. Είναι αυτό ακριβώς. Υπερβατικά! Το αληθινό ή μη αληθές αυτών, υποστηρίζεται στην πορεία, στη σχέση, την τριβή, στα πιο μετά, στα δύσκολα που λένε. Ειδικά σε αυτά. Εκεί μετριέται η αλήθεια και το αντίθετό της που, κόντρα σε όσα έμαθες ή έμαθα έως τώρα, δεν είναι το ψέμα, αλλά η λήθη. Η συναισθηματική αμνησία που φέρνει είτε η φθορά είτε η εσκεμμένη διαστρέβλωση. Η παγαποντιά, η πονηριά, η μπαμπεσιά. Όροι βγαλμένοι απ’ την πιάτσα, που λένε οι πιο παλιοί.
Έχει λεχθεί ότι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, αφού αποδεδειγμένα ο θάνατος είναι ένας χωρισμός. Μεγάλος, όπως προδίδουν οι ανθρώπινες αισθήσεις. Εκεί, στην όψη αλλά και στην κόψη του, ζυγίζεται ξανά το πλάσμα του Θεού. Απ’ τη γνησιότητα της έκφρασης, απ’ την εξωτερίκευση ή μη του εσωτερικού κενού, από τον τρόπο που αυτό συμβαίνει. Το δεύτερο ξεγύμνωμα της ψυχής του ανθρώπου, μετά από τότε που σμίγει και συμβιώνει με κάποιον άλλο, γίνεται στις στιγμές της συνειδητοποίησης της ματαιότητας.
“Και τότε μόνος και τώρα μόνος”, όπως το όρισε μουσικά και στιχουργικά ο μεγάλος απών του καιρού μας, ένας απ’ όλους. Ο Τάκης Μουσαφίρης!
Τι ιδανικός τρόπος για να περάσουμε στην ετυμολογία των λέξεων, αλήθεια;
“Άμεσο δάνειο” η σημασία της λέξης, misafir στα τουρκικά, από την οποία προκύπτει “ο φιλοξενούμενος”, “ο επισκέπτης”, που επικράτησε ως σημασία του μουσαφίρη. Στον έρωτα και στον θάνατο, στην γέννηση και στην απώλεια κατανοείς το βάθος των εννοιών. Και εκεί, συνήθως, αν αισθάνεσαι κλαις και σωπαίνεις. Έστω για λίγο, πρόσκαιρα, μέχρι να ανασυνταχθεί το “είναι” σου, από σεβασμό σε όσα συμβαίνουν σε άλλους, αν δεν σε αφορά άμεσα το γεγονός. Μία δανεική ύπαρξη, η αξία της οποίας αυξάνει απ’ την συμμετοχή με τους γύρω, τους περαστικούς ή μόνιμους της καθημερινότητάς σου, της δικής μου, της δικής μας.
Μετέχοντας στο lavart.gr ετοίμαζα τα σχέδιά μου, για κείμενα και μοιράσματα σκέψεων, δρώμενων και πολλών ακόμα, εν όψει Φεβρουαρίου. Η πρώτη του μηνός συντάραξε την πραγματικότητά μου, με συνεπήρε και με αποδόμησε συθέμελα το γεγονός. Φόνος. Σκοτωμός. Ύπουλος, βίαιος, άμεσος, σχεδιασμένος πάνω σε χαρτί που ζωγράφισαν πολλοί, πριν εκτελέσουν και προβάλλουν σε κοινή θέα λίγοι.
Σώπασα πολλές μέρες. Στάθηκα, σιωπηλός, να κοιτάζω μπας και καταλάβω, μήπως και ξεχωρίσω νεκρούς και ζωντανούς. Δυσκολεύομαι, ακόμα. Κανένας δεν έχει ευθύνη, πέραν των αοράτων, των άλλων. Πάντα οι άλλοι, εκείνοι, κάποιοι. Συμπαράσταση και κράτημα στο μπράτσο, τάχαμου, ενός ανθρώπου που μίλησε λίγο και είπε πολλά. Άξιος όποιος συνοψίσει τα λεγόμενά του και βγάλει την ουσία τους. Ένα “βιβλίο” ζωής που επιλέγω να ξεφυλλίσω ξανά και ξανά, ενόσω άλλοι παλεύουν να ξεφτιλίσουν. Λεπτές οι διαφορές στις λέξεις, ένα τόσο δα γραμματάκι αλλάζει τη σημασία τους.
Στη ζωή έρχεσαι και φεύγεις. Σε κλίμακα εικοσιτεσσάρων ωρών απ’ την δημιουργία της Γης και όχι του Σύμπαντος, η ανθρώπινη παρουσία πάνω της συνοψίζεται χρονικά στα εννέα (9!) τελευταία δευτερόλεπτα. Από τις 23:59:51” και μετά. Ένας σύντομος μουσαφίρης, ένας περαστικός που δε θέλει να ακονίζει τη σκέψη και την ψυχή του. Προτιμότερο λένε πως είναι να επιδεικνύει δύναμη ακονίζοντας την διχαλωτή του γλώσσα και να την εκπαιδεύει να λέει παχιά, ψεύτικα, μεγάλα λόγια. Μετά; Δίνει στον νέο το όπλο. Αυτός, μπερδεμένος σε επαναστάσεις και ναρκωμένες συνειδήσεις, τροχίζει το μαχαίρι του, χωρίς να συνειδητοποιεί πως τα λίγα κλάσματα δευτερολέπτου που του αναλογούν ως ύπαρξη περνούν, μάταια…
Ξημερώνει Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2022
Ο Λευτέρης Ντισέμπρης έγραψε τα όσα προηγήθηκαν, υπό τους ήχους του…
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κείμενο: Λευτέρης Ντισέμπρης (Lavart)
